فیلم Sahara 2005

ساعت معقولی است، شاید دوباره ببینم، اما نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر اینکه واقعاً چیزهای دیگری برای تماشا نداشته باشید یا از طرفداران اکشن و باستان‌شناسی باشید. این فیلم تلاشی عجیب است که نسخه‌ای از ایندیانا جونز در سال ۲۰۰۵ را خلق کرده است، یا به عبارتی دیگر، الکس کوارترمین با بازی متیو مک‌کانهی، که واقعاً عجیب است. من از متیو مک‌کانهی یا استیو زان...

ساعت معقولی است، شاید دوباره ببینم، اما نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر اینکه واقعاً چیزهای دیگری برای تماشا نداشته باشید یا از طرفداران اکشن و باستان‌شناسی باشید. این فیلم تلاشی عجیب است که نسخه‌ای از ایندیانا جونز در سال ۲۰۰۵ را خلق کرده است، یا به عبارتی دیگر، الکس کوارترمین با بازی متیو مک‌کانهی، که واقعاً عجیب است. من از متیو مک‌کانهی یا استیو زان به عنوان ستاره‌های بزرگ اکشن اطلاع ندارم، اما آن‌ها به طرز شگفت‌انگیزی می‌توانند از پس نقش‌های خود برآیند، حتی اگر همیشه قابل باور نباشد. راین ویلسون و پنلوپه کروز هم به جمع اضافه می‌شوند... اگر این موضوع کمکی کند. مورد اصلی داستان کمی جالب است: آن‌ها در حال جستجوی یک قایق کنفدراسیون ایالات متحده در آفریقا هستند. چون داستان به تنهایی جالب نیست، پنلوپه کروز به عنوان یک پزشک تلاش می‌کند تا از شیوع طغیانی که از یک کشور جنگ‌زده سرچشمه می‌گیرد، جلوگیری کند. همه چیز به طرز غیرقابل باوری در دنیایی بسیار واقعی رخ می‌دهد، نه دنیایی که داستانی شگفت‌انگیز را در خود جای داده باشد. فیلم با عناصر داستانی سنگین است، با وجود هر نوع ذکاوتی که شخصیت‌ها دارند. تماشای این فیلم اشکالی ندارد، اما حتماً باید گزینه‌های بهتری برای تماشا وجود داشته باشد. عبارت‌هایی مانند "اثر ادبی" و "کلایو کاسلر" واقعاً نباید در یک جمله بیفتند. باید بگویم که من واقعاً کلایو کاسلر را دوست دارم. من او را در یک رده با ال‌موره لئونارد و لوئیس لامور قرار می‌دهم و آن‌ها را در یک رده با دما و دویل قرار می‌دهم. همه آن‌ها داستان‌های عامه‌پسند، ماجراجویی، جنایی، معمایی، ترسناک و غیره می‌نویسند و همه زیر عنوان "عامه‌پسند" قرار می‌گیرند و من می‌توانم اعتراف کنم که بدون چالش، آن‌ها را می‌بلعم. بدون نیاز به اینکه آن‌ها را "ادبی" بنامم تا خودم را نجات دهم. من مدرک‌های دانشگاهی‌ام را دارم، توانایی‌های فکری‌ام را نیز دارم و کتابخانه‌ای با تعداد کافی از آثار کلاسیک و سنگین تاریخی و فلسفی دارم که می‌توانم نویسندگانی مانند کریس کلارمونت، مارو ولفمن و تیموتی زین را به نمایش بگذارم و نیازی به نامیدن آثارش "ادبیات" ندارم. اما می‌توانم آن را "ماجراجویی"، "سرگرمی" و آنچه که برای هر نویسنده یا فیلم‌سازی مهم است، "سرگرم‌کننده" بنامم. لازم نیست فیلم مطابق با کتاب باشد. «جکی براون» بسیار متفاوت از «رام پانچ» بود و هر دو تماشای بسیار لذت‌بخشی داشتند. بنابراین «صحرای» فیلم مانند رمان نیست. این یک فیلم اکشن-ماجراجویی-کمدی است. یعنی همه چیزهایی که داستان‌های عامه‌پسند باید باشند، همه چیزهایی که فیلم‌ها باید باشند... در واقع، این نوع فیلمی است که منتقدان در دوران طلایی هالیوود آن را دوست داشتند.