فیلم Black Orpheus 1959

به نظر می‌رسد این پروژه همیشه یک ریسک خلاقانه به شمار می‌رفت و برای من، یک فرانسوی که یک افسانه یونانی را به برزیل با فرهنگ متنوعش منتقل می‌کند، به نوعی خواسته‌ای بزرگ بود. فیلم رنگارنگ و با بازیگران خوبی همراه است، اما متأسفانه داستان برای من بیش از حد موضوعات مختلف را در هم آمیخت. پیش‌زمینه داستان همانند افسانه باستانی است، اما این بار...

به نظر می‌رسد این پروژه همیشه یک ریسک خلاقانه به شمار می‌رفت و برای من، یک فرانسوی که یک افسانه یونانی را به برزیل با فرهنگ متنوعش منتقل می‌کند، به نوعی خواسته‌ای بزرگ بود. فیلم رنگارنگ و با بازیگران خوبی همراه است، اما متأسفانه داستان برای من بیش از حد موضوعات مختلف را در هم آمیخت. پیش‌زمینه داستان همانند افسانه باستانی است، اما این بار "اوریدیس" (مارپسا داون) برای فرار از توجهات ناخوشایند یک خواستگار از زادگاهش فرار کرده است. او با "اورفئوس" (برنو ملو)، راننده تراموا، ملاقات می‌کند و تقریباً بلافاصله ارتباط خوبی برقرار می‌کنند. او برایش با گیتار خود آواز می‌خواند، با وجود اینکه او قبلاً به "میرا" (لوردس د اولیورا) قول ازدواج داده است. حدس بزنید؟ "میرا" از خیانت دوست‌پسرش چندان راضی نیست و وقتی "اوریدیس" در میانه جشن‌ها و رنگ‌ها که مربوط به کارناوال است ناپدید می‌شود، "اورفئوس" به همه ظنین می‌شود و باید به جست‌وجویی برود که اراده و عشقش را آزمایش خواهد کرد و او را در مسیر مرگ قرار می‌دهد! ایده جالبی بود اما به نوعی به خوبی اجرا نشد. مطمئناً باید اسطوره‌های محلی وجود داشته باشد که بهتر می‌توانستند در اینجا به کار روند. این موضوع من را به یاد "کارمن جونز" (1954) اثر پرمینجر انداخت؛ زیرا با جابجا کردن یک داستان کلاسیک به یک سناریوی جدید و پرجنب‌وجوش، بخش زیادی از آنچه که داستان اصلی را جذاب می‌کرد، از دست می‌رود - حتی اگر این یک داستان عاشقانه جاودانه باشد که به نظر می‌رسد به راحتی قابل انتقال است. با این حال، هیچ شکی نیست که شیمی فوق‌العاده‌ای بین ملو و داون وجود دارد و من همچنین از بازی لوردس لذت بردم. تصاویری زیبا و جذاب از ریودوژانیرو وجود دارد که زنده‌دلی این مکان را به تصویر می‌کشد و تماشای این فیلم لذت‌بخش است. اما داستان؟ خوب، مطمئن نیستم که به خوبی با هم تطابق داشته باشد و تمرکز بیش از حد بر محیط و کمبود توجه به توسعه شخصیت‌ها، به چشم می‌آید.