فیلم The Shrouds 2024

متأسفانه، دیدن یک کارگردان بااستعداد که در یکی از آثارش گم شده، ناامیدکننده است. متأسفانه، این دقیقاً مشکلی است که در آخرین تلاش دیوید کروننبرگ، نویسنده و کارگردان مشهور، وجود دارد. فیلمی که به نظر می‌رسید پتانسیل دارد، اما در نهایت نتوانسته است به محصول نهایی خوبی تبدیل شود. کارش رلیخ (با بازی وینسنت کسل) یک تاجر موفق کانادایی است که به شدت دچار غم...

متأسفانه، دیدن یک کارگردان بااستعداد که در یکی از آثارش گم شده، ناامیدکننده است. متأسفانه، این دقیقاً مشکلی است که در آخرین تلاش دیوید کروننبرگ، نویسنده و کارگردان مشهور، وجود دارد. فیلمی که به نظر می‌رسید پتانسیل دارد، اما در نهایت نتوانسته است به محصول نهایی خوبی تبدیل شود. کارش رلیخ (با بازی وینسنت کسل) یک تاجر موفق کانادایی است که به شدت دچار غم مرگ همسرش، بکا (دیان کروگر)، شده است. او سعی می‌کند با اختراع فناوری مشکوک و به‌شدت عجیب و غریبی که به بازماندگان اجازه می‌دهد به گورهای عزیزان درگذشته‌شان نگاه کنند و به نوعی، روند فساد اجساد مردگان را نظارت کنند، با این فقدان کنار بیاید. از این مقدمه (و تریلر گمراه‌کننده)، ممکن است این تصور به وجود آید که این داستانی با طعم تاریک و فراطبیعی خواهد بود. اما در واقع، فیلم به سمت زوایای مختلف می‌رود بدون اینکه مسیر مشخصی داشته باشد یا به نتیجه‌ای رضایت‌بخش برسد، و بینندگان را به دنبال سرنخ‌هایی می‌فرستد که در نهایت احساس می‌شود ناتمام و بی‌پاسخ مانده است. این اثر به اصطلاح ترسناک (که به وضوح نه‌چندان ترسناک یا جذاب است) در واقع بیشتر یک معما/هیجان‌انگیز روان‌شناختی است که در نهایت داستان‌های درهم و برهمی را در زمینه‌های جاسوسی تجاری بین‌المللی و جذابیت‌های فناوری به هم می‌بافد. همچنین، تئوری‌های توطئه‌محور خواهر بکا، تری (کروگر در یک نقش دوگانه)، و عشق ناکام همسر سابق نامتعادل تری و هکر حرفه‌ای، موری (گای پیرس)، و رابطه نه چندان سالم کارش با سو-مین (ساندین هولت)، همسر نابینای یک میلیاردر مجار در حال مرگ (ویسلاو کریستیان) که می‌خواهد در فناوری قبرستان کارش سرمایه‌گذاری کند، از دیگر داستان‌های گیج‌کننده و ظاهراً نامرتبط است. به علاوه، این فیلم با سرعتی بسیار کند و مجموعه‌ای از سکانس‌های رؤیایی که نه چندان طولانی و نه به‌خصوص افشاگر هستند، بینندگان را با تجربه‌ای به شدت عجیب و غریب مواجه می‌کند. از سوی دیگر، فیلم دارای برخی از عکاسی‌های خلاقانه، مجموعه‌ای از بازی‌های توانمند و ثروتی شگفت‌انگیز از لحظات کمدی به‌موقع و الهام‌بخش است (که واقعاً یکی از بهترین ویژگی‌های فیلم محسوب می‌شود)، اما این ویژگی‌ها برای نجات یک کشتی در حال غرق شدن کافی نیستند که هر چه بیشتر پیش می‌رود، عمیق‌تر می‌شود و تا پایان ناگهانی و ناراضی‌کننده‌اش ادامه می‌یابد. واضح است که این یکی از آن تولیداتی است که احتمالاً بسیاری از تماشاگران را به پرسش «کارگردان به چه فکر می‌کرد؟» وادار می‌کند، پرسشی کاملاً قابل توجیه. کروننبرگ در طول دوران حرفه‌اش آثار خوبی تولید کرده است، اما درک هدف او در این فیلم تقریباً غیرممکن است.