فیلم The Way Back 2020

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من طرفدار بزرگ درام‌های ورزشی الهام‌بخش نیستم، اما هرگز هم از آنها بدم نیامده است. همه آنها الگوی داستان‌گویی مشابهی دارند که همه آن را می‌شناسند، اما همیشه موفق است. قهرمان داستان انسانی غمگین است که به خاطر گذشته‌ای تراژیک دچار مشکلاتی شده است. او شانس دیگری برای زندگی پیدا می‌کند،...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من طرفدار بزرگ درام‌های ورزشی الهام‌بخش نیستم، اما هرگز هم از آنها بدم نیامده است. همه آنها الگوی داستان‌گویی مشابهی دارند که همه آن را می‌شناسند، اما همیشه موفق است. قهرمان داستان انسانی غمگین است که به خاطر گذشته‌ای تراژیک دچار مشکلاتی شده است. او شانس دیگری برای زندگی پیدا می‌کند، معمولاً در موقعیت یک بازنده، و در نهایت بر هر چالشی که به او تحمیل می‌شود، از جمله اعتیادش اگر داشته باشد، غلبه می‌کند. همه «به خوشبختی و شادی» می‌رسند و بیننده با لبخند سینما را ترک می‌کند، زیرا این احساس را به او منتقل می‌کند. حمایت از یک بازنده که سعی دارد سطح خود را بالا ببرد و به چیزی دست یابد که هرگز به آن ایمان نداشته، بسیار آسان است. در فیلم «راه بازگشت»، تیم بسکتبال ضعیف است، اما جک به آنها یاد می‌دهد که نه تنها چطور بهتر بازی کنند، بلکه چگونه یک *تیم* بهتر باشند. سپس، داستان به سادگی پیش می‌رود: یک پیروزی اینجا و آنجا همه را به مسیر درست برمی‌گرداند و تماشای «رشد» این جوانان در هر جنبه‌ای بسیار سرگرم‌کننده است. به عنوان یک ورزشکار، چندین جزئیات کوچک به من کمک می‌کند تا از این نوع فیلم‌ها بیشتر لذت ببرم. با این حال، این یک تغییر ساده در همان داستان کلیشه‌ای و پیش‌بینی‌پذیر است... تا یک نقطه. یک توسعه واقعاً شگفت‌انگیز وجود دارد که من انتظارش را نداشتم. نمی‌دانم آیا به خاطر «ضعف دفاعی» من بود یا اینکه گویین اوکانر و برد اینگلسبی واقعاً کار فوق‌العاده‌ای در پنهان کردن آن تا زمان مناسب انجام دادند، اما قطعاً مؤثر بود. نبود توسعه شخصیت در مورد شخصیت‌های فرعی شاید بزرگترین مشکل من باشد، به‌جز فیلمنامه فرمولی. یک پسر جوان وجود دارد که هنوز نوعی داستان شخصیتی دارد، اما هرگز به اندازه کافی مورد توجه قرار نمی‌گیرد. این فیلمی بسیار متمرکز بر قهرمان است و این به خودی خود اشکالی ندارد، به‌ویژه وقتی بن افلک یکی از بهترین اجراهای دوران حرفه‌ای خود را ارائه می‌دهد. من او را برای آخر گذاشتم، زیرا معتقدم کل فیلم به خاطر نمایش فوق‌العاده‌اش موفق است. بسیاری از مردم درباره اینکه چگونه زندگی شخصی افلک و مبارزاتش با اعتیاد این فیلم را به تفسیر شخصی تبدیل می‌کند صحبت می‌کنند، به این معنی که او فقط خود را به تصویر می‌کشد. برخی حتی عملکرد او را کم‌اهمیت دانسته و می‌گویند که «نقش خود را بازی کردن آسان‌تر از بازی کردن یک شخصیت خیالی است»، که با آن کاملاً مخالفم. تفسیر یک نسخه از شخصیت ما کار دشواری است، به‌ویژه اگر بخشی بسیار غمگین و تاریک از آن باشد. این فقط یک چالش بزرگ بازیگری نیست بلکه یک آزمون شخصی ترسناک نیز هست. به هر حال، راستش را بخواهید، برای زندگی شخصی افلک یا هر کس دیگری اهمیتی قائل نیستم. مردم باید تلاش برای آوردن موضوعات خارجی به نقدها را متوقف کنند؛ این یکی از اصول اولیه‌ای است که منتقدان فیلم می‌آموزند (اما متأسفانه با گذر زمان فراموش کرده‌اند). نمی‌دانم آیا تجربه‌اش با اعتیاد در اجرای او مؤثر بوده یا نه، اما او واقعاً به نقش خود متعهد به نظر می‌رسد. او شخصیت خود را ارتقا می‌دهد و کل فیلم را بر دوش خود حمل می‌کند. تفسیر درخشان، احساسی و بسیار واقع‌گرایانه‌ای از کسی که با افسردگی، ناامیدی، خشم و مشکل اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کند ارائه می‌دهد. در کل، «راه بازگشت» یک درام ورزشی الهام‌بخش است که از کلیشه‌ها و داستان‌گویی فرمولی این ژانر پیروی می‌کند، اما در اجرای آن هنوز هم بسیار موفق است. شخصیت‌های فرعی توسعه کمتری دارند، اما داستانی متمرکز بر قهرمان اشکالی ندارد به شرطی که بازیگر اصلی نمایش فوق‌العاده‌ای ارائه دهد. چیزی که بن افلک به طور احساسی قدرتمند انجام می‌دهد و تصویری واقعی از کسی با گذشته‌ای تراژیک و مسائل شخصی فراوان ارائه می‌دهد. من معتقدم این یکی از بهترین اجراهای دوران حرفه‌ای اوست. جک ممکن است هر داستانی را که در این ژانر وجود دارد دنبال کند، اما بن افلک دلیل کافی برای تماشای این فیلم گویین اوکانر است. امتیاز: B