سریال کره‌ای Agency

این سریال را دو بار تماشا کرده‌ام و رقابت میان گو آه-این (لی بو-یونگ) و چو سونگ-ها (چوی چانگ-سو) همچنان یک تلاش هیجان‌انگیز است. با نگاه به عنوان، ممکن است فکر کنید این یک داستان روزمره درباره افرادی است که در یک آژانس تبلیغاتی کار می‌کنند، اما اینطور نیست. این داستان درباره تلاش کسی است که در کودکی رها شده و در تلاش است تا...

این سریال را دو بار تماشا کرده‌ام و رقابت میان گو آه-این (لی بو-یونگ) و چو سونگ-ها (چوی چانگ-سو) همچنان یک تلاش هیجان‌انگیز است. با نگاه به عنوان، ممکن است فکر کنید این یک داستان روزمره درباره افرادی است که در یک آژانس تبلیغاتی کار می‌کنند، اما اینطور نیست. این داستان درباره تلاش کسی است که در کودکی رها شده و در تلاش است تا بر تردیدهای خود، مشکلات ناشی از رها شدن و آسیب‌های دوران کودکی غلبه کند. شما دو طرف او را می‌بینید: مدیر خودباور در مقابل فردی مضطرب که به شدت تحت درمان است و خواب کافی ندارد. نارضایتی که در مراحل مختلف توسط چوئی، که سال‌ها در سیاست‌های اداری تجربه دارد، ابراز می‌شود، قابل احساس است و بسیار سرگرم‌کننده است و به‌هیچ‌وجه کلیشه‌ای مانند برخی دیگر از درام‌ها نیست. جو اون-جونگ و پسرش در زمان‌های لازم، یک وقفه تازه و دلچسب ایجاد می‌کنند. مانند بسیاری از درام‌های کره‌ای، این داستان به مسائل اجتماعی می‌پردازد و موضوع اصلی این است که ترفیع و وضعیت بر اساس مهارت‌ها نیست، بلکه بر اساس پیشینه و افرادی که می‌شناسید است. همچنین به خوبی نشان می‌دهد که چطور چابول‌های کره‌ای با مردم عادی برخورد می‌کنند، که به‌طرز ماهرانه‌ای توسط جون کوک-هوان به تصویر کشیده شده و احتمالاً هیچ‌کس بهتر از او در این زمینه نیست. در مجموع، این سریال تماشای خوبی است و به عنوان "اولین K-drama شما" برای کسانی که به این ژانر جدید هستند، توصیه می‌شود. در ظاهر، ممکن است به نظر برسد که این نوع برنامه به مرور زمان به مسائل محیط کار می‌پردازد، در حالی که این موضوع در ابتدا کمی درست بود، اما در واقع این یک درام با تم آژانس تبلیغاتی بود، یا حداقل من این‌طور فکر می‌کردم. پس از معرفی، درام با یک مأموریت تبلیغاتی آغاز شد و سپس با مأموریت بزرگ‌تری با تنش و بازی‌های هوشمندانه‌تر ادامه یافت. با این حال، این همه در نیمه اول اتفاق افتاد و نیمه دوم به یک ملودرام/مبارزه قدرت در یک محیط شرکتی تبدیل شد و دیگر مأموریت‌های تبلیغاتی وجود نداشت. این موضوع ناامیدکننده بود زیرا نیمه دوم نتوانست همان تأثیر را حفظ کند، به‌ویژه چهار قسمت پایانی. آه-این و هان-نا و یونگ-وو دینامیک خوبی با یکدیگر و اطرافیانشان داشتند. از سوی دیگر، هان بیونگ سو بدترین شخصیت بود، شخصیت او با هیچ صحنه‌ای همخوانی نداشت و دینامیک و داستان خوبی نداشت، به‌ویژه که او نزدیک به شخصیت اصلی زن بود. حتی خود بازیگر هم در این نقش مناسب نبود و کاملاً با وظیفه‌اش همخوانی نداشت. داستان‌های شخصی گاهی موفق و گاهی ناموفق بودند؛ به‌عنوان مثال، داستان شخصیت اصلی زن، نویسنده هیچ تلاشی برای به تصویر کشیدن دوران کودکی یا آسیب‌هایش نکرده بود و همه‌چیز با چند صحنه آغاز و به پایان رسید که منجر به یک نتیجه‌گیری ضعیف در مورد آسیب‌های او شد. این مورد به‌خصوص پس از ساختن مشکلات او برای مدت طولانی، واقعاً ناامیدکننده بود. هان-نا و منشی‌اش ممکن است برای برخی نکته قوتی باشند، اما برای من جو اون-جونگ و فرزندش نکته قوت بودند. جمع‌بندی نهایی کمی عجیب به نظر می‌رسید پس از یک پرش زمانی یک‌ساله، که به‌وضوح یک فکر از سر بی‌توجهی برای صرفاً پایان دادن به داستان بود. این درام بسته‌ای قابل قبول ارائه داد با پتانسیل‌های بسیار بیشتر که روی میز بود، اما همچنین موارد زیادی برای بهبود باقی گذاشت.