فیلم Woman in the Dunes 1964

فیلمی که تقریباً به‌طور کامل در فضای باز اتفاق می‌افتد، به طرز شگفت‌انگیزی حس محصور بودن را منتقل می‌کند! داستان درباره شکارچی حشرات به نام "جومپی" (ایجی اوکادا) است که پس از اینکه آخرین اتوبوس روز را از دست می‌دهد، در میان تپه‌های شنی کمی گم می‌شود. یک روستایی مهربان شب را به او پناه می‌دهد، اما او واقعاً برای آنچه که آن مرد و...

فیلمی که تقریباً به‌طور کامل در فضای باز اتفاق می‌افتد، به طرز شگفت‌انگیزی حس محصور بودن را منتقل می‌کند! داستان درباره شکارچی حشرات به نام "جومپی" (ایجی اوکادا) است که پس از اینکه آخرین اتوبوس روز را از دست می‌دهد، در میان تپه‌های شنی کمی گم می‌شود. یک روستایی مهربان شب را به او پناه می‌دهد، اما او واقعاً برای آنچه که آن مرد و کل روستا برایش در نظر دارند، آماده نیست. او در خانه یک بیوه قرار می‌گیرد، اما وقتی صبح از خواب بیدار می‌شود، متوجه می‌شود که خانه‌اش در عمق یک چاه شنی قرار دارد و تنها راه خروج، نردبانی است که برای ورود به آنجا بالا رفته بود - و حالا آن نردبان ناپدید شده است! این زن (کیوکو کیشیدا) زندگی پرخطری دارد زیرا اگر نتواند سطح شن‌ها را پایین نگه دارد، خانه‌اش زیر شن‌ها غرق خواهد شد. اهالی روستا تا حدی به او کمک می‌کنند و شن‌های جمع‌آوری شده را دور می‌ریزند و برای او و حالا جومپی، مقداری مواد غذایی هفتگی فراهم می‌کنند، اما او هیچ تمایلی به ترک این چاه ندارد و آن‌ها هم ظاهراً از دیدن تلاش‌های او برای جستجوی راه خروج راضی هستند، درست مانند اینکه او به موجودات دیگری با پاهای بیشتر نگاه کند. به تدریج بین این دو رابطه‌ای شکل می‌گیرد، اما او همیشه به دنبال راهی برای فرار است و نگه‌دارانش از این موضوع آگاهند - و به نوعی انتقام سختی از هر دو آن‌ها به عنوان نوعی تفریح می‌گیرند پس از اینکه یک تلاش برای فرار به شکست می‌انجامد. در پایان، او شروع به درک این می‌کند که احتمالاً او، آن زن یا هر دو ممکن است در این چاه بمیرند و گزینه‌هایش روز به روز بدتر می‌شود. این فیلم واقعاً تماشای مغزی و خشن است. دیدن دو انسان که مانند یک گربه با موش بازی می‌شود، سخت است و هر دو بازیگر واقعاً با قدرت بازی می‌کنند و وضعیت‌شان را با حس‌های پذیرش و ناامیدی به تصویر می‌کشند. در برخی از مواقع، رفتارهای نمایش داده شده تقریباً به طرز بی‌رحمانه‌ای به عناصر بت‌پرستی نزدیک است، اما ممکن است در این میان، نشانه‌ای از نیکی نیز وجود داشته باشد؟ کارگردانی فیلم محکم است و دیالوگ‌های محدود اما به‌طور فزاینده‌ای پرتنش واقعاً حس و حالی ایجاد می‌کند که گاه مرا کمی بدون نفس می‌گذارد. شاید دفعه بعد که در کنار دریا قدم می‌زنید، بهتر باشد یک کیت فرار به همراه داشته باشید!