فیلم The World Will Tremble 2025

تجربه‌های غیرقابل‌توصیف هولوکاست همواره مخاطبان را شگفت‌زده و بی‌کلام می‌کند، به‌ویژه زمانی که به این موضوع فکر می‌کنیم که چگونه چنین چیزی در دنیای به‌ظاهر «مدرن» اروپا در قرن بیستم اجازه وقوع پیدا کرد. اما ما که امروز زنده هستیم، اغلب فراموش می‌کنیم که اخبار در آن روزها به سرعت و وسعت امروزی منتشر نمی‌شد. بنابراین، وقتی صحبت از اردوگاه‌های مرگ نازی می‌شود که جان...

تجربه‌های غیرقابل‌توصیف هولوکاست همواره مخاطبان را شگفت‌زده و بی‌کلام می‌کند، به‌ویژه زمانی که به این موضوع فکر می‌کنیم که چگونه چنین چیزی در دنیای به‌ظاهر «مدرن» اروپا در قرن بیستم اجازه وقوع پیدا کرد. اما ما که امروز زنده هستیم، اغلب فراموش می‌کنیم که اخبار در آن روزها به سرعت و وسعت امروزی منتشر نمی‌شد. بنابراین، وقتی صحبت از اردوگاه‌های مرگ نازی می‌شود که جان شش میلیون یهودی را به‌صورت سرد و حساب‌شده گرفت، اطلاعات درباره این کشتار تا مدتی پس از وقوع آن به صحنه جهانی راه پیدا نکرد. اگر نه به‌خاطر شجاعت دو زندانی فراری از اولین مرکز اعدام نازی‌ها در چلمو، لهستان، ممکن بود مدت بیشتری طول بکشد تا این واقعیت‌ها فاش شوند. فیلمی که نویسنده و کارگردان لیور گلر ساخته، داستان دو قبرکن فراری، سالومون وینر (با بازی الیور جکسون-کوهن) و میخائیل پودچلبنیک (با بازی جرمی نیوماک جونز) را روایت می‌کند که از اردوگاه فرار کردند و به گتو یهودی در گرابو، لهستان رسیدند. آن‌ها با یک رابی (آنتون لسیر) که با جنبش مقاومت لهستان ارتباط داشت، تماس برقرار کردند. سالومون گزارشی کامل از آنچه در چلمو می‌گذشت، ارائه داد که اولین شهادت ثبت‌شده درباره جنایات نازی‌ها علیه جامعه یهودی بود. این گزارش در نهایت توسط اعضای زیرزمینی یهودی به لندن قاچاق شد و برای پخش عمومی به بی‌بی‌سی ارائه گردید. و سرانجام، جهان از کشتار در حال وقوع آگاه شد. با این حال، این داستان که پیش از این هرگز روایت نشده، در مقایسه با دیگر آثار مربوط به هولوکاست، متأسفانه در برخی زمینه‌ها کوتاه می‌آید. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این فیلم، تأکید نامتناسب بر اعمال شنیع و سادیستی نازی‌ها است که تقریباً نیمی از زمان ابتدایی فیلم را به خود اختصاص داده است. هرچند این توصیف‌ها برای آماده‌سازی صحنه ضروری به نظر می‌رسد، اما حجم زیادی از تصاویر به این بخش اختصاص داده شده که ممکن است به تکرار و کسل‌کنندگی بینجامد. این تأکید به قدری زیاد است که تقریباً داستان فرار قهرمانانه زندانیان و روایت‌های عاطفی و دردناک آن‌ها از زندگی و مرگ در «اردوگاه کار» را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. علاوه بر این، فیلم به تقویت برخی جنبه‌های فنی مانند کیفیت صدا، نورپردازی و تدوین نیاز دارد. ترکیب ناهماهنگ دیالوگ‌ها به زبان‌های آلمانی و انگلیسی نیز قابل توجه است. با این حال، بازی‌های خوب سه بازیگر اصلی و موسیقی احساسی و تأثیرگذار فیلم به جبران این کمبودها کمک می‌کند و فیلم به تدریج با پیشرفت داستان بهتر می‌شود. در نهایت، «دنیا می‌لرزد» به هیچ وجه فیلم بدی نیست، اما تعدادی از آثار قبلی در این زمینه مانند «انتخاب سوفی» (۱۹۸۲)، «فهرست شیندلر» (۱۹۹۳)، «به یادآوری» (۲۰۱۶)، «منطقه علاقه» (۲۰۲۳) و «لی» (۲۰۲۴) و همچنین مینی‌سریال تلویزیونی «هولوکاست» (۱۹۷۸) روایت‌های مؤثرتری از این فاجعه ارائه می‌دهند. داستان‌های مربوط به این دوره تاریخی واقعاً مهم هستند و شایسته توجه و رسیدگی مناسب‌تری هستند؛ با این حال، ناامیدکننده است که این فیلم به اندازه‌ای که شایسته‌اش بود، مورد توجه قرار نگرفت.