فیلم Slapface 2021

عنوان «Slapface» به نظر می‌رسد که یک فیلم ترسناک بی‌مغز مانند «Slender Man» یا «The Bye Bye Man» باشد؛ اما خوشبختانه واقعیت کاملاً متفاوت است. این فیلم جوی و جذاب که توسط جرمی کایپ نوشته و کارگردانی شده، نقطه مقابل فیلم‌های ترسناک نوجوانان است و در حالی که حول یک عنصر فراطبیعی می‌چرخد، ترس واقعی و نهفته‌اش به طرز ناامیدکننده‌ای روزمره است. بیش از یک فیلم...

عنوان «Slapface» به نظر می‌رسد که یک فیلم ترسناک بی‌مغز مانند «Slender Man» یا «The Bye Bye Man» باشد؛ اما خوشبختانه واقعیت کاملاً متفاوت است. این فیلم جوی و جذاب که توسط جرمی کایپ نوشته و کارگردانی شده، نقطه مقابل فیلم‌های ترسناک نوجوانان است و در حالی که حول یک عنصر فراطبیعی می‌چرخد، ترس واقعی و نهفته‌اش به طرز ناامیدکننده‌ای روزمره است. بیش از یک فیلم ترسناک، کایپ یک داستان مدرن را خلق کرده و رویکرد تمثیلی‌اش آنچه می‌توانست یک سخنرانی سنگین و فرصت‌طلبانه باشد را به پیامی غیرمستقیم و ظریف تبدیل کرده است (حداقل تا پایان تیتراژ). در مرکز این داستان، بازیگری به نام آگوست ماتورو قرار دارد که به طرز شگفت‌انگیزی از سن 14 سالگی‌اش فراتر رفته است. او در نقش لوکاس، یک پسر یتیم که در کلبه‌ای در حاشیه یک شهر کوچک با برادر بزرگترش و «نگهبان» خود، تام (مایک مانیگ)، که یک الکلی عملکردی است، زندگی می‌کند، بازی می‌کند. مایک سوءاستفاده‌های جسمی خود از لوکاس را تحت عنوان «بازی» پنهان می‌کند. لوکاس همچنین به‌طور جسمی توسط «دوقلوها» (بیانکا دَامبروسیو و کیارا دَامبروسیو) و از نظر احساسی توسط دوستشان، موریاه (میرا بل لی) که یا قربانی فشار همسالان است یا دخترکی سادیستیک، آزار می‌بیند. این داستان به وضوح بر شخصیت‌ها متمرکز است و در مکان‌هایی واقعی و اترال فیلم‌برداری شده است (جنگل‌های پاییزی ترسناک نیوبورگ، نیویورک، خود به عنوان یک شخصیت عمل می‌کند). حتی «هیولا»، که توسط بازیگر لوکاس هاسل با میکاپ پروتز بازی شده، از وضعیت CGI بی‌بهره است. حالا، تبدیل کردن آزار و اذیت به یک هیولا (اگر این واقعاً قصد کایپ باشد) ممکن است انتخابی بیش از حد واضح به نظر برسد (و تیتراژ پایانی به نوعی هدف ساخت تمثیلی را بی‌اثر می‌کند)، اما این موضوع آن‌قدرها هم ساده نیست. هیولای «Slapface» یک موجود تک بعدی مانند هیولاهای «A Quiet Place» نیست - من حتی می‌توانم بگویم که شباهت‌های زیادی با مخلوق فرانکنشتاین دارد و ابهام آن به طرز هوشمندانه‌ای با رفتار موریاه نسبت به لوکاس هم‌راستا است. پایان فیلم به‌طور خاص خوش‌بینانه نیست، اما حداقل به طور اجتناب‌ناپذیری نشان نمی‌دهد که شر ادامه خواهد داشت.