فیلم Hour of the Wolf 1968

اکنون زمان شکل‌گیری بیشتر کابوس‌ها برای ماست... «ساعت گرگ» (Vargtimmen) نوشته و کارگردانی اینگمار برگمن است. بازیگران آن شامل مکس فون سیدو، لیو اولمان، گرتروود فرید، جورج ریده‌برگ و اینگرید تولین می‌باشند. موسیقی اثر لارس یوهان ورله و فیلم‌برداری آن به عهده سوِن نیوکویست است. در حین گذراندن تعطیلات در یک جزیره دورافتاده اسکاندیناوی با همسر باردارش، یک هنرمند دچار بحران عاطفی می‌شود و با خواسته‌های سرکوب‌شده‌اش...

اکنون زمان شکل‌گیری بیشتر کابوس‌ها برای ماست... «ساعت گرگ» (Vargtimmen) نوشته و کارگردانی اینگمار برگمن است. بازیگران آن شامل مکس فون سیدو، لیو اولمان، گرتروود فرید، جورج ریده‌برگ و اینگرید تولین می‌باشند. موسیقی اثر لارس یوهان ورله و فیلم‌برداری آن به عهده سوِن نیوکویست است. در حین گذراندن تعطیلات در یک جزیره دورافتاده اسکاندیناوی با همسر باردارش، یک هنرمند دچار بحران عاطفی می‌شود و با خواسته‌های سرکوب‌شده‌اش روبه‌رو می‌گردد. آیا واقعاً «ساعت گرگ» تنها فیلم ترسناک واقعی برگمن است؟ من معتقدم که تقریباً در بیشتر فیلم‌های او عناصر ترسناک وجود دارد. با این حال، این فیلم به‌خاطر تحلیل ذهنی متلاشی‌شده‌اش، به شدت آزاردهنده است و ما شاهد فروپاشی یک شخصیت هنری هستیم که تحت تأثیر سرکوب، تردید و دنیای کابوس‌وار قرار دارد، دنیایی که او یا ما از وجود آن مطمئن نیستیم. زمانی که برگمن در اوج خود بود، توانایی خاصی در جذب تماشاگران به دنیای آثارش داشت و در اینجا نیز همین‌طور است. سیدو بار دیگر تمام وجودش را برای کارگردانش فدا کرده و کاملاً در نقش هنرمند آشفته، یوهان بورگ، فرو می‌رود. اولمان (که به‌طور واقعی باردار با فرزند برگمن است) نیز بار دیگر تمام نت‌های احساسی و ناهماهنگ یک زن عاشق را به تصویر می‌کشد که از سرنوشت خود و شوهرش ترس دارد. زمانی که نقاشی‌های یوهان شروع به گرفتن رنگ و بوی آزاردهنده می‌کنند (ما آن‌ها را نمی‌بینیم، او به همسرش روایت می‌کند اما ما تصویر را درک می‌کنیم)، به دنیای برگمن از یادآوری‌ها و سؤال واقعیت یا کابوس‌ها کشیده می‌شویم. در اینجا کارگردان سلاح‌های انتخابی‌اش، شیطان‌های انسانی - موجودات زشت - را رها می‌کند که با شکوهی توسط فیلم‌بردار نیوکویست پوشش داده شده‌اند و او بار دیگر رهبرش را در جاده بیان سرد دنبال می‌کند. آلما (اولمان) خیلی زود اعلام می‌کند که زوج‌هایی که مدت طولانی با هم هستند، شروع به شبیه شدن به یکدیگر می‌کنند؛ بنابراین آیا بی‌تصادفی است که زمانی که اوضاع به اوج می‌رسد، یوهان رژ لب به لب دارد؟ آیا باید به این نظریه توجه کنیم که شخصیت سیدو در واقع آلتراگوهای برگمن است؟ آیا این مهم است؟ خیر، مهم نیست، زیرا برگمن کارگردانی جالب است (من شخصاً همه فیلم‌های او را دوست ندارم)، اما آنچه که از این فیلم به دست می‌آورید، احساس اشغال شدن ذهنی است - و به طرز شادمانی. ۸/۱۰