فیلم Pompeii 2014

به عنوان یک تلاش هالیوودی برای درام‌های باستانی غیر آمریکایی، این فیلم به اندازه کافی سرگرم‌کننده است. متأسفانه، همان‌طور که اغلب در مورد این نوع فیلم‌ها در هالیوود اتفاق می‌افتد، این فیلم نیز از نظر توسعه‌یافته بودن، کم‌عمق و تا حدی زرد است. بازیگران فیلم به اندازه کافی خوب هستند و باید بگویم که اجراهای آنها عموماً خوب است، حداقل به اندازه‌ای که فیلمنامه اجازه می‌دهد....

به عنوان یک تلاش هالیوودی برای درام‌های باستانی غیر آمریکایی، این فیلم به اندازه کافی سرگرم‌کننده است. متأسفانه، همان‌طور که اغلب در مورد این نوع فیلم‌ها در هالیوود اتفاق می‌افتد، این فیلم نیز از نظر توسعه‌یافته بودن، کم‌عمق و تا حدی زرد است. بازیگران فیلم به اندازه کافی خوب هستند و باید بگویم که اجراهای آنها عموماً خوب است، حداقل به اندازه‌ای که فیلمنامه اجازه می‌دهد. داستان نسبتاً ساده است: یک برده جوان مجبور می‌شود به گلادیاتور تبدیل شود و در این کار خوب است. یک زن زیبا وارد صحنه می‌شود و عشق آغاز می‌شود. شخصیت منفی وارد صحنه می‌شود و کارهایی انجام می‌دهد که شخصیت‌های منفی معمولاً برای خراب کردن اوضاع انجام می‌دهند. این داستان ساده اجازه آزادی زیادی می‌دهد و البته به‌خوبی با پس‌زمینه‌ای از آتشفشان در حال فوران تزئین شده است. با این حال، فیلم می‌توانست کارهای بیشتری با داستان انجام دهد. با اینکه جلوه‌های ویژه بسیار پیشرفته‌تر از فیلم‌هایی مانند بن-هور با چارلتون هستون یا آثار سسیل بی. دمیل هستند، اما به نوعی نتوانسته‌اند همان حس شگفتی و عظمت را منتقل کنند. اگر آتشفشان را حذف کنید، بسیاری از صحنه‌ها به نوعی عادی به نظر می‌رسند. به هر حال، هنوز هم این فیلم به اندازه کافی سرگرم‌کننده است. من شخصیت آتیکوس را خیلی دوست داشتم و بخش‌های گلادیاتوری فیلم هم بد نیستند. برخی از جلوه‌های آتشفشانی نیز به طرز معقولی چشمگیر هستند. با این حال، چرا تهیه‌کنندگان و کارگردانان هالیوود هیچ‌گونه دانشایی در مورد موضوعاتی که در فیلم‌های خود استفاده می‌کنند ندارند؟ شما یک آتشفشان در حال فوران دارید که به تنهایی باید کافی باشد، و ناگهان یک موج تسونامی به سمت آتشفشان می‌آید. این واقعاً نادانی است. من انتظار دقت تاریخی از فیلمی مانند این ندارم، اما واقعاً نیازی نیست که به تفکر مخاطب توهین کنید. صحنه‌هایی که کشتی‌ها در خیابان‌های پمپئی شناور بودند، بدترین جلوه‌های ویژه فیلم بودند، صرف‌نظر از مضحک بودن کل قضیه تسونامی. و اما پایان؟ خوب، هر کسی که چندتا از نقدهای من را خوانده باشد می‌داند که من به پایان‌های خوش علاقه دارم، بنابراین احتمالاً می‌توانید حدس بزنید که از این پایان چندان خوشحال نیستم. با این حال، باید گفت که حداقل این پایان واقع‌گرایانه بود، زیرا با توجه به اینکه پس از شروع فوران، هیچ راهی برای فرار از آتشفشان با ابزارهای آن زمان وجود نداشت، چندان دور از واقعیت نیست.