فیلم Big Game 2014

یک عجیب‌غریب آمریکایی که توسط فنلاندی‌ها ساخته شده و در فنلاند اتفاق می‌افتد، همچنان یک عجیب‌غریب آمریکایی است. هالیوود به ما عادت داده است که فیلم‌هایی را ببینیم که در آن‌ها، شخصیت مقدس رئیس‌جمهور ایالات متحده، هدف حملات وحشیانه، دشمنان خون‌خواه و هزاران حمله تروریستی قرار می‌گیرد. اغلب، رئیس‌جمهور به‌قدری توانمند است که با کمک‌های ضروری نظامی و مأموران مخفی خود، از این موقعیت‌ها رهایی می‌یابد....

یک عجیب‌غریب آمریکایی که توسط فنلاندی‌ها ساخته شده و در فنلاند اتفاق می‌افتد، همچنان یک عجیب‌غریب آمریکایی است. هالیوود به ما عادت داده است که فیلم‌هایی را ببینیم که در آن‌ها، شخصیت مقدس رئیس‌جمهور ایالات متحده، هدف حملات وحشیانه، دشمنان خون‌خواه و هزاران حمله تروریستی قرار می‌گیرد. اغلب، رئیس‌جمهور به‌قدری توانمند است که با کمک‌های ضروری نظامی و مأموران مخفی خود، از این موقعیت‌ها رهایی می‌یابد. اما گاهی اوقات، او به نوعی به یک دختر در خطر تبدیل می‌شود. این نوع فیلم‌ها معمولاً برای مخاطب آمریکایی بسیار لذت‌بخش هستند، زیرا به ملی‌گرایی پایه‌ای appeal می‌کنند و اغلب ایالات متحده را به‌عنوان یک محور غرب، مدافع بزرگ دموکراسی‌ها و حامی آزادی‌ها معرفی می‌کنند، در حالی که هرگونه جنایات و ظلم‌هایی که این کشور علیه کشورهای دیگر به‌منظور دفاع از منافع اقتصادی و سیاسی‌اش مرتکب شده، نادیده گرفته می‌شود. این فیلم اساساً یکی از همین فیلم‌ها را برمی‌دارد و در لاپلند قرار می‌دهد، منطقه‌ای در فنلاند که مردم عادی تنها به‌خاطر اینکه سرزمین بابا نوئل است، آن را می‌شناسند. و می‌توانست بابا نوئل باشد که به کمک رئیس‌جمهور در تنگنا آمده بیاید... اما این بار، زندگی قهرمان آزادی در دستان یک کودک فنلاندی است که با کمان و تیرکمان مسلح شده است. یک شکارچی کوچک که جنگل‌ها، صداهای شکار و تکنیک‌های بقا را می‌شناسد، اما باید با گروهی از مردان مسلح مقابله کند. تا جایی که می‌دانم، این اولین فیلم فنلاندی‌ای بود که دیدم، هرچند که این یک همکاری است که ایالات متحده در آن سرمایه‌گذاری زیادی کرده و تقریباً به‌طور کامل به زبان انگلیسی صحبت می‌شود. این فیلم به کارگردانی یالماری هلاندر، کارگردانی که توانسته است به سطح بین‌المللی برسد و کمی از کشورش را به مسیر سینمای بین‌المللی بیاورد (ما در سینمای پرتغالی به چنین مردانی نیاز داریم)، فیلمی سرگرم‌کننده بود که اگر صحنه‌های بیشتری به زبان فنلاندی داشت، بهتر می‌شد. نمی‌دانم آیا اکثریت مردم این کشور به زبان انگلیسی مسلط هستند، مانند آن پسر، اما تسلط به این زبان خارجی – حتی اگر بین‌المللی‌ترین زبان امروز باشد – در مورد چنین پسربچه‌ای به نظر من چندان قابل قبول نیست. و ای کاش تنها موقعیت غیرقابل باور اینجا بود، اما متأسفانه، فیلم پر از لحظاتی است که قابلیت باورپذیری از در خارج می‌شود. من از کار ساموئل ال. جکسون خوشم آمد. او بازیگری فوق‌العاده با استعداد برای انواع شخصیت‌های اکشن است و کاریزمای فوق‌العاده‌ای دارد که به خوبی در فیلم استفاده می‌کند. علی‌رغم اینکه او دقیقاً قهرمان اصلی نیست، در داستان یک نوع نقش محوری را بر عهده می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد بدون مقاومت دستگیر شود و همکاری عالی با بازیگر جوان، آنی تومیلا را برقرار می‌کند. این دو بازیگر، به‌طور ملایم، تنها کسانی هستند که شایسته یادداشت ویژه‌ هستند. ما همچنین می‌توانیم ری استیونسون را اضافه کنیم، اما چندین بار احساس کردم که این بازیگر با متنی که به او داده شده، در حال مبارزه است و جیم برودبنت نیز کار زیادی برای انجام ندارد. بهترین نکته درباره این فیلم این است که تماشای آن سرگرم‌کننده است، به‌ویژه برای هرکسی که فیلم‌های اکشن به سبک آمریکایی را دوست دارد. پر از صحنه‌های اکشن، لحظات اغراق‌آمیز و قهرمانانه است و این باعث می‌شود ما را سرگرم کند. البته، این به این معنا نیست که فیلم خوبی است. این‌طور نیست. کمبود هوش، منطق، صحنه‌های واقعی از فنلاند و نه آلپ‌های فرانسوی، جلوه‌های بصری و ویژه‌ای که واقعاً قابل باور و شایسته نام باشند، دارد. در نهایت، کمبود یک موسیقی متن کمتر متکبر و پر سر و صدا و بیشتر هارمونیک نیز احساس می‌شود. احتمالاً سیبلیوس در گور خود به خاطر موسیقی متن این فیلم چرخیده است.