فیلم South Pacific 1958

نقد فیلم "Knuckleheads" و "cockeyed optimists" با اینکه این فیلم به طور قابل توجهی طولانی است، در واقع یک اقتباس "کوچک" از نمایش برادوی رودجرز و همرشتاین به حساب می‌آید. این فیلم در زمان خود با بی‌توجهی منتقدان روبرو شد، اما به تدریج محبوب بسیاری از طرفداران موزیکال‌ها شد. اما من جزو این طرفداران نیستم... شکی نیست که آهنگ‌ها فوق‌العاده‌اند و بیشتر آن‌ها از کیفیت بالایی برخوردارند،...

نقد فیلم "Knuckleheads" و "cockeyed optimists" با اینکه این فیلم به طور قابل توجهی طولانی است، در واقع یک اقتباس "کوچک" از نمایش برادوی رودجرز و همرشتاین به حساب می‌آید. این فیلم در زمان خود با بی‌توجهی منتقدان روبرو شد، اما به تدریج محبوب بسیاری از طرفداران موزیکال‌ها شد. اما من جزو این طرفداران نیستم... شکی نیست که آهنگ‌ها فوق‌العاده‌اند و بیشتر آن‌ها از کیفیت بالایی برخوردارند، اما مشکلات آزاردهنده‌ای در فیلم وجود دارد. فیلترهای رنگی که توسط کارگردان جوشوا لوگان و فیلمبردار لئون شامروی استفاده شده، بیش از حد است و سعی دارند فانتزی را در حالی به تصویر بکشند که واقعاً یک صحنه ثابت نمی‌تواند این سبک را تحمل کند. فیلم به راحتی ۴۵ دقیقه بیش از حد طولانی است و به همین دلیل، زمانی که صحنه‌های جنگ در اواخر فیلم به نمایش درمی‌آید، با آنچه در دو ساعت قبلی اتفاق افتاده، در تضاد قرار می‌گیرد. میتزی گاینور و روسانو برازی به عنوان عاشق‌های ما از نظر شخصیت و مهارت‌های بازیگری کاملاً متضاد هستند. او در شماره‌های موزیکال درخشان است، اما شخصیت او در خارج از این شماره‌ها هر چه بیشتر می‌گذرد، آزاردهنده‌تر می‌شود. او، به خوبی، به اندازهٔ یکی از تنظیمات دوربین لوگان سفت و سخت است. حتی برخی از رقص‌ها به نظر می‌رسد چیزی بوده که در بحث‌های تولید کنار گذاشته شده است. آهنگ‌ها شما را تا پایان فیلم همراهی می‌کنند، زیرا نیاز به توجه ما دارند، اما واقعاً این یک موزیکال است که هرگز نمی‌توانم دوباره ببینم. نمره من: ۵ از ۱۰ در پس‌زمینهٔ جنگ جهانی دوم، جوشوا لوگان ما را با کمک رودجرز و همرشتاین به یک داستان عاشقانه در یک جزیرهٔ زیبا می‌برد. میتزی گاینور یکی از معدود زنانی است که در اینجا احاطه شده است توسط گروهی از ملوانان هورمونی که در اوایل فیلم اعلام می‌کنند "هیچ چیزی مانند یک زن نیست"، بنابراین او از خواستگاران کمبودی ندارد. همچنین در این جزیره، فرانسوی به نام "امیل" (روسانو برازی) وجود دارد که بازدیدکنندگان می‌خواهند از او برای نقشه‌برداری از جزایر مجاور که در اختیار ژاپنی‌ها است، استفاده کنند. آنچه در ادامه می‌آید، به ماهیت رابطه در حال توسعه آن‌ها می‌پردازد که با برخی از توطئه‌های جنگی و موزیکال‌هایی مانند "من آن مرد را از موهایم می‌شوییم"، "شبی جادویی" و "از بهار جوان‌تر" پر شده است و فیلم به سمت نتیجه‌ای نسبتاً واضح پیش می‌رود. شکی نیست که آهنگ‌ها به یادماندنی هستند، اما هیچ شیمی قابل توجهی بین برازی و گاینور که به طور فزاینده‌ای شبیه دوریس دی به نظر می‌رسد وجود ندارد و شماره‌های گروهی بیش از حد رقصیده و غیرطبیعی به نظر می‌رسند. برای بخش زیادی از فیلم، به نظر می‌رسد که فیلم از طریق یک تلسکوپ با لبه‌های کمی تار دیده شده است. در ابتدا یادآور صحنه‌های رویایی است، اما این تکنیک به زودی تأثیر خود را از دست می‌دهد و کمکی به این داستان عاشقانه کم‌رمق و ضعیف نمی‌کند. همچنین نمی‌توان از دوبلهٔ واضح و مشهود گذشت، زیرا جیورجیو توزی تن صداهای واقعی اپرایی را به نمایندگی از بازیگر اصلی ما ارائه داده است. موسیقی تا حد زیادی این فیلم را پیش می‌برد، اما باقی‌مانده‌اش چیزی بهتر از یک فیلم جنگی رنگارنگ بی‌کیفیت نیست که من را ناامید کرد.