فیلم 1984 1984

بر اساس رمان دیستوپیایی جرج اورول از دهه 1940، این فیلم در سالی که اورول آن را تنظیم کرده بود، یعنی 1984، تولید شده است. اورول که از جنایات اخیر آلمانی‌ها و روس‌ها وحشت‌زده بود و نگران بود که انگلستان و آمریکا نیز به همین سمت بروند، تصویری ترسناک از دیکتاتوری نهایی ترسیم کرده بود و فیلم به طور وفادارانه‌ای از آن پیروی کرد. برخی از...

بر اساس رمان دیستوپیایی جرج اورول از دهه 1940، این فیلم در سالی که اورول آن را تنظیم کرده بود، یعنی 1984، تولید شده است. اورول که از جنایات اخیر آلمانی‌ها و روس‌ها وحشت‌زده بود و نگران بود که انگلستان و آمریکا نیز به همین سمت بروند، تصویری ترسناک از دیکتاتوری نهایی ترسیم کرده بود و فیلم به طور وفادارانه‌ای از آن پیروی کرد. برخی از جزئیات عبارتند از: (1) نظارت دائمی که در اینجا توسط دوربین‌های پنهان در داخل تلویزیون‌ها انجام می‌شود. (2) زیرساخت‌های فرسوده و کالاهای بی‌کیفیت تولید شده توسط انحصار اقتصادی حزب. (3) زبان سیاسی، «زبان نو»، پر از تعابیر و کلمات رمز برای فعالیت‌های دولت. (4) یک سیستم اجرای قانون خشن که در آن حتی مشکوک شدن به افکار ناپسند می‌تواند منجر به مجازات‌های وحشیانه شود. این فیلم جان هرت را در نقش یک شورشی شکست‌خورده، سوزانا همیلتون را در نقش معشوقه‌اش و ریچارد برتون را در نقش مقام دولتی که بر روی او امید بسته‌اند، به تصویر می‌کشد (مانند خود اورول، برتون نیز در حین تولید به بیماری سختی مبتلا بود و قبل از اکران فیلم درگذشت). اگر احساس بدبینی یا افسردگی می‌کنید، این فیلم را تماشا نکنید، زیرا نوعی تطهیر عاطفی نخواهد داشت. «1984» یک فیلم تلخ است که بر اساس رمانی تاریک ساخته شده و دنیای توتالیتر را به تصویر می‌کشد که واقعاً ناامیدکننده است. اگرچه آن‌ها فقط دروغ‌ها را تکرار نمی‌کنند تا پیروان به آن‌ها ایمان بیاورند، بلکه واقعاً جزئیات تاریخی را در روزنامه‌ها بازنویسی می‌کنند — با این حال، شباهت و ترسناکی آن با زمان حال بسیار قابل توجه است. بازیگری در این فیلم عالی است و استفاده محدود از رنگ بسیار مؤثر است، اما من احساس کردم که در اینجا و آنجا نقاط ضعفی وجود دارد که شاید در رمان به‌طور کامل‌تری توضیح داده شده‌اند. اکنون می‌خواهم کتاب را برای مقایسه بخوانم، هرچند که به نظر می‌رسد فیلم به plot آن نزدیک است. دانستن اینکه جوامع دیگر چگونه بودند، به‌ویژه آن‌هایی که قرار است در حال جنگ یا اتحاد با آن‌ها باشند، جالب خواهد بود، اما تصور می‌کنم حتی رمان نیز تنها به این جهنم پر از جرایم فکری می‌پردازد. قطعاً ارزش تماشا کردن را دارد، اما نه در ساعت 2 بامداد بعد از اینکه شریک زندگی‌تان از شما جدا شده و شغل‌تان را از دست داده‌اید. این اقتباس نسخه‌ای نسبتاً وفادار، اگرچه کمی مختصر، از داستان اورولی قدرت مطلق، شورش و سرکوب است، اما واقعاً جان هرت است که این نسخه را متمایز می‌کند. بازی او در نقش «وینستون» - یک بوروکرات سطح پایین در وزارت حقیقت، بسیار تأثیرگذار است، زیرا شخصیتی را به تصویر می‌کشد که راه خود را برای شورش در برابر حکومت نه چندان نیک‌خواه «برادر بزرگ» یافته است. هر چیزی که آن‌ها انجام می‌دهند، می‌گویند و حتی فکر می‌کنند، تحت نظارت است و بنابراین زندگی‌اش به‌طور قابل توجهی در خطر است. این خطر به احتمال زیاد بعد از ملاقات او با «جولیا» (سوزانا همیلتون) که همفکر اوست، افزایش می‌یابد و آن‌ها شروع به فکر کردن به غیرقابل تصور می‌کنند! ریچارد برتون در نیمه راه شروع به به نمایش گذاشتن حضور خود می‌کند و لحن صدای کاملاً تنظیم‌شده‌اش و ادای کلمات سنجیده‌اش حس تهدید عذاب‌آوری را به وجود می‌آورد که می‌توان آن را با چاقو برید و هرچند او به‌ندرت در فیلم ظاهر می‌شود، اما مشارکتش در صحنه‌های مشترک با وینستون معنای کاملاً جدیدی به بازی موش و گربه می‌دهد. این فیلم تماشای سختی است، هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی و استفاده از آرشیوهای نظامی و سادگی تولید خود به این فیلم لبه‌ای خشن و فلسفی می‌دهد که تقریباً هشتاد سال بعد از نوشتن آن، ما را به عمق جامعه‌ای هدایت می‌کند که تحت کنترل ماشین‌ها، دیکتاتورها و بی‌توجهی قرار دارد. این فیلم بسیار تلخ است!