فیلم Cave of Forgotten Dreams 2010

فیلم "غار رویاهای فراموش‌شده" با مقدمه‌ای مختصر آغاز می‌شود. هیچ تلاشی برای پیوند دادن آن به یک روایت بزرگ‌تر (در واقع، هیچ روایت خاصی) وجود ندارد و معرفی طولانی از دانشمندان، باستان‌شناسان و فیلم‌سازانی که در یک ساعت و نیم آینده با آن‌ها خواهید بود، صورت نمی‌گیرد. تیتراژ به سرعت و بدون تزئینات به نمایش درمی‌آید و در پس‌زمینه، صدای منحصر به فرد و غیرقابل...

فیلم "غار رویاهای فراموش‌شده" با مقدمه‌ای مختصر آغاز می‌شود. هیچ تلاشی برای پیوند دادن آن به یک روایت بزرگ‌تر (در واقع، هیچ روایت خاصی) وجود ندارد و معرفی طولانی از دانشمندان، باستان‌شناسان و فیلم‌سازانی که در یک ساعت و نیم آینده با آن‌ها خواهید بود، صورت نمی‌گیرد. تیتراژ به سرعت و بدون تزئینات به نمایش درمی‌آید و در پس‌زمینه، صدای منحصر به فرد و غیرقابل تقلید ورنر هرزوگ، کارگردان، در شیوه‌ای خاص به کشف غار شاوِه در جنوب فرانسه اشاره می‌کند. داستان بسیار ساده است: یک گروه در حال کاوش در منطقه به غار برخورد کردند که به دلیل ریزش سنگ‌ها برای مدت طولانی بسته شده بود. آن‌ها سنگ‌ها را پاک کردند و وارد غار شدند و مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از نقاشی‌های غاری را پیدا کردند که بیش از دو برابر سن هر اثر دیگری است و به طرز فوق‌العاده‌ای حفظ شده‌اند. دولت فرانسه به شدت از غار محافظت می‌کند تا از آسیب‌دیدگی آن جلوگیری کند، زیرا سطوح خطرناک رادون و دی‌اکسید کربن هر کسی را که برای مدت طولانی در آنجا بماند، به قتل می‌رساند. اگر شهرت مستند‌ساز و فیلم‌ساز هرزوگ نبود، دولت فرانسه احتمالاً هرگز اجازه ورود یک تیم فیلم‌برداری به غار را نمی‌داد. چقدر تأسف‌بار بود که این اتفاق نیفتد! این فیلم، به‌ویژه در نمایش سه‌بعدی‌اش، تجربه‌ای شگفت‌انگیز و عاطفی است که کاملاً منحصر به فرد است و تماشای آن برای هر کسی شگفت‌انگیز خواهد بود. تماشای این نقاشی‌های زیبا و پیچیده، که بیش از ۳۲,۰۰۰ سال پیش خلق شده‌اند، و دیدن خطوط و بازی شگفت‌انگیز نور و سایه بر روی منحنی‌های سنگ‌ها، کاملاً حیرت‌آور است. من همیشه در مورد استفاده از سینماتوگرافی سه‌بعدی تردید داشتم، اما امسال دو فیلم دیده‌ام که به‌طور کامل مرا متقاعد کردند که هرچند این تکنیک اغلب به خوبی اجرا نمی‌شود، اما می‌تواند ابزاری ارزشمند در دستان یک فیلم‌ساز بااستعداد باشد که به‌طور هدفمند از آن استفاده می‌کند. این فیلم واقعاً یک تجربه است، تجربه‌ای متفاوت از هر آنچه تاکنون دیده‌ام. زیبایی، تاریخ، انسانیت نقاشی‌های غاری و هنرمندی فوق‌العاده آن‌ها، غیرقابل انکار و واضح است. یک دانشمند در فیلم می‌گوید که پس از ورود به غار، شروع به خواب دیدن شیرها، اسب‌ها و دیگر حیوانات به تصویر کشیده شده بر دیوارها کرد. تماشای این نقاشی‌ها در این محیط شگفت‌انگیز و درک اینکه این ممکن است واقعاً زادگاه هنر باشد... غیرقابل تصور عاطفی است. این‌جاست که جادوگری سینما به نمایش در می‌آید. چگونه می‌توان به فیلمی مانند این از دید انتقادی نگریست؟ روایت کمی وجود دارد، زیرا تجربه تماشای غار (به‌ویژه در سه‌بعدی) بسیار بیشتر از آن چیزی است که کلمات می‌توانند بیان کنند. هرزوگ، که صدای دلنشین آلمانی‌اش همیشه عمق بی‌پایانی از غم را در خود دارد، به‌خوبی گفتگو را به حداقل می‌رساند و تنها برای توضیح آنچه می‌بینیم و ارائه تفکرات رمزآلود در مورد معانی آن، صحبت می‌کند. این فیلم هیچ نیروی روایتی و هیچ حس داستانی را منتقل نمی‌کند. سینماتوگرافی آن گاهی به سمت مشکلات می‌رود (به‌ویژه، دوزهای سنگین از دانه‌دار بودن به دلیل فیلم‌برداری در تاریکی)؛ یک سوم اول فیلم با دوربین دستی غیرحرفه‌ای فیلم‌برداری شده است، زیرا این اولین باری بود که آن‌ها به غار وارد می‌شدند. آیا باید بر اساس ارزش‌های موضوعش قضاوت شود؟ به نظر می‌رسد بله، زیرا به ندرت موضوعی به این اندازه جذاب و شگفت‌انگیز پیدا خواهید کرد. و در این غار، هرزوگ چیزهایی بسیار نادرتر پیدا کرده است: روحی که قابل لمس است، نیاز انسانی مشترک به بیان و صدایی که از قید زمان و مکان آزاد است.