سریال کره ای Thirty Nine

این درام یک مسابقه بزرگ بود برای اینکه ببینیم کی بدترین وضعیت را دارد. بدبختی کدام شخصیت از دیگری بدتر است؟ کی باید غمگین‌ترین باشد؟ کی کم‌موقعیت‌ترین است؟ این یک رقابت دائمی بود که همه برای کسب امتیازات بدبختی در آن شرکت می‌کردند. بزرگ‌ترین نقطه ضعف این درام، داشتن تعدادی داستان "غم‌انگیز" بود که در برابر داستان اصلی سه‌نفره رقابت می‌کردند. این موضوع با جهت‌گیری...

این درام یک مسابقه بزرگ بود برای اینکه ببینیم کی بدترین وضعیت را دارد. بدبختی کدام شخصیت از دیگری بدتر است؟ کی باید غمگین‌ترین باشد؟ کی کم‌موقعیت‌ترین است؟ این یک رقابت دائمی بود که همه برای کسب امتیازات بدبختی در آن شرکت می‌کردند. بزرگ‌ترین نقطه ضعف این درام، داشتن تعدادی داستان "غم‌انگیز" بود که در برابر داستان اصلی سه‌نفره رقابت می‌کردند. این موضوع با جهت‌گیری احساسی که شخصیت‌ها باید منتقل می‌کردند، تداخل داشت و تمرکز را از موضوع اصلی درام دور می‌کرد. واکنش یک شخصیت به دو اتفاق غم‌انگیز به‌طور همزمان واقعاً مضحک و غیرصادقانه به نظر می‌رسید. مشکل همچنین به روابط غیررسمی اطرافیان آن‌ها نیز گسترش می‌یابد. تداخل بیش از حد با داستان اصلی، باعث ایجاد مشکل برای درام شده بود. به جز بدبختی، چند خط داستان عاشقانه وجود داشت که جایی در داستان نداشتند اما به‌زور در آن گنجانده شده بودند. داستان عاشقانه می‌جو و سئون وو در کنار تمام غم و اندوه موجود قرار داشت. اگر این داستان خوب بود، مشکلی وجود نداشت، اما داستان و romance آن‌ها بی‌مزه، ناراحت‌کننده، بی‌نزاکت و مهمتر از همه، فاقد شیمی لازم بود و به‌راحتی بدترین قسمت درام محسوب می‌شد. این درام همچنین کمی بیش از حد به استفاده از تسهیلات داستانی متکی بود در حالی که واقعاً نیازی به آن‌ها نبود. این موارد می‌توانستند به‌طور طبیعی نوشته شوند و آن‌قدر به چشم نیایند. واضح‌ترین مثال، معرفی سئون وو و ارتباط اولیه‌اش با سایر شخصیت‌ها بود. درام از نظر ظاهری زیبا و جذاب به نظر می‌رسد اما هویت مشخصی ندارد. سه‌نفره اصلی خوب بودند و بقیه بازیگران فرعی هم قابل قبول بودند.