فیلم The Great Gatsby 2013

باز لهرمن همانند کاری که با رومئو و ژولیت کرد، یک هیولای وحشتناک پر از جلوه‌های ویژه و اغراق ایجاد کرده است. با این حال، بازیگران عملکرد خوبی داشتند. این فیلم، داستان کلاسیک را به طرز اغراق‌آمیزی به تصویر می‌کشد که در برخی مواقع افراطی و بی‌مزه است، اما در عین حال نقد اصلی رمان درباره افراط‌گرایی آن زمان را به خوبی منتقل می‌کند. بازیگران...

باز لهرمن همانند کاری که با رومئو و ژولیت کرد، یک هیولای وحشتناک پر از جلوه‌های ویژه و اغراق ایجاد کرده است. با این حال، بازیگران عملکرد خوبی داشتند. این فیلم، داستان کلاسیک را به طرز اغراق‌آمیزی به تصویر می‌کشد که در برخی مواقع افراطی و بی‌مزه است، اما در عین حال نقد اصلی رمان درباره افراط‌گرایی آن زمان را به خوبی منتقل می‌کند. بازیگران فوق‌العاده بودند و فیلم به بسیاری از جنبه‌های مهم رمان وفادار مانده است. شخصاً احساس می‌کنم که موسیقی مدرن در چندین مورد مناسب نبود، اما چند اجرای بی‌نظیر هم وجود داشت. نمی‌دانم چگونه این فیلم را نقد کنم زیرا با نفرت از رمان به آن وارد شدم و در سال ۲۰۲۲، بیش از یک دهه طول کشید تا بگویم "خُب، فیلم را می‌بینم." و متأسفانه آنها نتوانستند اوضاع را بهبود ببخشند. هنوز هم، به نوعی خودپسندانه به نظر می‌رسد. این داستان درباره کسی است که بالاتر از توانش زندگی می‌کند و زندگی بسیار سطحی دارد، و تماشاگران باید به اندازه کافی با او ارتباط برقرار کنند تا او را دوست داشته یا از او بیزار شوند... ... اما من هرگز نتوانستم. هولدن کالفیلد خودپسند بود، اما جادوگری "ناظر در گندم" این است که هر کسی به نوعی می‌توانست با او ارتباط برقرار کند، حتی اگر در نهایت او را دوست نداشتید. با این حال، نمی‌توانید واقعاً با جی گتسبی ارتباط برقرار کنید. بهترین توصیف از او یک پیامبر دروغین است و این، شخصیت قابل ارتباطی نیست. این نوع شخصیت، شخصیتی نیست که بیشتر مردم بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. این مشکل در فیلم نیز وجود دارد. ورود به رمان دشوار است وقتی که شخصیت اصلی غیرقابل ارتباط باشد و ورود به فیلم نیز به همین اندازه دشوار است. اما در عین حال، به زیبایی انجام شده و لئو واقعاً به خوبی نقش را ایفا کرده است. در واقع، تمام بازی‌ها بسیار خوب بودند. به انصاف با باز لهرمن، این داستان واقعاً یک داستان دشوار برای اقتباس به سینما است. از همان ابتدا، تناقضات زیادی وجود دارد (کمترین آن این است که راوی نسبتاً نرمال ما - تاجر "نیک" (توبی مگوایر) در کنار میلیونر مرموز و مشهور (لئوناردو دی‌کاپریو) زندگی می‌کند و قلعه‌ای شبیه به دیزنی دارد). داستان به صورت یک بازگشت به عقب روایت می‌شود که در آن "نیک" اکنون افسرده، داستان‌های خود از زندگی در جاده سریع را برای روانپزشک خود تعریف می‌کند که به او فرصت می‌دهد تا با ثروتمندان و مشهورها در اواخر دهه ۱۹۲۰ ارتباط برقرار کند. همزمان، او باید با ازدواج ناخوشایند دخترعمویش "دیزی" (کری مالیگان) و شوهر خودخواه و زن‌باره‌اش - از ثروت قدیم - "تام" (جول ادگرتون) کنار بیاید. فیلم به‌طرز قوی‌ای ثروت و ولخرجی زندگی "گتسبی" را با فقر طبقه کارگر که هنوز از تأثیر رکود بزرگ رنج می‌برد، مقایسه می‌کند. فیلم به زیبایی به تصویر کشیده شده است. لباس‌ها، رقص‌ها، اتومبیل‌ها، جواهرات و خانه‌ها (لوکس و کمتر لوکس) همگی به غنای داستان و اجراها افزوده‌اند - به‌ویژه از دی‌کاپریو، ادگرتون و به‌طور کمتری جیسون کلارک واقعاً خوب بودند. مگوایر و مالیکان به‌طور کمتری درخشان بودند و برخلاف بسیاری از فیلم‌های دیگرش، استفاده از موسیقی معاصر در حالی که همه در لباس‌های شیک نیویورک هستند، برای من چندان کارساز نبود. کتاب یک مطالعه شخصیتی جالب است که تقریباً به همه چیز از ثروت و امتیاز تا فحشا و بیماری‌های روانی می‌پردازد - و در بیشتر موارد این موضوعات حفظ شده است. این بهترین اقتباس سینمایی از یک کتاب معیوب است و ارزش تماشا دارد. فکر کردم که این فیلم یک موزیکال قدیمی بی‌کیفیت است، اما واقعاً اشتباه می‌کردم. یک جواهر، باید دید.