فیلم Equals 2015

ساعت خوبی است، اما احتمالاً دوباره آن را تماشا نخواهم کرد و نمی‌توانم آن را توصیه کنم. منظورم این نیست که فیلم را دوست ندارم، اما این فیلم ایده‌ای بسیار بزرگ دارد و در اجرا ضعیف است، با اینکه تولید و فیلم‌برداری آن بسیار زیباست. نیکلاس هالت و کریستن استوارت فیلم را به دوش می‌کشند و برای آن‌هایی که به استوارت انتقاد دارند، باید بگویم که او...

ساعت خوبی است، اما احتمالاً دوباره آن را تماشا نخواهم کرد و نمی‌توانم آن را توصیه کنم. منظورم این نیست که فیلم را دوست ندارم، اما این فیلم ایده‌ای بسیار بزرگ دارد و در اجرا ضعیف است، با اینکه تولید و فیلم‌برداری آن بسیار زیباست. نیکلاس هالت و کریستن استوارت فیلم را به دوش می‌کشند و برای آن‌هایی که به استوارت انتقاد دارند، باید بگویم که او نقشی را بازی می‌کند که قرار است احساساتش را نشان ندهد، اما بازیگران خوبی در نقش‌های مکمل نیز حضور دارند: گای پیرس (در فیلم Memento)، بل پاولی (در Carrie Pilby) و دیوید سلبی (که فکر می‌کردم آلن آلدای معروف از MASH است: این مثل یک اثر ماندلا بود؛ صدایش در ذهنم بود). در کل، تماشای فیلمی که همه شخصیت‌ها ربات‌های بدون احساس هستند، خیلی جذاب نیست، اما ایده‌ی جالبی دارد، به‌خصوص زمانی که موضوع بقا مطرح می‌شود. افرادی که نمی‌توانند احساساتشان را مدیریت کنند، به جایی فرستاده می‌شوند که به‌طور کلی تحت شوک الکتریکی قرار می‌گیرند تا خودکشی کنند، اگر قبلاً این کار را نکرده باشند. تنش فیلم کمی افزایش می‌یابد، اما در نهایت توجه بیشتر بر روی ارتباط رمانتیک بین شخصیت‌ها متمرکز می‌شود تا بقا، حتی در بخشی که به‌طور خاص به بقا مربوط می‌شود. دو سکانس آخر هم واقعاً ظریف هستند؛ من واقعاً مجبور شدم آن‌ها را دوباره تماشا کنم تا مطمئن شوم که چگونه به پایان می‌رسد. بنابراین در حالی که من این فیلم را دوست دارم و قطعاً نکات مثبتی در آن وجود دارد، فکر می‌کنم تعداد کمتری از افراد از آن لذت ببرند. شاید این ایده روی کاغذ بهتر به نظر می‌رسیده، اما روی پرده بزرگ، داستانی بی‌روح و واقعاً کسل‌کننده است. نیکلاس هالت - که به‌طرز آزاردهنده‌ای یک سری دوش داغ غیرمفید می‌گیرد - زندگی روزمره‌ای به عنوان یک ربات درخشان دارد؛ روزمرگی‌اش در محیطی بی‌نقص؛ لباس، غذا و خواب او هر روز دقیقاً مشابه است. او با "نیا" (کریستن استوارت) آشنا می‌شود و در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه (که به نظر طولانی‌تر می‌رسید) این دو شروع به احساس جرقه‌هایی برای یکدیگر می‌کنند. مشخص می‌شود که این همه نتیجه یک رویداد وجودی است و بشریت تقریباً همه چیز را که باقی مانده، محدود و کنترل می‌کند - و این شامل رابطه جنسی نیز می‌شود. آیا این دو می‌توانند از زنجیرهای ظریف و نامرئی خود رهایی یابند؟ خوب، فکر می‌کنید چه خواهد شد؟ چیزی که می‌توانم بگویم این است که هر کاری که انجام می‌دهند، با سرعتی یخ‌زده انجام می‌شود. موسیقی آرامش‌بخش نیز به این داستان واقعاً عادی هیجان چندانی اضافه نمی‌کند. حتی تنها صحنه "عشق دیوانه‌وار" هم بیشتر گواهی بر مهارت دوربین‌بردار در حفظ آن در سطح مناسب است، تا اینکه چیزی شبیه به خواسته‌ای که این دو قرار است برای یکدیگر احساس کنند را به تصویر بکشد. استانداردهای تولید بالا هستند، اما دیالوگ‌ها نسبتاً کم‌حجم هستند - محیط آن‌ها گفت‌وگوهایشان را به اندازه زندگی جنسی‌شان کسل‌کننده می‌کند و من متأسفانه کمی از کل داستان خسته شدم.