فیلم The Princess Diaries 2: Royal Engagement 2004

ساعت خوبی است، می‌توان دوباره آن را تماشا کرد، اما نمی‌توانم توصیه‌اش کنم مگر اینکه واقعاً از قسمت اول لذت برده باشید. از بین تمام داستان‌های خسته‌کننده، انتخاب یک الزام قانونی واقعا انتخاب خسته‌کننده‌ای است. مجبور کردن به ازدواج نه تنها برای آمریکا (کشور مبدأ میا) قابل درک نیست، بلکه تماشای ان‌هتوی (آن هاتاوی) که مردان را رد می‌کند و مجبور به توافق می‌شود نیز جذاب...

ساعت خوبی است، می‌توان دوباره آن را تماشا کرد، اما نمی‌توانم توصیه‌اش کنم مگر اینکه واقعاً از قسمت اول لذت برده باشید. از بین تمام داستان‌های خسته‌کننده، انتخاب یک الزام قانونی واقعا انتخاب خسته‌کننده‌ای است. مجبور کردن به ازدواج نه تنها برای آمریکا (کشور مبدأ میا) قابل درک نیست، بلکه تماشای ان‌هتوی (آن هاتاوی) که مردان را رد می‌کند و مجبور به توافق می‌شود نیز جذاب نیست. در حالی که آنها راه‌حل واضحی را نادیده می‌گیرند. ایده یک پرنسس آمریکایی که با منابع فراوان تفریح می‌کند و از قدرتش برای کارهای خوب استفاده می‌کند، واقعاً جالب است. متاسفانه، فیلم احساس نمی‌کند که کار خاصی انجام می‌دهد، با وجود تمام زرق و برق‌هایی که به آن اضافه شده است. باز هم، این فیلم خوب است، اما از نسخه اصلی ضعیف‌تر است و اگر با پیش‌زمینه آن فیلم آشنا نیستید، از دست دادن این یکی چیزی را از شما کم نمی‌کند. به همان اندازه کند است که نسخه اصلی، اما من استدلال می‌کنم که به طور کلی فیلم بهتری است. بین دو فیلم خیلی تفاوتی وجود ندارد، این را قبول دارم. اما من 'The Princess Diaries 2: Royal Engagement' را از 'The Princess Diaries' بیشتر لذت‌بخش یافتم. داستان احتمالاً به همان اندازه جالب است، اما در این یکی احساس شرمندگی کمتری وجود دارد و شخصیت‌های منفی بهبود زیادی یافته‌اند. آن هاتاوی (میا) بار دیگر بسیار خوب عمل کرده است، در حالی که جولی اندروز (کلاریس) نیز کارهای خوبی انجام داده است. جان ریس-دیویس (مبری) و کریس پاین (نیکلاس) نیز به خوبی به فیلم اضافه شده‌اند، به ویژه انتخاب خوب پاین که اولین نقش اصلی سینمایی‌اش را بازی می‌کند. من همچنین در نقد فیلم ۲۰۰۱ گفتم که مکان‌های خیالی را در تولیدات زنده، غیر فانتزی دوست ندارم. این هنوز هم صدق می‌کند، اما راستش را بخواهید خیلی هم برایم مهم نبود. "جنوی" در اینجا به مراتب باورپذیرتر است، زیرا واقعاً آن را می‌بینیم - برخلاف اینکه فقط به آن اشاره شود. همان‌طور که اشاره شد، هنوز هم چند لحظه شرم‌آور وجود دارد و فیلم کمی طولانی است. با این حال، لحظات شیرینی هم دارد. همچنین کمی عجیب است که به‌طور فنی، میا و نیکلاس خویشاوند هستند؛ البته چند نسل قبل، اما با این حال... یک دنباله که (به‌طور جزئی) بر روی نسخه قبلی بهبود یافته است، همیشه در نظر من مثبت است.