فیلم هندی The River 1951

در این داستان زیبا و با عکاسی خیره‌کننده، زیبایی یکی از رمان‌های دیگر رُومر گودن، "نارسیس سیاه" (۱۹۴۷)، به وضوح حس می‌شود. داستان درباره سه زن جوان است که در کنار رود گنگ بزرگ می‌شوند و این رود در زندگی آن‌ها ثابتی است. داستان از زبان "هریت" (پاتریشیا والترز) روایت می‌شود که زندگی مرفهی در کنار رود دارد و با خواهران و برادران کوچک‌ترش و...

در این داستان زیبا و با عکاسی خیره‌کننده، زیبایی یکی از رمان‌های دیگر رُومر گودن، "نارسیس سیاه" (۱۹۴۷)، به وضوح حس می‌شود. داستان درباره سه زن جوان است که در کنار رود گنگ بزرگ می‌شوند و این رود در زندگی آن‌ها ثابتی است. داستان از زبان "هریت" (پاتریشیا والترز) روایت می‌شود که زندگی مرفهی در کنار رود دارد و با خواهران و برادران کوچک‌ترش و مادرش (نورا سوینبرن) که انتظار فرزند هفتم را دارد، زندگی می‌کند. تفاوت سنی باعث می‌شود که او بیشتر وقتش را با دو دوستش "والری" (آندرین کورری) و "ملانی" (رادا) بگذراند. "ملانی" نژاد مختلط دارد؛ پدرش بریتانیایی و مادر مرحومش محلی است و به همین دلیل دینامیک پیچیده‌تری در جامعه‌ای که هنوز نسبت به روابط بین‌نژادی سخت‌گیر است، دارند. این سه دختر به خوبی با هم کنار می‌آیند و از سادگی‌های زندگی مرفه‌شان لذت می‌برند تا اینکه "دایی جان" خوش‌تیپ (توماس ای. برین) به جمع آن‌ها اضافه می‌شود؛ او پسرعموی "آقای جان" (آرتور شیلدز) - پدر "ملانی" است. این مهمان به معنای واقعی کلمه از جنگ‌ها بازگشته و یک اندام مصنوعی دارد. او از لحاظ روانی در حال دست و پنجه نرم کردن است و آمده تا خود را از یادآوری‌های زندگی قبلی‌اش دور کند. اما او انتظار ندارد که این سه دختر به او علاقه‌مند شوند و در ادامه فیلم شاهد رشد این علاقه و رقابت‌ها خواهیم بود؛ همه این‌ها در میان جامعه رنگارنگ و پرجنب‌وجوش هندو که در آن زندگی می‌کنند، در حالی که ارتباط آن‌ها با این جامعه بسیار مؤدبانه و محدود است. همان‌طور که انتظار می‌رود، داستان با حوادثی غم‌انگیز همراه است و شاید نگاهی کمی بیش از حد آرام به ارزش زندگی انسان‌ها، به‌ویژه وقتی که سفیدپوست نیستند، داشته باشد. اما در کل، داستان سعی دارد از موضوعات سیاسی یا اجتماعی بحث‌برانگیز دوری کند. به طور کلی، این داستان چندان عمق و محتوای واقعی ندارد. این یک تصویر زیبا و خوشایند از یک رویا است، اگر بخواهید - و این رویا برای همه خوشایند نیست؛ حتی برای "هریت" - پیش از آنکه رود گنگ به راه خود ادامه دهد و از کنار مزارع، دشت‌ها، معابد و خانه‌ها بگذرد. این فیلم بر روی پرده بزرگ به زیبایی جلوه‌گر است و اگر بتوانید با جریان آن پیش بروید، باید بتوانید آن را به عنوان یک اثر از زمان خود در سال ۱۹۴۶ درک کنید.