فیلم The Angriest Man in Brooklyn 2014

این فیلم بازسازی شده‌ای از فیلم اسرائیلی «مار بام» است. نامیدن آن به عنوان یک فیلم کمدی کمی نادرست است، زیرا این فیلم یک کمدی تاریک است. لذت‌های به دست آمده از این دو ژانر متفاوت است. این فیلم یکی از آخرین آثار بازیگر افسانه‌ای، رابین ویلیامز، است، اما این دلیل من برای دوست داشتن آن نبود. داستان از یک دلیل بی‌معنی شروع می‌شود، اما...

این فیلم بازسازی شده‌ای از فیلم اسرائیلی «مار بام» است. نامیدن آن به عنوان یک فیلم کمدی کمی نادرست است، زیرا این فیلم یک کمدی تاریک است. لذت‌های به دست آمده از این دو ژانر متفاوت است. این فیلم یکی از آخرین آثار بازیگر افسانه‌ای، رابین ویلیامز، است، اما این دلیل من برای دوست داشتن آن نبود. داستان از یک دلیل بی‌معنی شروع می‌شود، اما مفهومی نسبتاً منحصر به فرد دارد. فیلم به شکل یک کمدی معمولی آغاز می‌شود و سپس به معنای واقعی محتوایی که به آن پرداخته می‌شود، می‌پردازد. مانند فیلم‌های مرتبط با سرطان، در بخش‌های پایانی احساساتی می‌شود. هیچ پیچشی وجود ندارد، اما تلاش برای پایان دادن به آن با یک نت مثبت حس می‌شود. متأسفانه، این فیلم تصاویری از زندگی واقعی رابین ویلیامز را به تصویر می‌کشد. واقعاً یک ضایعه بزرگ است؛ من با تماشای «جومانجی» و «فلاپر» بزرگ شدم و او قطعاً از طریق فیلم‌هایش برای همیشه زنده خواهد ماند. هنری آلتمن مردی بی‌صبر است. او همیشه از همه برای هر چیزی عصبانی است. یک روز که تصمیم می‌گیرد به پزشک مراجعه کند، در انتظار طولانی نوبت خود را می‌گیرد. مانند همیشه، او خشم خود را بر سر خانم دکتری که روز بدی را گذرانده، خالی می‌کند. با بالا رفتن تنش در یک بحث، اشتباهی رخ می‌دهد و ماجراجویی آغاز می‌شود که ما را در طول 90 دقیقه به اطراف شهر می‌برد. مانند تمام داستان‌ها، پس از اینکه او متوجه می‌شود که کارش اشتباه بوده، تأثیرات اشتباهش بر روی دیگران را درک می‌کند. > **‘‘خشم تنها چیزی است که به من باقی مانده است. > خشم پناهگاه من است، سپر من است. خشم حق من است!’’** تریلر خود همه چیز را درباره فیلم می‌گوید. رفتن به تماشای فیلم بدون دیدن تریلر می‌تواند انتخاب خوبی باشد، حداقل چیزی برای لذت بردن خواهید داشت. بازیگران عالی بودند، به ویژه رابین ویلیامز و میلا کونیس که تمرکز اصلی داستان بر روی نقش‌های آنها بود. این دو شخصیت در طول بروکلین ماجراجویی می‌کنند تا داستان به پایان برسد. فیلم به مراتب بهتر از آنچه فکر می‌کردم و آنچه دیگران گفتند، بود. نوعی فیلم احساسی است. با توجه به فقدان رابین ویلیامز در دنیای واقعی، در بخش پایانی کمی احساساتی شدم. اما داستان کمی ناامیدکننده بود. در میانه‌های فیلم، وقتی نیمه دوم شروع می‌شود، واقعاً کند می‌شود و هیچ چیز هیجان‌انگیزی اتفاق نمی‌افتد. به طور صریح بگویم، این یک فیلم یک ساعته بود که برای راحتی اکران در سینما کمی کش آمده بود. این باعث شد تا ریتم آن به حالت متوسطی بیفتد. باید یک فیلم کوتاه‌تری می‌بود، اگرچه به عنوان یک فیلم بلند، من را تا حدی راضی کرد. به نحوی، با کارگردانی خوب، اجراها و مکان‌هایی که فیلمبرداری شده، همه با هم تجربه تماشای قابل قبولی را ارائه می‌دهند. 7.5/10 هفت سال از رفتن او می‌گذرد. ناگهان احساس کردم که باید این فیلم، آخرین فیلم رابین ویلیامز را تماشا کنم. این فیلم احساسات زیادی را در من برانگیخت؛ برای بیشتر صحنه‌ها بلند بلند خندیدم و در پایان با اشکی غمگین ترک کردم. ما هنوز دلتنگ تو هستیم، رابین! 😥