فیلم Babes 2024

چقدر ناامیدکننده است وقتی فیلمی را که منتظرش بودید، تماشا می‌کنید و در نهایت بی‌توجه و حتی ناامید از آن خارج می‌شوید. این احساس در مورد اولین فیلم بلند کارگردان پاملا آدلون، یک کمدی-درام درباره رابطه وحشی و دیوانه‌وار دو دوست صمیمی سی‌ساله در نیویورک (ایلانیا گلازر و میشل بوتو) صدق می‌کند که در کنار تجربه بارداری، زایمان و مادری، تلاش می‌کنند دوستی آزاد و...

چقدر ناامیدکننده است وقتی فیلمی را که منتظرش بودید، تماشا می‌کنید و در نهایت بی‌توجه و حتی ناامید از آن خارج می‌شوید. این احساس در مورد اولین فیلم بلند کارگردان پاملا آدلون، یک کمدی-درام درباره رابطه وحشی و دیوانه‌وار دو دوست صمیمی سی‌ساله در نیویورک (ایلانیا گلازر و میشل بوتو) صدق می‌کند که در کنار تجربه بارداری، زایمان و مادری، تلاش می‌کنند دوستی آزاد و روح‌نواز خود را حفظ کنند. داستان شامل مجموعه‌ای از وین‌ژه‌ها است - برخی خنده‌دار، برخی احساسی و برخی جدی - که جوانب مختلف ارتباط آنها، زندگی‌های فردی‌شان و تعاملاتشان با دیگران را در بر می‌گیرد. متأسفانه، این قسمت‌ها به شدت ناپایدار هستند و از هر نظر که به آنها نگاه کنید، نتیجه یکسان است. برخی از آنها خوب عمل می‌کنند (به ویژه، به طرز شگفت‌انگیزی، آن‌هایی که با شوخی‌های بی‌پرده و جنجالی به تصویر کشیده می‌شوند)، اما اکثر آنها به دلایل مختلف به شدت ضعیف عمل می‌کنند. بزرگ‌ترین مشکل اینجا نویسندگی است که اغلب بیش از حد تلاش می‌کند تا مواد را به کار گیرد. برخی بخش‌ها به سادگی خنده‌دار نیستند و به بازی‌های بیش از حد و اغراق‌آمیز برای جلب نظر تماشاگران متکی‌اند و نمی‌توانند آنها را متقاعد کنند. برخی دیگر کاملاً غیرمنطقی و غیرقابل باور هستند (با وجود تلاش برای به نظر رسیدن به عنوان "دیوانه‌وار" یا "غیرعادی") و در زمینه دستگاه‌های داستانی، توسعه شخصیت و جریان داستان اعتبار کافی ندارند. و برخی دیگر نیز به سادگی غیرواقعی هستند، به ویژه زمانی که تحت تأثیر شیمی ضعیف بین دو شخصیت اصلی ناپخته قرار می‌گیرند که پیوندشان به سادگی قانع‌کننده نیست. علاوه بر این، زمانی که فیلم به طور ناموفق سعی در جدی‌تر شدن دارد، صحنه‌هایی که باید تماشاگران را تحت تأثیر قرار دهد، کار نمی‌کنند، زیرا فیلم به اندازه کافی به ایجاد علاقه در شخصیت‌های اصلی، چالش‌های آنها یا رابطه‌شان با یکدیگر نمی‌پردازد. به اعتبار فیلم، بازی‌های خوب برخی از بازیگران حامی (جان کارول لینچ، استفان جیمز، النا اوپنسکایا) قابل توجه است، اما شخصیت‌های اصلی به تدریج خسته‌کننده می‌شوند، به ویژه با ادامه‌دار شدن فیلم. به طور خلاصه، "بابز" یک اشتباه بزرگ است که با وجود چند خنده ملایم در طول داستان، نتوانسته است موفق عمل کند. بهترین کار در مورد این فیلم؟ منتظر بمانید تا به پلتفرم‌های استریم بیاید. داوان (میشل بوتو) که به زودی زایمان می‌کند، با مارتی (حسن مینهاج) که به خوبی اصلاح شده است، ازدواج کرده و بهترین دوستش ایدن (ایلانیا گلازر) که مشتاق به داشتن بچه است، اما هنوز از یک اهداکننده اسپرم مناسب برخوردار نیست. اما همه چیز وقتی تغییر می‌کند که او در قطار با کلاود (استفان جیمز) جذاب روبرو می‌شود و با فکر اینکه پریودش به عنوان محافظتی در برابر بارداری عمل می‌کند، کمی خوش می‌گذرانند. او عاشق می‌شود، اما او بدون هیچ اثری ناپدید می‌شود و او این را به عنوان یک تجربه‌اش می‌پذیرد. چند ماه بعد، اما، او شوکه می‌شود و آنچه که پس از آن رخ می‌دهد، دوستی‌اش با داوان را به شدت آزمایش می‌کند. در واقع، هیچ چیز جدیدی در این داستان وجود ندارد و پس از بیست دقیقه اول که پر از بازیگری‌های بیش از حد و صحنه‌ای است که یک گارسون نگران می‌شود که مایع آمنیوتیک که بر روی زمین رستورانش نشت کرده، ممکن است بهداشتی نباشد، این تلاش احمقانه برای کمدی آغاز می‌شود. فیلم به گونه‌ای ساخته شده است که گویی چند قسمت از یک کمدی متوسط را در هم تنیده و با یک روایت ایستاده از نویسنده گلازر که به یک دیدگاه خسته‌کننده از قدرت دخترانه می‌پردازد که سی سال پیش دیگر خنده‌دار نبود، آمیخته شده است. من اهمیتی نمی‌دادم که آیا دوستی آنها کار می‌کند یا نه: تلاشی برای توسعه شخصیت‌ها وجود ندارد و صادقانه بگویم، شگفت‌زده نیستم که "کلاود" زودتر از این ماجراها کنار رفت. من واقعاً طرفدار این کمدی‌های دوستی نیستم که رابطه‌ای که به ظاهر کار می‌کند را خراب کرده، سپس سعی می‌کنند "همتی" را دوباره سر هم کنند برای پایانی که می‌توانستیم از فضا ببینیم، و این نیز یک نمونه دیگر از خط تولیدی است که کاملاً از اصالت خالی است.