فیلم The Eternal Daughter 2022

به طور صادقانه، اگر کسی دوباره بگوید "اوه عزیزم!"، دیگر نمی‌توانم تحمل کنم! تیلدا سوینتون در نقش "جولی"، یک فیلم‌ساز که با کمی بلاک نویسندگی مواجه است، مادر سالخورده‌اش را (که فکر می‌کنم نامش "روزاموند" است، اما به هر حال، تصور کنید که تیلدا سوینتون در لباس‌های کمی از لاتکس و برخی از پوشش‌های مارگارت تاچر است) به یک هتل روستایی دورافتاده می‌برد. مشخص می‌شود...

به طور صادقانه، اگر کسی دوباره بگوید "اوه عزیزم!"، دیگر نمی‌توانم تحمل کنم! تیلدا سوینتون در نقش "جولی"، یک فیلم‌ساز که با کمی بلاک نویسندگی مواجه است، مادر سالخورده‌اش را (که فکر می‌کنم نامش "روزاموند" است، اما به هر حال، تصور کنید که تیلدا سوینتون در لباس‌های کمی از لاتکس و برخی از پوشش‌های مارگارت تاچر است) به یک هتل روستایی دورافتاده می‌برد. مشخص می‌شود که این مکان زمانی خانه خانوادگی مادرش بوده و او بخش زیادی از دوران جوانی‌اش را در کنار عمه‌اش در آنجا گذرانده است. از اتاقی به اتاق دیگر، آن‌ها به یادآوری خاطرات گذشته می‌پردازند، در حالی که باد بیرون به‌گونه‌ای می‌وزد که گویی در حال تماشای "بلک نارسسوس" (۱۹۴۷) هستیم. حالا چه اتفاقی می‌افتد؟ خوب، خیلی کم... دیالوگ‌های بسیار مودبانه و جدی زیادی وجود دارد - چغندر یا فتا؟ - در حالی که این دو زن به روز تولدی نزدیک می‌شوند که به وضوح با خاطرات غم‌انگیز و نامشخصی آغشته است. پایان‌بندی - خوب، برای هیچ‌کس تعجب‌آور نیست، حتی برای "لویس" (سگ خودِ سوینتون) که به طور مکرر صحنه‌ها را به خود اختصاص می‌دهد. کارلی-سوفیا دیویس به‌خوبی در نقش پذیرش‌گر هتل که کاملاً بی‌علاقه است عمل می‌کند، اما این تنها چیزی است که می‌تواند به این داستان "روح" بی‌روح و ناامیدکننده جان ببخشد. جوآن هاگ به‌وضوح یک منطقه امن برای فیلم‌هایش دارد. افراد مرفه انگلیسی در صنعت رسانه با والدینی مرفه‌تر که همه در دنیایی زندگی می‌کنند که با واقعیت‌های قابل ارتباط برای اکثر ما فاصله دارد. یک ملودی تکراری با فلوت تمام تلاشش را می‌کند تا مقداری رمز و راز را معرفی کند، اما تا نیمه فیلم، من دیگر از "خیلی خوش آمدید" خسته شده بودم. این فیلم به همان اندازه که روی پرده سینما خوب به نظر می‌رسد، روی تلویزیون هم همین‌طور خواهد بود، پس اگر من بودم، پولتان را پس‌انداز می‌کردم.