فیلم The Kid from Brooklyn 1946

این فیلم به‌طور کامل به دنی کی اختصاص دارد و من هرگز طرفدار بزرگ او نبوده‌ام. با این حال، او کار نسبتاً خوبی در نگه‌داشتن داستان انجام می‌دهد. زمانی که خواهرش "سوزی" (ورا-الن) با توجه ناخواسته‌ای از بوکسور "استیو کاچران" به نام "اسپید مک‌فارلین" مواجه می‌شود، او مرد را به‌زمین می‌زند. در ادامه، او خود را در رینگ مسابقات حرفه‌ای می‌بیند و موفق هم می‌شود....

این فیلم به‌طور کامل به دنی کی اختصاص دارد و من هرگز طرفدار بزرگ او نبوده‌ام. با این حال، او کار نسبتاً خوبی در نگه‌داشتن داستان انجام می‌دهد. زمانی که خواهرش "سوزی" (ورا-الن) با توجه ناخواسته‌ای از بوکسور "استیو کاچران" به نام "اسپید مک‌فارلین" مواجه می‌شود، او مرد را به‌زمین می‌زند. در ادامه، او خود را در رینگ مسابقات حرفه‌ای می‌بیند و موفق هم می‌شود. این موضوع در ابتدا نظر خواننده کلوب شب "پالی" (ویرجینیا مایو) را جلب می‌کند، اما وقتی پیروزی‌هایش به سرش می‌رود، کمی خودخواه می‌شود. مدیرش "اسلوان" (والتر ایبل) هدف نهایی دارد - یک مسابقه قهرمانی با "اسپید"، اما آیا "تایگر" می‌تواند از پس این کار بر بیاید و دخترش را حفظ کند؟ کی در این فیلم به‌خوبی ظاهر شده و به‌طرز راحت و شیک اجرا می‌کند. من فکر می‌کردم که طنز آن کمی پیش‌بینی‌پذیر است، اما این پارودی سبک‌سرانه از صنعت بوکس در برخی مواقع هنوز هم خنده‌دار است. چیزی که بیشتر فیلم را تحت تأثیر قرار می‌دهد، به ستاره‌ها ارتباطی ندارد - بلکه به بخش‌های موسیقی غیرقابل توجه مربوط می‌شود. جول استاین و سمی خان زمانی که آهنگ‌ها را نوشتند، بهترین آثار خود را خلق نکردند و نه مایو و نه ورا-الن هیچ‌کدام از صدای خودشان استفاده نکردند. بهترین آهنگ به‌طور قابل‌توجهی متعلق به آن‌ها نیست - بلکه آهنگ "پاولوا" از سیلویافاین و مکس لیبمن است که تنها آهنگی است که کی خود آن را اجرا کرده است. فیلم همچنین نسبتاً طولانی است. ایده اولیه برای مدتی سرگرم‌کننده است، اما بعد از مدتی کمی خسته‌کننده می‌شود و از آنجایی که شخصاً از شخصیت اصلی فیلم چندان خوشم نمی‌آمد، در نهایت کمی احساس خستگی کردم.