فیلم Shakespeare in Love 1998

آیا کسی این فیلم را به یاد دارد؟ من به یاد دارم، اما فقط به این خاطر که این فیلم باعث شد از جوایز اسکار دلسرد شوم. از آن زمان دیگر آن‌ها را تماشا نکردم. این تجربه تلخی بود که نشان داد جوایز اسکار دست‌کاری شده‌اند و کیفیت فیلم به اندازه رشوه‌ها اهمیت ندارد. این فیلم جایزه بهترین فیلم را از آنِ «نجات سرباز رایان» کرد. سپس...

آیا کسی این فیلم را به یاد دارد؟ من به یاد دارم، اما فقط به این خاطر که این فیلم باعث شد از جوایز اسکار دلسرد شوم. از آن زمان دیگر آن‌ها را تماشا نکردم. این تجربه تلخی بود که نشان داد جوایز اسکار دست‌کاری شده‌اند و کیفیت فیلم به اندازه رشوه‌ها اهمیت ندارد. این فیلم جایزه بهترین فیلم را از آنِ «نجات سرباز رایان» کرد. سپس جایزه بهترین فیلمنامه را نیز از آنِ «بولورث» نمود. این موضوع کافی بود تا نظرم را تغییر دهد. هر دو فیلم؟ «بولورث» به دور از شایستگی بهترین فیلم بود، اما بهترین فیلمنامه اصلی به اندازه «نجات سرباز رایان» شایسته به نظر می‌رسید. سپس این فیلم جایزه بهترین موسیقی را از آنِ «مولان»، «زندگی یک حشره» و «شاهزاده مصر» کرد که جالب است، زیرا واقعاً با معیارهای موسیقی یا کمدی همخوانی نداشت. اکنون که به گذشته نگاه می‌کنم، چه کسی این فیلم را به یاد دارد؟ اگر به یاد کسی باشد، فقط به خاطر شکست «نجات سرباز رایان» است که به یک کلاسیک تبدیل شده است. «شکسپیر در عشق» فقط به خاطر جوایزش، چه در اسکار و چه در سایر مراسم‌ها به یاد می‌آید، نه به خاطر کیفیتش. این فیلم در دوره پایانی سلطنت ملکه الیزابت انگلستان اتفاق می‌افتد و داستانی شاداب از ویلیام شکسپیر (با بازی جوزف فینس) را روایت می‌کند که با یک دوره خشکسالی خلاقانه روبرو است. او فاقد ایده و پول است و تحت فشار ریچارد بربج (مارتین کلونز) و جفری راش به عنوان فیلیپ هنسلوی برای کارهایش قرار دارد که supposed به تازگی نوشته است. او با ورود گوینت پالترو، یک طرفدار جدی تئاتر که به دلیل جنسیتش اجازه بازی در صحنه را ندارد، مواجه می‌شود. وقتی او به عنوان «توماس کنت» لباس می‌پوشد و برای نقشی تست می‌دهد، شکسپیر به سرعت هویت او را تشخیص می‌دهد و خلاقیتش دوباره به جریان می‌افتد. مشکل این است که او «ویولا د لسهپس» است که با «لرد وسکس» (کالین فرث) که از نظر مالی در تنگنا است، نامزد است و به زودی باید مهریه‌اش را از پدرش بگیرد... آنچه که پیش می‌آید یک درام رمانتیک و کمدی سریع و جذاب است که مجموعه‌ای از استعدادهای بازیگری به خوبی در این داستان همکاری می‌کنند. فینس به خوبی نقش نماینده در دشواری را ایفا می‌کند - همان‌طور که پالترو، راش، بن افلک به طور شگفت‌انگیزی مؤثر، ایمelda استانتون به عنوان پرستار با تجربه‌اش و جیم کارتر به عنوان نسخه صحنه‌ای آن شخصیت و بارنابی کی به عنوان «نول» شیطون. لباس‌ها و دکورها فوق‌العاده‌اند؛ نویسندگی مارک نورمن و سر تام استوپارد که به تازگی لقب شوالیه را دریافت کرده، هوشمندانه و تحریک‌کننده است - به طرز زیرکانه‌ای بخش‌هایی از آثار اصلی شکسپیر را در فیلمنامه خود گنجانده‌اند. این امکان وجود داشت که این غنای بازیگری، داستان را تحت‌الشعاع قرار دهد، اما جان مدن همه را در یک جهت هدایت می‌کند. این فیلم بدون شک بیشتر به عنوان اسکار تسلی‌بخش «دیمن جودی دنچ» (به خاطر عدم برنده شدن برای «خانم براون» در سال قبل) به یاد خواهد ماند و از نظر اجراهایش هم خوب است - اما داستان او درباره آزمایش‌ها و مصائب یک شاعر در عشق، بسیار بیشتر از این‌هاست. فیلم کمی طولانی به نظر می‌رسد و به نظر می‌رسد که بارها به پایان می‌رسد، اما هنوز داستانی است که خود نویسنده نامی نیز ممکن است از آن لذت ببرد.