فیلم Ted K 2021

گناه نابخشودنی تِد ک، این است که بسیار شبیه به موضوعش است و هر دو به یک قطب‌نمای اخلاقی شدیداً نیاز دارند. فیلم تِد کازینسکی را به عنوان شخصیتی دیوانه، جنسی ناامید، با مشکلات بهداشتی و گرفتار در کلبه‌ای دورافتاده، به تصویر می‌کشد؛ بنابراین نمی‌توان به راحتی گفت که نویسنده و کارگردان فیلم، تونی استون (که به نظر نمی‌رسد با الیور استون نسبت داشته باشد،...

گناه نابخشودنی تِد ک، این است که بسیار شبیه به موضوعش است و هر دو به یک قطب‌نمای اخلاقی شدیداً نیاز دارند. فیلم تِد کازینسکی را به عنوان شخصیتی دیوانه، جنسی ناامید، با مشکلات بهداشتی و گرفتار در کلبه‌ای دورافتاده، به تصویر می‌کشد؛ بنابراین نمی‌توان به راحتی گفت که نویسنده و کارگردان فیلم، تونی استون (که به نظر نمی‌رسد با الیور استون نسبت داشته باشد، هرچند که از این فیلم مشخص است که او آرزو دارد اینگونه باشد) او را مجسم کرده است. این شخصیت به هیچ وجه فردی نیست که بخواهید بیشتر از حد لازم در کنار او باشید، حتی اگر او یک دیوانه قاتل هم نباشد. با این حال، استون دو ساعت از وقت خود را صرف دنبال کردن این شخصیت می‌کند (این فیلم به اندازه "۲۵۰۰۰ صفحه" از ناله‌های دیوانه‌وار بر اساس آن، پر از خرافات و خودپسندی است). ما او را می‌بینیم که از خشم و تنهایی می‌جوشد، علیه زنان و فناوری عصبانی می‌شود و نقشه می‌کشد. به طور خلاصه، ما شاهد کار او هستیم و در حالی که راجر ایبرت به درستی اشاره کرده بود که "کار واقعی از بیشتر داستان‌ها جالب‌تر است"، منظور او کار صادقانه‌ای بود که کازینسکی، با داشتن مدرک دکترا، حتی نتوانسته است ساده‌ترین کارهای دستی را انجام دهد. دو ساعت از این محتوا با هیچ توجهی به قربانیان کازینسکی، که به همان دوری و با همان بی‌احساسی که خود کازینسکی به آن‌ها نگاه می‌کند، نشان داده می‌شود و در واقع فیلم را به اندازه او جبن‌آمیز می‌سازد. ما برخی از بمب‌گذاری‌ها را می‌بینیم اما هیچ اثری از عواقب آن‌ها وجود ندارد، به‌طور مؤثر به ما می‌گوید که جنایات او عملاً بدون قربانی بوده‌اند. بنابراین، هرچند این فیلم کازینسکی را ستایش نمی‌کند، اما او را نیز محکوم نمی‌کند؛ بلکه او را در یک خلأ خودمحور قرار می‌دهد که در آن اعمالش به‌طور ضمنی توجیه می‌شود. به همین ترتیب، آنچه به‌طور مختصر از "بزرگترین شکار انسان در تاریخ FBI" گفته می‌شود، به‌عنوان یک فکر فرعی کنار گذاشته می‌شود. وقتی می‌گویم که به ندرت فیلمی با اولویت‌های این‌چنینی مانند تِد ک می‌بینید، اغراق نکرده‌ام. شکار، آن فیلم شماست. قربانیان، آن شخصیت‌های شما هستند. و قاتل، که تنها در لحظاتی به تصویر کشیده می‌شود و در نهایت به‌طور مناسب دستگیر می‌شود. فیلم "هیوایمن" این موضوع را چند سال پیش درک کرد و به همین دلیل، حتی اگر از نظر فنی مانند بیشتر فیلم‌ها ناتوان باشد، از نظر داستانی به‌طور قابل توجهی بر "بونی و کلايد" برتری دارد. شغلی که شارتو کاپلی به عهده گرفته، واقعاً دشوار است. نه تنها بازی او به‌عنوان نوعی فردی که آرزوی تبدیل شدن به چارلز مانسون را دارد، به شکلی می‌آید که جرمی دیویس می‌توانست آن را در خواب هم اجرا کند، بلکه او در هر صحنه با شخصیتی قرار دارد که ارتباط برقرار کردن با آن تقریباً غیرممکن است؛ به‌طوری که می‌توان گفت بیشتر ما تمایل به کشتن یک همسایه فضول را کنترل کرده‌ایم، در حالی که کازینسکی حتی پس از نقل مکان به دورافتاده‌ترین مکان‌ها هم نمی‌تواند اشتیاق خون‌خواهی‌اش را مهار کند.