فیلم Cries & Whispers 1972

فیلم «زمزمه‌ها و فریادها» (Viskningar och rop) اثر اینگمار برگمن در سال 1972 یکی از دستاوردهای مهم این کارگردان در آن دهه محسوب می‌شود. در یک خانه روستایی سوئدی، آنا (هارriet آندرسون) که در حال مرگ است، توسط دو خواهرش، کارین (لیو اولمن) که sensual و impulsive است و ماریا (اینگرید تیلین) که سختگیر و سرد است، بازدید می‌شود. اگرچه آن‌ها به نظر می‌رسد که...

فیلم «زمزمه‌ها و فریادها» (Viskningar och rop) اثر اینگمار برگمن در سال 1972 یکی از دستاوردهای مهم این کارگردان در آن دهه محسوب می‌شود. در یک خانه روستایی سوئدی، آنا (هارriet آندرسون) که در حال مرگ است، توسط دو خواهرش، کارین (لیو اولمن) که sensual و impulsive است و ماریا (اینگرید تیلین) که سختگیر و سرد است، بازدید می‌شود. اگرچه آن‌ها به نظر می‌رسد که برای تسلی آنا در روزهای آخرش آمده‌اند، در واقع بیشتر منتظر مرگ او هستند و خودشان درگیر ازدواج‌های ناموفق، خصومت‌های شخصی و تقسیم ارث هستند. در این میان، خدمتکار وفادار آنا (کاری سیلوان) تنها کسی است که کمی گرما و محبت انسانی را ارائه می‌دهد. یکی از جنبه‌های احساسی فیلم، تضاد بین عشق بی‌قید و شرط یک فرد از طبقه پایین و بی‌توجهی (یا حتی تنفر) خانواده آنا است. برگمن سه سال قبل از این فیلم، به فیلم‌سازی رنگی با «ان پسین» (En Pasion) منتقل شده بود، اما «زمزمه‌ها و فریادها» سرانجام از این امکانات بهره‌برداری می‌کند. رنگ قرمز در تمام صحنه‌ها وجود دارد؛ چه در بال‌های قرمز خانه‌ای که آنا در آن در حال مرگ است، چه در انتقال‌های قرمز بین صحنه‌ها و چه در خون زنده‌ای که در هر یک از مرورهای خواهران به زوال ازدواج‌هایشان جاری است. فیلم‌برداری سوئن نیکویست همیشه درخشان است. همچنین هرچند معمولاً به هنرمند آرایش در فیلم‌های برگمن فکر نمی‌شود، کسی که روی این فیلم کار کرده، شایسته تقدیر است که توانسته بازیگری زیبا مثل هارriet آندرسون (که در آن زمان هنوز در اواخر دهه 30 خود بود) را به طرز قابل قبولی پیر و فرسوده به تصویر بکشد. برگمن «زمزمه‌ها و فریادها» را یکی از دو فیلم بزرگ خود به شمار می‌آورد که دیگری «پرونده» (Persona) در سال 1966 است. اما باید بگویم که هرگز آن را اینچنین بالا نداشته‌ام. در حالی که «زمزمه‌ها و فریادها» هر بار که می‌بینم مرا شگفت‌زده می‌کند، اما به نظر می‌رسد که این فیلم به سرعت نمادگرایی و دینامیک‌های بین‌فردی خود را به حدی می‌رساند که دیگر به آن برنمی‌گردم. همچنین احساس می‌کنم برگمن از حرکات تکراری خود، مانند خواهران دچار روابط جنسی، و مردی که در مورد نیاز به اعتماد به خدا صحبت می‌کند در حالی که خود ایمانش را از دست داده، بیش از حد در این فیلم استفاده کرده است. در این درام نسبتاً غم‌انگیز اثر برگمن، قطعاً اجراهای بسیار قوی وجود دارد. آنا (هارriet آندرسون) در بستر بیماری به دلیل سرطان در حال مرگ است و توسط دو خواهرش کارین (اینگرید تیلین) و ماریا (لیو اولمن) و خدمتکارشان آنا (کاری سیلوان) مراقبت می‌شود. دو خواهر نسبت به یکدیگر کم‌حرف هستند؛ هیچ‌کدام از ازدواج‌هایشان خوشحال و رضایت‌بخش نیست و فیلم از زوال آنا به عنوان وسیله‌ای برای تأمل بر زندگی‌ها، عشق‌ها و روابط خودشان استفاده می‌کند. تیلین در اینجا به‌ویژه مؤثر است، اما زیرمتن‌های کینه‌توزی بین خواهران و همسرانشان (و پزشک ارلند یوزفسون) با یأس و سردی نمایش داده شده که من آن را نسبتاً بی‌روح یافتم. با تماشای نزاع‌هایشان، نمی‌توانم بگویم که احساس درگیری در سناریوهایشان داشتم. قطعاً بازیگری‌ها عمیق و مؤثر هستند، عکاسی صمیمی (هرچند گاهی کمی ناهموار) به اجراها غنای بیشتری می‌بخشد، اما داستان به نظر من فاقد انسانیت کافی بود. به‌صراحت بگویم، فقط به خدمتکار متعهد "آنا" که احتمالاً بیشتر از همه خواهران "آنا" را دوست داشت، اهمیت می‌دادم. ده دقیقه آخر surreal است و در نهایت استخوان‌هایی به این داستان اضافه می‌کند، اما تا آن زمان با این داستان نسبتاً پر از اضطراب از مشکلات و ارزش‌های طبقه متوسط دست و پنجه نرم کردم. شاید وقتی که 50 سال پیش ساخته شده، قدرتی داشته است. اما حالا این‌طور نیست.