فیلم Deception 2008

در این نقد، فیلم "Deception" به کارگردانی مارسل لنگنجر و نوشته مارک بومبک بررسی شده است. این فیلم با بازی اوان مک‌گرگور، هیو جکمن و میشل ویلیامز همراه است و موسیقی آن اثر رامین جوادی و فیلم‌برداری‌اش توسط دانته اسپینوتی انجام شده است. داستان فیلم درباره جاناتان مک‌کوئری (با بازی مک‌گرگور) است که حسابدار خجالتی و درون‌گرایی در نیویورک است. او در یکی از شب‌ها با...

در این نقد، فیلم "Deception" به کارگردانی مارسل لنگنجر و نوشته مارک بومبک بررسی شده است. این فیلم با بازی اوان مک‌گرگور، هیو جکمن و میشل ویلیامز همراه است و موسیقی آن اثر رامین جوادی و فیلم‌برداری‌اش توسط دانته اسپینوتی انجام شده است. داستان فیلم درباره جاناتان مک‌کوئری (با بازی مک‌گرگور) است که حسابدار خجالتی و درون‌گرایی در نیویورک است. او در یکی از شب‌ها با وایت بوس (با بازی جکمن) ملاقات می‌کند؛ بوس شخصیت کاملاً متفاوتی از مک‌کوئری دارد و بسیار خودباور و جذاب است. با یک اشتباه در تبادل تلفن‌های همراه، مک‌کوئری به دنیای یک گروه جنسی انحصاری معرفی می‌شود که برای او کاملاً غریبه است. اگر به فیلم‌های نوآر علاقه‌مند باشید، "Deception" ممکن است برایتان کسل‌کننده و تکراری به نظر برسد. عنوان فیلم به طور واضحی داستان را لو می‌دهد و امید می‌رود که سازندگان با چنین عنوانی بتوانند داستان را با شگفتی‌ها پر کنند و شخصیت‌ها را در مسیرهای پیچیده‌ای هدایت کنند، اما متأسفانه این‌گونه نیست. در کمتر از ده دقیقه متوجه می‌شوید که چه اتفاقی در حال افتادن است و نویسندگی به قدری ضعیف است که نمی‌تواند داستان را به چالش بکشد. ممکن است بگویید که سفر مک‌کوئری و تحول شخصیتش از الگوی نوآر متفاوت است، اما این موضوع هیچ ارزش دراماتیک ندارد و پایان فیلم را کسل‌کننده می‌سازد. با وجود این، فیلم کاملاً ناکام نیست؛ بازیگران در نقش‌های خود خوب عمل می‌کنند و تلاش می‌کنند تا فیلمنامه ضعیف را قابل قبول کنند. همچنین حضور شخصیت‌های فرعی مثل ناتاشا هنستریج، شارلوت رمپلینگ و مگی کیو، به عنوان ارزش‌های غیرعادی، تأثیرگذار است. فیلم‌برداری اسپینوتی، که در آثارش مانند "Manhunter" و "L.A. Confidential" شناخته شده است، بهترین ویژگی فیلم است. مناظر شبانه شهری او فوق‌العاده است و استفاده از رنگ‌ها زیباست، کاری که شایسته فیلم بهتری بود. اما در نهایت، فیلم یک نسخه سطحی از نوآر است که به دنبال هویت خود می‌گردد. برای کسانی که با فرم نوآر آشنا نیستند، این فیلم به اندازه کافی متوسط به نظر می‌رسد، اما برای طرفداران نوآر، نه تنها برانگیزاننده یا هیجان‌انگیز نیست، بلکه بی‌خطر و کسل‌کننده است. این فیلم را دو بار دیده‌ام (آخرین بار احتمالاً زمانی بود که بر روی DVD منتشر شد) اما این بار تصمیم گرفتم دوباره آن را تماشا کنم چون به یاد ندارم که از آن خیلی خوشم آمده باشد. این بار کمی بیشتر پسندیدم، اما هنوز هم یک تریلر عالی نیست. با این حال، با بازی هیو جکمن در نقش منفی، قابل تماشا شده است. اوان مک‌گرگور و میشل ویلیامز هم خوب بودند، اما هیچ‌کدامشان فوق‌العاده نبودند. با این حال، ارزش یک اجاره را دارد.