فیلم Damnation 1988

در شهری که احتمالاً مرطوب‌ترین نقطه روی زمین است، "کارر" (میکلوش سزکی بی) که همیشه بارانی به تن دارد، در زندگی‌اش به کارهای تکراری می‌پردازد که چنان حیاتش را متحرک‌تر از محیط خسته‌کننده‌اش نمی‌کند. آنچه او را در میان یکنواختی بزرگ زندگی‌اش نگه می‌دارد، عشقش به خواننده متاهل در بار تاریک "تیتانیک" (والی کِرِکِس) است که به‌طور مکرر عشق ابدیش را به او اعلام می‌کند...

در شهری که احتمالاً مرطوب‌ترین نقطه روی زمین است، "کارر" (میکلوش سزکی بی) که همیشه بارانی به تن دارد، در زندگی‌اش به کارهای تکراری می‌پردازد که چنان حیاتش را متحرک‌تر از محیط خسته‌کننده‌اش نمی‌کند. آنچه او را در میان یکنواختی بزرگ زندگی‌اش نگه می‌دارد، عشقش به خواننده متاهل در بار تاریک "تیتانیک" (والی کِرِکِس) است که به‌طور مکرر عشق ابدیش را به او اعلام می‌کند و نسبت به شوهر او "ویلارسکی" (گیولا پاور) احساس contempt دارد. خوشبختانه برای او، این مرد تقریباً همیشه در بدهی است و به همین خاطر اغلب غایب است تا این دو بتوانند به رابطه، اشتیاق و اعتیاد خود در گاه‌به‌گاه بپردازند. این تقریباً اوج داستان است. آیا این دایره تنگ می‌تواند تغییر کند؟ آنچه در این جشنواره سینمایی از ملانکولیای تک‌رنگ جالب است، این است که داستان تقریباً ارتباطی با آنچه که بلا تار به ما ارائه می‌دهد، ندارد. عکاسی فیلم تاریک و دلگیر است، شات‌های پیوسته، شات‌های پانوراما، زوم‌های نزدیک به بارانی که از شاخه‌ها یا چهره‌های مشتریان بار می‌چکد - هیچ‌کدام واقعاً کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کنند، اما به جذابیت کلی فیلم افزوده می‌شود. یک آهنگ وجود دارد که تقریباً به اندازه خود آب و هوا غمگین است و توسط یک ساکسوفون نواز ملایم اجرا می‌شود که به‌خوبی جو کلی این تمرین یخ‌زده در ناامیدی را خلاصه می‌کند. من منتقد فیلم نیستم و در موقعیتی نیستم که بخواهم توضیحات مفصلی درباره انگیزه‌های کارگردان یا تکنیک‌های اصلش در داستان‌گویی بنویسم، تنها می‌توانم آنچه را که به مدت دو ساعت به من ارائه شد قضاوت کنم و اگرچه در بعضی مواقع واقعاً کسل‌کننده است، در مواقع دیگر کمی شبیه گشت‌وگذار در یک گالری هنری است که نور (یا سایه) چیزی از یکنواختی سناریو را بیرون می‌آورد. این فیلم برای همه مناسب نیست زیرا واقعاً اتفاق خاصی نمی‌افتد، دیالوگ‌ها کم است و تکراری بودن پیشرفت داستان می‌تواند ریسک‌پذیر باشد برای مخاطبی که باید برای چند ساعت تمرکز کند، جایی که دیدن و شنیدن باران مداوم ممکن است به نظر برسد که قطره‌ای بر سر شما می‌افتد. مطمئن نیستم که دوباره آن را تماشا کنم - اما به‌عنوان یک تمرین برای خلاصه‌سازی ناامیدی‌های روزمره، ناامیدی و روزمرگی زندگی، ارزش تماشا دارد. بهتر است آن را در سینما تماشا کنید، زیرا در خانه و روی تلویزیون بسیاری از ویژگی‌های تصویری‌اش را از دست می‌دهد و ممکن است وسوسه شوید که گاهی آن را جلو ببرید.