فیلم Ted 2 2015

بازگشت این فیلم به اندازه قسمت قبلی هیجان‌انگیز نبود. دلیل اینکه این فیلم نتوانست مرا شگفت‌زده کند مشخص است، اما چند نفر آن را دنباله‌ای قابل قبول می‌دانند. فیلم اصلی غیرمعمول بود و همین موضوع موفقیت آن را رقم زد. از نظر من بهتر بود که به عنوان یک فیلم مستقل باقی می‌ماند. اما به عنوان یک محصول با بودجه کم، می‌دانستند که به خاطر ارزش...

بازگشت این فیلم به اندازه قسمت قبلی هیجان‌انگیز نبود. دلیل اینکه این فیلم نتوانست مرا شگفت‌زده کند مشخص است، اما چند نفر آن را دنباله‌ای قابل قبول می‌دانند. فیلم اصلی غیرمعمول بود و همین موضوع موفقیت آن را رقم زد. از نظر من بهتر بود که به عنوان یک فیلم مستقل باقی می‌ماند. اما به عنوان یک محصول با بودجه کم، می‌دانستند که به خاطر ارزش ستاره‌ها و تأثیر فیلم اول، می‌توانند دوباره و چندین بار هزینه خود را جبران کنند. داستان خاصی وجود ندارد، صرفاً بر اساس ماجراجویی‌های معمول هالیوودی مانند فیلم‌های «Fanboys»، «Dumb and Dumber To»، «Not Suitable for Children» و غیره است، به جز شخصیت تد که این موضوع را خاص می‌کند. چند جوک خوب وجود داشت و همین، بقیه بی‌اثر بودند و گاهی اوقات تکرار می‌شدند. دو ساعت در یک مفهوم بسیار ساده، مدت زمان زیادی برای نشستن و تماشا یا تمرکز است. حضور چهره‌های مشهور ضعیف بود یا شاید بی‌معنی، به‌ویژه لیام نیسون. بهترین جنبه‌ها کیفیت تولید، بازیگری و همانطور که قبلاً ذکر کردم، شخصیت تد بود. برای یک بار تماشا، فکر می‌کنم قابل تحمل است، اما قطعاً برای تماشا دوباره یا توصیه به دیگران مناسب نیست. اما در کل، از نتیجه کمی ناامید شدم. آن‌ها یک شانس دیگر دارند تا این مجموعه را با داستانی بهتر به پایان برسانند و آن را به یک سه‌گانه قابل قبول تبدیل کنند. 6 از 10 «تد 2» پر از محتوای غیر طنزآمیز در قالب خز مصنوعی فرمولی خود است. مک‌فارلین کمدین با استعدادی است، از این بابت مطمئن هستم. طنز بسیار بی‌پرده‌اش میلیون‌ها نفر را با برنامه تلویزیونی افسانه‌ای‌اش «خانواده مرد» جذب کرده است. حتی «تد» تا حدی قابل تحمل بود و این خودش نکته‌ای است. اما اکنون با دنباله‌ای اجتناب‌ناپذیر روبرو هستیم که اساساً مانند یک قسمت پر زرق و برق از انیمیشن یادشده به نظر می‌رسد. ساختار آن برای شوخی‌های بی‌ربط و موجی بی‌پایان از حضورهای بی‌فایده است. تد به پیتر گریفین تبدیل شده است. چشمانتان را ببندید، بگذارید صداها حواس‌تان را تحت تأثیر قرار دهند و به زودی متوجه خواهید شد که این فقط «خانواده مرد» است، فقط نه به آن اندازه خنده‌دار. تد اکنون متاهل است و در تلاش برای حفظ رابطه‌اش، حقوقش از او سلب می‌شود و دیگر به عنوان یک انسان، بلکه به عنوان یک دارایی دیده می‌شود. یک جنبه قوی این کمدی این است که به نوعی منبع قدرت داستانش است، درسی از حقوق مدنی در اخلاق و معنویت را مطرح می‌کند. اینقدر *جالب* بود که خود مورگان فریمن در آن نقش ایفا کرد و با صدای آرامش‌بخش خود هیئت منصفه را تحت تأثیر قرار داد. و با وجود اینکه سیفرید واقعاً توانست باقیمانده‌های فیلمنامه را جمع‌آوری کرده و آن‌ها را به یک فیلم کارآمد تبدیل کند، این فیلم به شدت فراموش‌شدنی است. به قدری که وقتی والبرگ در نمونه‌های منی رد شده غرق می‌شود (به معنای واقعی کلمه با اسپرم شنا می‌کند...)، لحظه‌ای از دِجا وو را تجربه کردم (به طور کنایی، تد هم همینطور). به طرز شگفت‌آوری، نیمه اول را قبلاً دیده بودم. با این حال، چهل دقیقه طول کشید تا به این درک برسم، اینقدر که این کمدی واقعاً فراموش‌شدنی است. این کمدی تمام نقاط داستانی فیلم قبلی را دوباره استفاده می‌کند، شامل دونی که از نظر روانی ناپایدار است و جدایی دوستانه بین شخصیت‌های اصلی که این احساس را تأیید می‌کند و به ندرت به مسیرهای جدید می‌پردازد. البته شیمی دوستانه حفظ شده بود، اما فقط یک یا دو جمله باعث شد که به طور ناامیدکننده‌ای بخندم، عمدتاً به خاطر اجرای کمدی واربرتون (اوه، آن صدا...). به جز این، چیزی در اینجا نیست. همان فحش‌های قدیمی مک‌فارلین. اگر فیلم اول را دوست داشتید، ارزش یک بار دیدن را دارد، اما خطوط دیالوگش به سرعت تکرار می‌شود. «دوستت دارم»؟ اه، لطفاً این کار را نکنید.