فیلم Supernova 2020

این فیلم یکی از آن آثار آرام است که داستانی ساده را عمدتاً از طریق دیالوگ و حالات چهره روایت می‌کند، نوع فیلمی که برخی تماشاگران را دیوانه می‌کند و به سمت درهای خروجی می‌دود و شکایت می‌کند که هیچ چیزی در آن اتفاق نمی‌افتد. در جایی انتقاداتی را مشاهده کردم مبنی بر اینکه دو بازیگر همجنس‌گرا برای نقش‌های اصلی همجنس‌گرایانه انتخاب نشده‌اند. این سوال مطرح...

این فیلم یکی از آن آثار آرام است که داستانی ساده را عمدتاً از طریق دیالوگ و حالات چهره روایت می‌کند، نوع فیلمی که برخی تماشاگران را دیوانه می‌کند و به سمت درهای خروجی می‌دود و شکایت می‌کند که هیچ چیزی در آن اتفاق نمی‌افتد. در جایی انتقاداتی را مشاهده کردم مبنی بر اینکه دو بازیگر همجنس‌گرا برای نقش‌های اصلی همجنس‌گرایانه انتخاب نشده‌اند. این سوال مطرح شد که آیا هیچ بازیگر همجنس‌گرایی پیدا نکرده‌اند؟ من از این انتخاب ناراحت نیستم، اما خودم هم همجنس‌گرا نیستم. قطعاً بسیاری از بازیگران همجنس‌گرا نقش‌های همجنس‌گرا را بازی کرده‌اند، درست است؟ اما باید قبول کرد که این موضوع از تاریخ طولانی ناشی می‌شود که بازیگران نمی‌توانستند گرایش جنسی خود را فاش کنند و در خطر آسیب به حرفه‌شان بودند. با این حال، باید به عنوان یک نشانه خوب در نظر گرفته شود که اکنون بازیگران از انتقاد بد نمی‌ترسند و می‌توانند نقش مردان همجنس‌گرا را بازی کنند. به هر حال، این فیلم خوبی است که به خوبی نوشته شده و توسط یک گروه بازیگری قوی اجرا شده است. این فیلم یک سفر جاده‌ای معمولی نیست، زیرا بیشتر سفر درونی است و بنابراین ما مناظر وسیع زیادی را نمی‌بینیم. گاهی احساس کردم جزئیات در گذرهای صحنه وجود ندارد، اما این موضوع به داستان آسیب نمی‌زند. مثلاً درباره خانه‌ای که به آنجا رفته بودند، مطمئن نبودم که چگونه به آنجا رسیده‌اند، اما در کل این موضوع به داستان وابسته نبود. نمی‌توانم بگویم که می‌خواهم دوباره "سپرنوا" را ببینم (فیلم‌ها و برنامه‌های زیادی وجود دارد و وقت کمی)، اما اگر پخش شود، نه تنها کانال را عوض نمی‌کنم و نه اتاق را ترک می‌کنم. گفته شده که زندگی همان چیزی است که وقتی مشغول برنامه‌ریزی‌های دیگر هستید، اتفاق می‌افتد و داستان سام (کالین فرث) و توسکر (استنلی توچی) نیز چنین است. این دو مرد به سفر جاده‌ای در حومه انگلستان می‌روند و با دوستان، خانواده و مکان‌های خاص از گذشته خود دیدار می‌کنند. آن‌ها به یادآوری رابطه‌ای چند دهه‌ای خود می‌پردازند و به نظر می‌رسد همه چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه یک روز سام توسکر را در وسط خیابان و در حال سردرگمی می‌بیند. "سپرنوا" را فقط به عنوان یک فیلم درباره زوال عقل نادیده نگیرید، که به نظر می‌رسد موضوع روز است. داستان کنترل‌شده هری مک‌کویین درباره اخلاق و عشق به سطح دیگری از غم و پیچیدگی می‌رسد و از روایت مختصر و مؤثر او، غم‌انگیزی خاصی به وجود می‌آید. این فیلم غم است. افشا می‌شود که توسکر نویسنده بوده و دیگر نمی‌تواند حرفه‌اش را ادامه دهد، در حالی که سام پیانیست است که زندگی‌اش را متوقف کرده تا از یکی از آخرین فرصت‌ها برای گذراندن زمان با عشقش بهره‌برداری کند. این دو با کاهش حس عادی بودن دست و پنجه نرم می‌کنند و یک راز ویرانگر نشان می‌دهد که آن‌ها دیدگاه‌های بسیار متفاوتی برای آینده‌شان دارند. فرث و توچی بهترین بازی‌های حرفه‌ای خود را در این فیلم به نمایش می‌گذارند. شیمی بین این دو عنصر مهمی است که باعث می‌شود این فیلم جذاب باشد. بازی‌های آن‌ها فوق‌العاده احساسی است و دیدن تأثیر عاطفی یک بیماری ناتوان‌کننده بر زندگی آن‌ها دلخراش است. توسکر با شوخ‌طبعی و صداقت به وضعیت رو به وخامت خود می‌نگرد و همه تلاشش را می‌کند تا کنترل سرنوشت خود را در دست داشته باشد. سام آماده است هر چیزی را درباره خود و زندگی‌اش رها کند تا تنها یک ثانیه دیگر با شریکش باشد و با واقعیت آینده‌اش به سختی کنار می‌آید. این یک نگاه صادقانه به رویکرد عملی در برابر احساسی در مورد چیزی است که اساساً حکم مرگ است. فیلم‌نامه مک‌کویین پر از نوشتار خام و صادقانه و دیالوگ‌های غم‌انگیز زیبا است. هیچ چیزی در این فیلم غیرقابل باور نیست و همین موضوع باعث موفقیت "سپرنوا" در به تصویر کشیدن واقعیت زندگی، مرگ و عشق می‌شود. برای فیلمی که این اندازه بر سادگی خود تأکید دارد، "سپرنوا" هنوز هم یک پرتره شایسته و صبور از بدترین کابوس هر زوجی است. این فیلم به عنوان یادآوری است که عزیزانتان را محکم در آغوش بگیرید، در تجربه‌ای که برای پف کردن قلب شما طراحی شده و سپس آن را به طور کامل خرد می‌کند.