فیلم Dear Comrades! 2020

این داستان شگفت‌انگیز و به طرز فوق‌العاده‌ای روایت شده است. فیلمنامه، داستان‌گویی بصری و بازیگری همگی در سطح اول قرار دارند. تماشای این فیلم ارزشمند است تا بفهمیم چگونه ما، به‌عنوان انسان‌ها، تحت تأثیر بلاغت "دولت" قرار می‌گیریم. این جنبه از تاریخ مشترک ما از زمان هیتلر تغییر نکرده است. این وضعیت در چین جاری است و حتی در زمان ترامپ در ایالات متحده نیز...

این داستان شگفت‌انگیز و به طرز فوق‌العاده‌ای روایت شده است. فیلمنامه، داستان‌گویی بصری و بازیگری همگی در سطح اول قرار دارند. تماشای این فیلم ارزشمند است تا بفهمیم چگونه ما، به‌عنوان انسان‌ها، تحت تأثیر بلاغت "دولت" قرار می‌گیریم. این جنبه از تاریخ مشترک ما از زمان هیتلر تغییر نکرده است. این وضعیت در چین جاری است و حتی در زمان ترامپ در ایالات متحده نیز وجود داشت. کشیدن این مقایسه‌ها کار سختی نیست. تصمیم به ساخت فیلم به صورت سیاه و سفید را دوست داشتم! این موضوع باعث می‌شود تا درک ارتباط آن با زمان خودمان برای ما آسان‌تر شود. داستان در اوایل دهه 1960 در اتحاد جماهیر شوروی می‌گذرد و در حالی که اتحاد جماهیر شوروی پیام‌هایی از موفقیت خود به جهان ارسال می‌کند، شهروندانش به‌طور مکرر در آستانه قحطی هستند. حتی وفادارترین حامیان حزب کمونیست نیز زمانی که دولت قیمت‌ها را افزایش می‌دهد و دستمزدها ثابت می‌ماند، با مشکل مواجه می‌شوند. این موضوع باعث می‌شود که برخی از کارگران کارخانه در یک شهر کوچک جرات کنند و اعتصاب کنند. آن‌ها نه تنها به مقر محلی حزب حمله می‌کنند، بلکه با کمال تأسف متوجه می‌شوند که ساکنان آنجا از نوشیدنی‌های گران‌قیمت و سوسیس مجارستانی برخوردارند. این موضوع برای "لیودمیلا" (یولیا ویسوتسکایا)، که به شدت حامی حزب است، بسیار آزاردهنده است و احساس او زمانی که متوجه می‌شود دختر جوانش گم شده، بیشتر می‌شود. آیا او در پیامدهای سکوت گرفتار شده است؟ برخلاف بسیاری دیگر، او هنوز آزادی حرکتی در این شهر تحت کنترل دارد و به دنبال دخترش می‌گردد و با قدرت دولتی که هیچ مقاومتی را برنمی‌تابد، مواجه می‌شود. این فیلم به‌طور قوی به انتقاد از دولت استبدادی می‌پردازد که از تلقین برای پیشرفت استفاده می‌کند و هیچ مشکلی برای قتل به منظور حفظ و نشان دادن کنترل ندارد. این فیلم لزوماً ضد کمونیسم نیست، بلکه بیشتر ضد اقتدارگرایی است. این فیلم "لیودمیلا" (و ما) را تشویق می‌کند تا به ضرب‌المثل قدیمی درباره قدرت مطلق، ترس و انتقام اندیشه کنند. با استفاده از سبک عکاسی مستند، آندری کونچالوفسکی به‌وضوح دیدگاه‌های خود درباره دولت شوروی را منتقل می‌کند، اما این پیام به راحتی به دیکتاتوری‌های سراسر جهان منتقل می‌شود. با تلاش احساسی قوی و تدریجی از ویسوتسکایا به‌عنوان زنی که زندگی‌اش به‌کلی دگرگون شده، ارزش‌هایش به چالش کشیده شده و اولویت‌هایش به‌طرز عمیقی تحت تأثیر قرار گرفته، به‌خوبی ارائه شده است. خون به‌راحتی از آسفالت پاک نمی‌شود - بنابراین شما باید خیابان را دوباره آسفالت کنید!