فیلم Jaws 2 1978

**دنباله عالی!** دنباله‌ای پرتنش که توسط ژانوت سوارس کارگردانی شده است (که همچنین قسمت‌هایی از کلمبو را در کنار استیون اسپیلبرگ کارگردانی کرده است!). بازی‌ها در این فیلم به اندازه نسخه اصلی خوب هستند و سوارس توانسته است حس بزرگی از سبک را به روند داستان اضافه کند و عمق بیشتری به داستان برودی ببخشد. کار دوربین بسیار شیک است و برخی از نماهای حرکتی جالب را...

**دنباله عالی!** دنباله‌ای پرتنش که توسط ژانوت سوارس کارگردانی شده است (که همچنین قسمت‌هایی از کلمبو را در کنار استیون اسپیلبرگ کارگردانی کرده است!). بازی‌ها در این فیلم به اندازه نسخه اصلی خوب هستند و سوارس توانسته است حس بزرگی از سبک را به روند داستان اضافه کند و عمق بیشتری به داستان برودی ببخشد. کار دوربین بسیار شیک است و برخی از نماهای حرکتی جالب را شامل می‌شود. جان ویلیامز با موسیقی فیلم «آرواره‌ها ۲» فراتر از کارش در فیلم اصلی عمل کرده است. این فیلم نسبت به نسخه اصلی حس خشن‌تری دارد و به اوج تنش غیرقابل تحملی می‌رسد. یک همتای عالی برای «آرواره‌ها» (۱۹۷۵). - **ایان بیل** دنباله‌ای مناسب اما همچنان سرگرم‌کننده است که برخی جلوه‌های ویژه قابل قبول با کوسه دارد، اگرچه با توجه به اتفاقات فیلم قبلی، هیچ‌کس در قدرت به برودی گوش نمی‌دهد. چیز خاصی ندارد و شک دارم به زودی دوباره به آن مراجعه کنم، اما دنباله‌ای قابل قبول است. **۳.۲۵/۵** به اندازه نسخه اصلی خوب است، اگر نه بهتر. دنباله‌ای ناامیدکننده. من از بازی روی شیدر و صحنه‌های اکشن اصلی در انتها لذت بردم، اما بقیه‌ی فیلم کمی کسل‌کننده است. «آرواره‌ها ۲» تمرکز زیادی بر روی نوجوانان دارد، هرچند داستان آن‌ها هرگز جذابیتی ندارد. جلوه‌های ویژه کوسه نیز نسبت به نسخه اصلی ضعیف‌تر است. این فیلم از نظر قابل مشاهده بودن خیلی دور نیست و شاید زمان کمتر می‌توانست به این مسئله کمک کند، اما شخصاً آن را حدود ۱۱۵ دقیقه کسل‌کننده یافتم. شاید ایده‌های کارگردان اولیه، جان دی. هانکاک، بهتر از کار در می‌آمد، هرچند او در حین تولید اخراج شد؛ و مشکلات پشت صحنه این فیلم - و حتی فیلم اول - واقعاً جالب هستند. تنها بعد از تماشای این فیلم متوجه می‌شوید که چقدر رابرت شاو برای موفقیت فیلم اول حیاتی بود. این دنباله به هیچ وجه بدترین دنباله‌ای نیست که دیده‌ام، اما بدون "کویینت" خشن و جذاب، تلاش‌های انجام شده به نسبت نسبتاً کسل‌کننده به نظر می‌رسد. این بار دوست کوسه ما گروهی از جوانان دریانورد - شامل، البته، بچه‌های برادی - "مایکل" (مارک گرونر) و "شان" (مارک گیلپین) را در تیررس خود دارد. این موضوع باعث می‌شود که پدر کلانتر آن‌ها (روی شیدر) مجبور شود از نفرت خود از آب عبور کند تا آن‌ها را نجات دهد. کارگردان ژانوت سوارس سعی در تنوع دادن دارد، اما پایان داستان بیش از حد قابل پیش‌بینی است؛ و جیغ و فریادهای بچه‌ها - به ویژه "جکی" (دانا ویلکس) که واقعاً آزاردهنده است - به سرعت زیر پوست من رفت. عکاسی خوب است و تلاش‌هایی برای پنهان کردن عناصر مکانیکی حملات کوسه انجام شده، اما سناریوهای آتش‌سوزی و آتش به طرز مکرر تکرار می‌شوند. موسیقی جان ویلیامز هنوز به خوبی برای ایجاد حس خطر کمک می‌کند، اما متأسفانه این فیلم اصلاً ترسناک نیست و تماشای آن ناامیدکننده بود.