فیلم Kill Command 2016

این فیلم ترکیبی از «سربازان سگ» و «ترمیناتور» است، هرچند که به هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌رسد. داستان علمی تخیلی کلیشه‌ای است، اما با طراحی‌های اصلی و جذاب. **امتیاز نهایی: ★★½ - ایده‌هایی داشت که برایم جالب بود، اما به‌عنوان یک کل درست عمل نکرد.** داستان این فیلم دقیقا جدید نیست. ربات‌هایی که توسط انسان‌ها ساخته شده‌اند و برای یادگیری طراحی شده‌اند، تصمیم می‌گیرند به روش خود عمل...

این فیلم ترکیبی از «سربازان سگ» و «ترمیناتور» است، هرچند که به هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌رسد. داستان علمی تخیلی کلیشه‌ای است، اما با طراحی‌های اصلی و جذاب. **امتیاز نهایی: ★★½ - ایده‌هایی داشت که برایم جالب بود، اما به‌عنوان یک کل درست عمل نکرد.** داستان این فیلم دقیقا جدید نیست. ربات‌هایی که توسط انسان‌ها ساخته شده‌اند و برای یادگیری طراحی شده‌اند، تصمیم می‌گیرند به روش خود عمل کنند. روش ربات‌ها معمولاً برای سلامتی انسان‌های نزدیک مضر است. وقتی که این ربات‌ها، ربات‌های جنگی باشند، اوضاع به شدت وخیم می‌شود. این ایده به نظر خوب می‌رسد، اما پیاده‌سازی آن چندان جالب نبود. فیلم با صحنه‌هایی از میلز در دفتر مرکزی شرکت و چند صحنه جالب از ایمپلنت‌های چشمی‌اش شروع می‌شود. سپس به ارائه گروه نظامی می‌پردازد که قرار است تجربه‌ای ناخوشایند از «روش ربات» داشته باشند. متأسفانه، نویسنده به عنصر داستانی کسل‌کننده‌ای افتاده که فرمانده را به فردی بی‌احساس تبدیل کرده که به هیچ‌کس غیر از تفنگ‌داران دریایی احترام نمی‌گذارد. آه. سپس به سرعت به مرکز آموزشی جزیره می‌رویم. بعد از دیالوگ‌های اجباری بین تفنگ‌داران دریایی و میلز در کشتی حمل و نقل نسبتا عجیب و غریب، نوبت به اکشن می‌رسد. بقیه فیلم عمدتاً یک دنباله طولانی است که بین تیراندازی بین نیروها و ربات‌ها و لحظات تأمل جابه‌جا می‌شود. رفتار این گروه به اصطلاح النیت تفنگ‌داران دریایی بی‌تجربه است. ربات‌ها نیز ناامیدکننده هستند. آنچه بیشتر مرا عصبانی کرد این بود که ربات‌ها به نظر می‌رسید که فقط به طور تصادفی می‌توانند چیزی را هدف بگیرند. و قرار بود این‌ها تکنولوژی‌های پیشرفته باشند. تفنگ‌داران دریایی حتی از دود ساده برای فرار از آن‌ها استفاده می‌کنند. این چه وضعیتی است؟ ربات‌های قاتل پیشرفته که به بینایی وابسته‌اند و نمی‌توانند به درستی شلیک کنند؟ این بسیار ناامیدکننده است. البته، باید در پایان یک تیراندازی بزرگ وجود می‌داشت. متأسفانه، این فقط تکرار آنچه بود که قبلاً دیده بودیم. ربات‌هایی که به طور تصادفی شلیک می‌کنند و از دست می‌دهند. تفنگ‌داران دریایی آن‌ها را با تعداد زیادی، اما نه به اندازه کافی زیاد، از بین می‌برند. در نهایت، کسی به فکر استفاده از شارژهای EMP می‌افتد. اما در اینجا نویسنده یک عنصر داستانی احمقانه دیگر به وجود می‌آورد. ایمپلنت‌هایی که بلافاصله تحت تأثیر پالس EMP آسیب نمی‌بینند اما به تدریج بعداً تخریب می‌شوند و برای احتیاط، خاطرات انسانی فردی که ایمپلنت شده را نیز پاک می‌کنند. از نظر من، این موضوع کاملاً بی‌منطق و احمقانه است. پایان؟ خوب، تقریباً به اندازه‌ای که از یک فیلم علمی تخیلی/ترسناک کم‌بودجه انتظار دارید، ناامیدکننده است. فیلم به‌طور کلی بد نبود و ایده‌های جالبی داشت، اما به وضوح تحت محدودیت‌های بودجه‌ای قرار داشت. نویسندگی و طراحی ربات‌ها که به نظر می‌رسید تنها به ظاهر بصری توجه شده و نه به اینکه آیا طراحی واقعاً منطقی است یا نه، فیلم را پایین کشید.