فیلم The Mummy’s Hand 1940

این فیلم برای یک بعدازظهر بارانی شنبه چندان هم بد نیست. کمی جدی و کمی هم سرگرم‌کننده است. با ذهنی باز به تماشای آن بنشینید و به یاد داشته باشید که این یک تولید میلیون دلاری نیست و می‌تواند بسیار لذت‌بخش باشد. در نهایت، این فیلم سه دنباله به وجود آورد که داستان‌های "خاريس" (این بار با بازی تام تایلر) را روایت می‌کند که از...

این فیلم برای یک بعدازظهر بارانی شنبه چندان هم بد نیست. کمی جدی و کمی هم سرگرم‌کننده است. با ذهنی باز به تماشای آن بنشینید و به یاد داشته باشید که این یک تولید میلیون دلاری نیست و می‌تواند بسیار لذت‌بخش باشد. در نهایت، این فیلم سه دنباله به وجود آورد که داستان‌های "خاريس" (این بار با بازی تام تایلر) را روایت می‌کند که از مرگ ابدی‌اش برمی‌خیزد تا با "پرنسس آنانکا" آشتی کند. به‌عنوان بهترین فیلم از این دنباله‌ها، داستان با دو باستان‌شناس بی‌نوا به نام‌های دیک فوران ("استیو بانینگ") و والاس فورد ("بیب جانسون") آغاز می‌شود که به‌طور تصادفی قبر "خاريس" را کشف و آن را ناپاک می‌کنند. او و کشیش بزرگ و قدرت‌طلبش "آندوهب" (جرج زوکو) از این موضوع چندان خوشحال نیستند. با احیای او توسط اکسیر قوی از برگ‌های تن، مومیایی به‌دنبال انتقام از ناپاک‌کنندگانش می‌رود و البته در جستجوی عشق گمشده‌اش است که امیدوار است به ظاهر جدیدش که از یک آتش‌سوزی و بیمارستان به جا مانده، توجه کند. تولید این فیلم کمی ساده است - استفاده مکرر از همان نماها دیده می‌شود، اما بازیگران و نویسندگی آن نسبتاً خوب است. سسیل کلاوی و ادواردو چیانیلی در پیشبرد داستان بین صحنه‌های خفه‌کردن بسیار مؤثر هستند و پایان خوبی هم دارد. این فیلم ارتباطی با نسخه کارلف از ۱۹۳۲ ندارد، اما هنوز هم توسعه‌ای لذت‌بخش از این شخصیت است که من از آن لذت بردم.