فیلم Perfect Stranger 2007

«پرفکت استرنجِر» یکی از آن فیلم‌هایی است که سعی دارد به عنوان یک تریلر روانشناختی جذاب ظاهر شود، اما در نهایت به یک مجموعه از ایده‌های نیمه‌کاره تبدیل می‌شود. داستان با پتانسیل خوبی شروع می‌شود و یک معما جذاب را به تصویر می‌کشد، اما اجرای آن به شدت نامنظم است. به جای ایجاد تنش به طور طبیعی، فیلم به ناچار پیچش‌های غیرضروری و زیرنویس‌های اضافی...

«پرفکت استرنجِر» یکی از آن فیلم‌هایی است که سعی دارد به عنوان یک تریلر روانشناختی جذاب ظاهر شود، اما در نهایت به یک مجموعه از ایده‌های نیمه‌کاره تبدیل می‌شود. داستان با پتانسیل خوبی شروع می‌شود و یک معما جذاب را به تصویر می‌کشد، اما اجرای آن به شدت نامنظم است. به جای ایجاد تنش به طور طبیعی، فیلم به ناچار پیچش‌های غیرضروری و زیرنویس‌های اضافی را وارد می‌کند که باعث می‌شود داستان پراکنده و غیرجذاب به نظر برسد. دیالوگ‌ها ضعیف هستند و تعاملات شخصیت‌ها غیرطبیعی است، به طوری که سخت می‌توان آنها را جدی گرفت. کارگردانی و انتخاب‌های سینماتوگرافی نیز کمکی نمی‌کنند. قاب‌بندی‌ها عجیب است، با نمای نزدیک‌هایی که اغلب بالای سر بازیگران را قطع می‌کند و این باعث ایجاد حس نارضایتی بصری می‌شود. بازی‌ها نیز ناامیدکننده به نظر می‌رسند، به ویژه بروس ویلیس که به نظر می‌رسد به نقش خود علاقه‌ای ندارد. حتی هالی بری، که معمولاً بازیگر خوبی است، در این فیلم با متریال سختی مواجه است. فیلم تلاش می‌کند تا تنش را از طریق موسیقی و طراحی صدا ایجاد کند، اما هرگز موفق نمی‌شود. به جای تقویت جو، تنها به مسطح بودن همه‌چیز اشاره می‌کند. در کل، «پرفکت استرنجِر» بیشتر شبیه یک فرصت هدر رفته است تا یک تریلر جذاب.