فیلم Violation 2020

این اولین بار است که فیلم «Violation» به کارگردانی مادلین سیمز-فیوئر و داستی منسینلی را تماشا می‌کنم. من این فیلم را به خاطر پیش‌زمینه‌ای تاریک و جالب به برنامه‌ام در جشنواره ساندنس اضافه کردم و می‌دانستم که این فقط یک فیلم تصادفی درباره انتقام به خاطر آزار جنسی نیست. نیمه اول فیلم به وضوح نشان می‌دهد که سیمز-فیوئر و منسینلی چقدر می‌خواهند فیلم‌شان تاثیرگذار و...

این اولین بار است که فیلم «Violation» به کارگردانی مادلین سیمز-فیوئر و داستی منسینلی را تماشا می‌کنم. من این فیلم را به خاطر پیش‌زمینه‌ای تاریک و جالب به برنامه‌ام در جشنواره ساندنس اضافه کردم و می‌دانستم که این فقط یک فیلم تصادفی درباره انتقام به خاطر آزار جنسی نیست. نیمه اول فیلم به وضوح نشان می‌دهد که سیمز-فیوئر و منسینلی چقدر می‌خواهند فیلم‌شان تاثیرگذار و بصری باشد، اما قسمت نهایی داستان برای سلیقه من کمی فراتر از حد می‌رود. با این حال، این فیلم هدف روشنی دارد که تمام خشونت‌ها را با یک واقعه آسیب‌زننده توجیه می‌کند که متاسفانه بسیاری از زنان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. از برهنگی مردان به‌طور صریح - که چیزی نسبتاً نادر است - تا برداشت‌های طولانی و طاقت‌فرسا، دوربین آدام کراسبی صحنه‌های وحشتناک و تهوع‌آور را به چیزی حتی دشوارتر برای نگاه کردن تبدیل می‌کند. در برخی لحظات به طور غریزی از صفحه نمایش نگاه می‌بردم. تغییر میریم به سمت تاریکی به شکلی کمی ناگهانی به تصویر کشیده شده و انتقام او مسیری به شدت بی‌رحمانه را در پیش می‌گیرد که من به سختی می‌توانم آن را به عنوان چیزی واقع‌گرایانه بپذیرم. برخی از اقدامات سؤال‌های زیادی را مطرح می‌کنند که در نهایت به روایت آسیب می‌زنند. با وجود واقعه وحشتناکی که زندگی او را تغییر داد، شخصیت سیمز-فیوئر به سادگی کسی نیست که بتوان به راحتی از او حمایت کرد، زیرا او پیش از آن لحظه خواهر/همسر بهتری نبود. برخی لحظات شخصیت‌ها احساس واقعی دارند، در حالی که دیگران صرفاً به خاطر شوک بصری خشونت‌آمیز هستند. در مورد بازیگران، همه عالی هستند، اما سیمز-فیوئر عملکردی قدرتمند ارائه می‌دهد که من را در طول کل زمان فیلم ناآرام نگه داشت. از نظر فنی، باید به موسیقی اندره باکادورو نیز اشاره کنم که به طرز شگفت‌انگیزی ominous است و به جو تنش‌زای فیلم کمک می‌کند، اما گاهی اوقات به طور فراوانی حواس‌پرت‌کن است. «Violation» یکی از بصری‌ترین و وحشتناک‌ترین فیلم‌هایی است که در مدت زمان قابل توجهی تماشا کرده‌ام. مادلین سیمز-فیوئر کارگردانی و نویسندگی را با داستی منسینلی به اشتراک می‌گذارد، اما او همچنین نقش یک شخصیت اصلی و تاحدی بحث‌برانگیز را ایفا می‌کند. در حالی که دلایل او را درک می‌کنم و به شدت از آنچه برایش اتفاق می‌افتد متنفرم، او به راحتی قابل ارتباط یا حمایت نیست. روایت مسیر بسیار تاریکی از انتقام را دنبال می‌کند که از طریق یک ساختار داستان‌گویی غیرخطی جالب روایت می‌شود. با این حال، راه‌اندازی آن کمی شتاب‌زده و فراتر از حد درک من از منطق داستانی است. با وجود اینکه در برخی موارد به شدت خشن است، بیشتر صحنه‌های وحشیانه احساس توجیه‌پذیری دارند. من به شدت از تصویربرداری ماندگار و موسیقی ominous قدردانی می‌کنم. این فیلم را به تماشاگران غیرحساس توصیه می‌کنم که می‌خواهند نگاهی معنادارتر به زیرژانر انتقام داشته باشند. امتیاز: B