فیلم Man on the Moon 1999

فیلم جالبی که به جیم کری اختصاص یافته است. به هر حال، احتمالاً برای کسانی که در ایالات متحده زندگی می‌کردند و در زمانی که اندی کافمن به شهرت رسید، جذاب‌تر خواهد بود. فیلمی فوق‌العاده که برای اندی کافمن مناسب است. در طول فیلم، به سختی می‌توان تشخیص داد که این جیم کری است. مانند این است که دوباره اندی کافمن را تماشا می‌کنید. من به...

فیلم جالبی که به جیم کری اختصاص یافته است. به هر حال، احتمالاً برای کسانی که در ایالات متحده زندگی می‌کردند و در زمانی که اندی کافمن به شهرت رسید، جذاب‌تر خواهد بود. فیلمی فوق‌العاده که برای اندی کافمن مناسب است. در طول فیلم، به سختی می‌توان تشخیص داد که این جیم کری است. مانند این است که دوباره اندی کافمن را تماشا می‌کنید. من به طور مبهمی اندی کافمن را در "تاکسی" به یاد می‌آورم، اما باقی‌مانده این تصویر نسبتاً عجیب از زندگی‌اش فقط به یادآورنده مجموعه‌ای از "شو گون" و "مورک و میندی" بود. سلیقه او در سرگرمی واقعاً متنوع بود و روال‌های استندآپ او کمی مرا به یاد پیتر سلرز می‌اندازد، وقتی که از لهجه‌های اغراق‌آمیز (اروپایی) خود برای ایجاد خنده استفاده می‌کرد. هیچ‌کس چندان به این نمایش‌های صحنه‌ای علاقه‌مند نیست تا اینکه نماینده استعداد، جورج شیپیریو (دنی دویتو) او را می‌بیند و چیزی اصیل درباره توانایی‌هایش مشاهده می‌کند. پس از آن، او در تلویزیون به نمایش درمی‌آید و سپس در sitcomی درباره رانندگان تاکسی نیویورک که نام دنی دویتو را نیز مطرح کرد، بازی می‌کند، پیش از اینکه به حرفه‌ای عجیب و یک‌سویه در کشتی‌گیری با زنان بپردازد. این حرفه آخر او را به کشتی‌گیر مرد، جری لاولر، معرفی کرد که از این موضوع خسته شده و تصمیم به مبارزه رو در رو با او می‌گیرد. نیازی به گفتن نیست که او هیچ‌گونه برابری با مردی که "پایلدرایور" دارد ندارد و مجبور می‌شود به روش‌های دیگری برای پیشی گرفتن از دنیای همیشه در حال تغییر سرگرمی روی آورد. رفتار او هر چه بیشتر غیرقابل پیش‌بینی می‌شود و به زودی هیچ‌کس با دوربین تلویزیونی حاضر به نزدیک شدن به او نخواهد بود... جیم کری در این تفسیرهای عجیب و غریب و اغراق‌آمیز طبیعی است و در اینجا نیز تفاوتی ندارد. او خود را به نقش فرو می‌برد و به طرز بسیار موفقی عامل خشم و آزار این مرد را منتقل می‌کند که عملاً هیچ‌گونه استعدادی نداشت، اما توانایی داشت که نظریه "لباس‌های جدید امپراتور" را به مخاطبی که در ابتدا فکر می‌کرد بهتر است با جمع بخندد تا اینکه سرش را بخاراند و ببیند واقعاً چه چیزی را می‌خندد، بپوشاند. در این زمینه، میلوش فورمن بیوگرافی هوشمندانه‌ای از مردی flawed و وسواسی خلق کرده است که توسط بازاری که به شدت به چیزی متفاوت نیاز داشت، سوخت‌گیری می‌شد. چیزی که در اینجا حس نکردم، همدردی با کافمن بود. صنعت سخت، بی‌رحم و غیرقابل بخشش برای بهترین‌هاست و شاید این یک نشانه از بازیگری باشد، اما واقعاً احساس می‌کردم این شخص مهارت‌های لازم برای سرگرمی در یک کمپ تعطیلات برای افراد ناشنوا را ندارد. شاید این موضوع بیشتر برای آمریکایی‌ها که می‌توانند با استاندارد و سبک برنامه‌های تلویزیونی دهه 1970 خود بهتر ارتباط برقرار کنند، مرتبط باشد، اما به عنوان یک ناظر از جایی دیگر، این به طور کامل خودمحور به نظر می‌رسد. معذرت می‌خواهم.