انیمیشن Atlantis: Milo’s Return 2003

متأسفانه، این فیلم بسیار ناامیدکننده است با توجه به اینکه نسخه اصلی آن چقدر تأثیرگذار بود. جدایی مایکل جی. فاکس از نقش میلو به طور فوری انتظارات از فیلم را کاهش می‌دهد، همچنین نشانه‌های اولیه‌ای که نشان می‌دهد انیمیشن کیفیت پایینی دارد. داستان در ابتدا کمی جالب به نظر می‌رسد، حتی اگر شبیه داستانی از «اسکوبی-دو؟» باشد، اما به سرعت با دو داستان ضعیف فرومی‌ریزد. این یک...

متأسفانه، این فیلم بسیار ناامیدکننده است با توجه به اینکه نسخه اصلی آن چقدر تأثیرگذار بود. جدایی مایکل جی. فاکس از نقش میلو به طور فوری انتظارات از فیلم را کاهش می‌دهد، همچنین نشانه‌های اولیه‌ای که نشان می‌دهد انیمیشن کیفیت پایینی دارد. داستان در ابتدا کمی جالب به نظر می‌رسد، حتی اگر شبیه داستانی از «اسکوبی-دو؟» باشد، اما به سرعت با دو داستان ضعیف فرومی‌ریزد. این یک پیش‌فرض گردآوری شده است، هرچند عملاً همچنان همان داستان‌های آزاردهنده‌ای است که دیزنی معمولاً برای دنباله‌ها انجام می‌دهد. فیلم تقریباً به‌طور کامل دور از آتلانتیس اتفاق می‌افتد که کاملاً بی‌معنی است. انتظار داشتم که بیشتر از دنیایی که در تولید ۲۰۰۱ ترک کردیم، ببینیم، اما متأسفانه به سرعت به "دنیای واقعی" بازمی‌گردند که به‌طور قابل توجهی کمتر جذاب است. هیچ‌کدام از صداپیشگان یا شخصیت‌ها به یاد ماندنی نیستند و شخصیت جدیدی به نام اوبی، یک «لابادگ» به داستان اضافه می‌شود که هیچ‌گونه کارایی ندارد؛ او فقط برای پیشبرد داستان در یک نقطه خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد. همانطور که می‌بینید، من هیچ‌گونه علاقه‌ای به «آتلانتیس: بازگشت میلو» نداشتم. همه چیز از انیمیشن تا سرعت داستان به‌طور قابل توجهی ضعیف است، البته این نظر من است. ما با تماشای تخریب شهر افسانه‌ای شروع می‌کنیم و سپس به چند هزار سال بعد می‌رویم تا با "میلو" آشنا شویم - جوانی نسبتاً گوشه‌نشین که پدربزرگش به رمز و راز surrounding the lost continent علاقه‌مند بوده است. میلیاردر "پرستون ویت‌مور" او را برای یک مأموریت پرخطر استخدام می‌کند تا حقیقت را پیدا کند - بنابراین با یک زیردریایی و یک خدمه که به‌وضوح برنامه دیگری دارند، راهی می‌شوند. چهل دقیقه اول این ماجراجویی بیش از حد طولانی بیشتر شبیه چیزی از ژول ورن است، فقط صرف ایجاد شخصیت‌های طولانی و کمی شوخی‌های مرزی است و به محض اینکه فیلم به اوج خود نزدیک می‌شود، من احساس خستگی می‌کنم. مایکل جی. فاکس کمی شخصیت به نقش جوان می‌دهد و جیمز گارنی نیز به‌طرز قابل توجهی به عنوان "رورک" غیرقابل اعتماد عمل می‌کند، اما این نمی‌تواند به‌قدری انرژی به فیلم ببخشد که حس سرعتی ایجاد کند. سبک هنری، هرچند رنگارنگ، به‌وضوح تولید کامپیوتری است. انیمیشن‌ها عمق یا بافت ندارند و همراه با یک داستان واقعاً متوسط، این فیلم را در نوعی بلاتکلیفی دیزنی قرار می‌دهد. قطعاً به اندازه برخی از فیلم‌های تولید شده ده سال قبل بد نیست، اما هنوز هم خروجی کارخانه‌ای است که فاقد تخیل و هرگونه ویژگی‌های منحصر به فرد سنتی است که این استودیو قبلاً ارائه می‌داد. قابل تماشا است، اما به‌راحتی قابل فراموشی.