فیلم Mad Heidi 2022

اغلب اوقات در حین تماشای فیلم «مد هایدی» تلاش می‌کردم تا خودم را مجبور به خنده کنم. این فیلم، که توسط کارگردانان مشترک یوهانس هارتمن و ساندرو کلاپفشتاین ساخته شده، یک اثر بی‌رمق و تک‌بعدی است که از طریق جمع‌آوری سرمایه تأمین مالی شده است. به عنوان یک کمدی ترسناک اکشن سوئیسی معرفی شده، من واقعاً خواستم این فیلم خنده‌دار باشد، اما متأسفانه این‌طور نیست....

اغلب اوقات در حین تماشای فیلم «مد هایدی» تلاش می‌کردم تا خودم را مجبور به خنده کنم. این فیلم، که توسط کارگردانان مشترک یوهانس هارتمن و ساندرو کلاپفشتاین ساخته شده، یک اثر بی‌رمق و تک‌بعدی است که از طریق جمع‌آوری سرمایه تأمین مالی شده است. به عنوان یک کمدی ترسناک اکشن سوئیسی معرفی شده، من واقعاً خواستم این فیلم خنده‌دار باشد، اما متأسفانه این‌طور نیست. در اینجا شاهد این هستیم که پیش‌فرض داستان بسیار بهتر از نتیجه نهایی است، که خود نشان‌دهنده این است که فیلم تلاش زیادی برای هوشمندانه بودن کرده و در این زمینه موفق نشده است. داستان در یک سوئیس دیستوپیایی می‌گذرد، جایی که هایدی (آلیس لوسی) و پدربزرگش زندگی ساده‌ای در آلپ دارند. کشور زیبا و دوست‌داشتنی آنها تحت سلطه فردی دیکتاتور به نام «رهبر سوئیسی ما» (کاسپر ون دین) که یک دیکتاتور بی‌رحم است، قرار گرفته است و می‌خواهد به وسیله تسلط بر لبنیات بر جهان حکومت کند. وقتی که دوست‌پسر گوسفندچرانی هایدی (کل ماتسنا) به طرز وحشیانه‌ای توسط دولت به خاطر توزیع پنیر غیرقانونی کشته می‌شود، او عزم خود را جزم می‌کند تا انتقام عشقش را بگیرد. در این مسیر، او باید با ابرسربازان، زندانیان، راهبه‌های نینجا، دلالان مرگ و دیگر موانع عجیب و غریب بجنگد تا آزادی را به کشورش بازگرداند. این داستان به نظر می‌رسد که برای یک فیلم شگفت‌انگیز نیمه‌شب بسیار خنده‌دار باشد، و واقعاً هم همین‌طور است. اما مشکل این است که این داستان ماجراجویانه خیلی عجیب، کمدی و احمقانه است — و نه به شیوه‌ای خوب. به نظر می‌رسد که برای یک فیلم بلند مواد کافی وجود ندارد (احتمالاً پیش‌زمینه اصلی این بوده که «بیایید ببینیم چه کارهای دیوانه‌واری می‌توانیم با پنیر انجام دهیم، مثل شکنجه مردم با فوندو»)، که باعث می‌شود کل فیلم بوی ناامیدی بدهد. ارجاعات ضعیفی به فیلم‌های تارانتینو و آثار استثماری دهه‌های ۷۰ و ۸۰ وجود دارد که هیچ‌کدام از آنها کارساز نیست. سایه‌هایی از «سیسو» و «کشنده بیل» دیده می‌شود، اما با جوک‌های خنده‌دار در مورد پنیر که به طرز وحشتناکی خنده‌دار نیستند. احساس طنز در این فیلم به شدت کم است و من چیز خنده‌داری در این فیلم نیافتم. نه به اندازه کافی خنده‌دار است و نه به اندازه کافی تند و زیرکانه که بتواند خود را متمایز کند. چهار نویسنده (کلاپفشتاین و هارتمن، به همراه گرگوری دی. ویدمر و ترنت هاگا) فیلمنامه‌ای نوشتند که احساس می‌کند ناپیوسته است. نوشتار و دیالوگ‌ها، و من بی‌پرده می‌گویم که قصدی در این کار نیست، به طرز وحشتناکی بد است. ظاهر و حس قدیمی فیلم در حد متوسطی موفق است و همچنین جلوه‌های خونی عملی نیز قابل قبول‌اند. فیلم خونی و خشن است و قتل‌های خلاقانه‌ای دارد، اما تماشاگران مجبورند نیمه اول را که به طرز دردناکی کند و بی‌روح است، تحمل کنند تا به بخش‌های جذاب‌تر (یعنی انتقام‌جویی و تقاص) برسند. این فیلمی است که هیچ‌گاه نمی‌خواهید دوباره تماشا کنید، که به این معناست که شانس کمی برای تبدیل شدن به یک فیلم کلاسیک فرقه‌ای که به شدت می‌خواهد باشد، دارد. فیلم‌ها باید از یک پایه محکم شروع کنند و از آنجا ادامه دهند، اما «مد هایدی» به نظر می‌رسد که برعکس عمل می‌کند و داستان نازک خود را حول یک نقطه پایانی نهایی می‌سازد. در نتیجه، این فیلم درجه دو بیشتر به یک ترفند خسته‌کننده و غیرخنده‌دار می‌ماند.