فیلم The Last Emperor 1987

این فیلم چشم‌نواز برای تماشا بر روی پرده بزرگ بسیار شگفت‌انگیز است. داستان پایان یک امپراتوری و تولد امپراتوری‌های جدید را به طرز خیره‌کننده‌ای رنگارنگ و با استایل خاصی به تصویر می‌کشد. مرگ امپراتریس داوager باعث می‌شود که کودک نوپا، Pu Yi، به تخت سلطنت چین صعود کند و در میان کنیزان و خنثی‌ها در شهر ممنوعه زندگی کند. او بزرگ می‌شود و به این...

این فیلم چشم‌نواز برای تماشا بر روی پرده بزرگ بسیار شگفت‌انگیز است. داستان پایان یک امپراتوری و تولد امپراتوری‌های جدید را به طرز خیره‌کننده‌ای رنگارنگ و با استایل خاصی به تصویر می‌کشد. مرگ امپراتریس داوager باعث می‌شود که کودک نوپا، Pu Yi، به تخت سلطنت چین صعود کند و در میان کنیزان و خنثی‌ها در شهر ممنوعه زندگی کند. او بزرگ می‌شود و به این باور می‌رسد که حق الهی برای حکومت دارد، و تنها با ورود معلمش RJ (پیتر اوتول) و دریافت عینک، چشمانش به واقعیتی باز می‌شود که سلطنتش به‌طور کامل در دیواری از کاشی‌های زرد طلایی محصور شده است. زمانی که این خوشی با رویدادهای جنگی در خارج مختل می‌شود، امپراتور (حالا جان لونه) ناگهان خود را در نقش یک خوش‌گذران می‌یابد، که با یک معتاد به تریاک (جون چن) ازدواج کرده و به یک عروسک مفید برای ژاپنی‌های دستکاری‌کننده تبدیل شده است که بخش‌های زیادی از قلمرو سابق او را اشغال کرده‌اند. جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود، جنگ‌های قدرت شروع می‌شود و داستان ادغام نهایی و نسبتاً خشن او در جامعه جدید کمونیستی چین با حساسیت و بدون درگیر شدن در درام یا احساسات زیاد به تصویر کشیده می‌شود. موسیقی به این داستان غنای فوق‌العاده‌ای می‌بخشد و بدون تردید ستاره این فیلم، سینماتوگرافی است. فیلم در داخل شکوه مجموعه واقعی کاخ امپراتوری در پکن قرار دارد و حس فوق‌العاده‌ای از عظمت، انزوا و تجمل زندگی در این مجموعه‌هایی که با مرمر و رنگ‌های روشن تزئین شده‌اند را به ما منتقل می‌کند، در حالی که در بیرون، فقر و مکتب عرفانی به‌وضوح از ساکن تخت سلطنت بیشتر حاکم بود. طراحی لباس نیز قابل توجه است و جزئیات دوره‌ای از اوایل تا اواسط قرن بیستم را به خوبی به تصویر می‌کشد. به‌طور صادقانه، بازیگری - به‌جز یک نمایش جذاب از کودک سه ساله کنجکاو و شیطون (ریچارد وو) - به‌طور کلی معمولی است. اوتول به ندرت در فیلم ظاهر می‌شود و چندان هم با نقش دانشمند آموخته و دنیامند سازگار نیست. لونه و چن توانمند هستند، اما واقعاً فقط نور را بر روی دیالوگ نسبتاً بی‌روح می‌تابانند. این فیلم واقعاً درباره کلمات نیست - بلکه درباره تصاویر است. این فیلم درباره تاریخ، سیاست، فساد، خیانت و حتی کمی عشق است که همگی در پوسته‌ای از زیبایی خلاقانه محصور شده‌اند. تماشای آن بر روی تلویزیون هدر دادن این اثر است - اما بی‌شک یکی از بهترین نمونه‌های سینمای "حماسی" است که تاکنون ساخته شده و برتولچی به وضوح بخشی زیادی از خود را در این درام زیبا سرمایه‌گذاری کرده است. به‌طور حتم باید تماشا کنید.