فیلم One Million Years B.C. 1966

در صدامین اثر خود، کمپانی هامر فیلمز نسخه جدیدی از فیلم «یک میلیون سال پیش از میلاد» (1940) را ساخته است. این فیلم موفق به کسب فروش بسیار خوبی در گیشه شد و در عین حال، راکل ولش را به یک نماد فرهنگی تبدیل کرد و ری هریهاوزن را به قهرمانی بزرگ‌تر در حوزه انیمیشن تبدیل کرد. داستان فیلم ساده است. دو قبیله در دوران ماقبل...

در صدامین اثر خود، کمپانی هامر فیلمز نسخه جدیدی از فیلم «یک میلیون سال پیش از میلاد» (1940) را ساخته است. این فیلم موفق به کسب فروش بسیار خوبی در گیشه شد و در عین حال، راکل ولش را به یک نماد فرهنگی تبدیل کرد و ری هریهاوزن را به قهرمانی بزرگ‌تر در حوزه انیمیشن تبدیل کرد. داستان فیلم ساده است. دو قبیله در دوران ماقبل تاریخ وجود دارند: «مردم سنگ» و «مردم صدف». قبیله اول بیشتر تهاجمی و ابتدایی هستند، در حالی که دومی پیشرفته‌تر و مطمئن‌تر به نظر می‌رسند. «تومک» (با بازی جان ریچاردسون) از قبیله سنگ و «لونا» (با بازی راکل ولش) در کنار هم قرار می‌گیرند و با تعصبات و موجودات غول‌پیکر مبارزه می‌کنند! هورا! این واقعاً همه چیز است؛ پیام داستان واضح است، اما در نهایت ما برای تماشای دایناسورها و موجودات غول‌پیکر آمده‌ایم (خب، به علاوه ساکنان غار با لباس‌های اندک هم!). هریهاوزن بار دیگر نشان می‌دهد که چرا او در زمینه انیمیشن یک افسانه است. با مبارزات خوب، کمی جذابیت و پایانی آتش‌فشانی، همه چیز واقعاً خوب است. این فیلم درس تاریخ نیست، اما همان‌طور که هریهاوزن پیش‌تر گفته بود، آن‌ها فیلمی برای استادان تاریخ نمی‌ساختند! امتیاز: 7 از 10. پس از یک درگیری، «تومک» (جان ریچاردسون) از قبیله ماقبل تاریخ خود بیرون رانده می‌شود و مجبور می‌شود به تنهایی زندگی کند. خوشبختانه، پس از چندین برخورد نزدیک با موجودات بزرگ، او با «لونا» (راکل ولش) روبرو می‌شود که با مردمش در کنار دریا زندگی می‌کند. اما همه از او خوششان نمی‌آید - به ویژه «پایتو» (ویلیام لیون براون) که خودش چشم بر جایگاه تومک دوخته است. داستان، بازیگری و دیالوگ‌ها - خوب، چه اهمیتی دارد؟ این‌ها از ابتدا تا انتها بی‌محتوا هستند. چیزی که این فیلم را از برش‌های اتاق تدوین نجات می‌دهد (جایی که بسیاری از این محتوا باید می‌بود) جلوه‌های بصری استادانه ری هریهاوزن است. انیمیشن استاپ‌موشن در بهترین حالت خود - دایناسورها و پتروداکتیل‌هایی که، حتی اگر از پلی‌استایرن و یا کاغذ مچاله ساخته شده باشند، به راحتی می‌توانند کل بازیگران انسانی را تحت‌الشعاع قرار دهند. راکل ولش به‌راستی مانند یک ماهی‌سنگی در آب به نظر می‌رسد و رابرت براون که معمولاً با احترام بیشتری شناخته می‌شود، در بهترین پوست‌هایش به عنوان «آخوبا» به طور خفیف مضحک به نظر می‌رسد. پایان فیلم به موقع می‌رسد، اما متأسفانه واقعاً شامل ستاره‌های این فیلم - دایناسورها - نمی‌شود!