فیلم Last Cab to Darwin 2015

برخی از کشفیات در آخرین ساعات زندگی به وقوع می‌پیوندند. زمانی که یک فیلم بر اساس یک نمایشنامه ساخته می‌شود، از نظر فضاسازی، روایت آن محدود خواهد بود. اما مزیت فیلم‌ها این است که می‌توانند سناریوی خود را در دنیای طبیعی گسترش دهند، در حالی که نمایشنامه‌ها با پس‌زمینه‌های مصنوعی محدودیت دارند. واضح است که فیلم‌ها در دنیای دیجیتال امروز می‌توانند به هر نقطه‌ای از زمین...

برخی از کشفیات در آخرین ساعات زندگی به وقوع می‌پیوندند. زمانی که یک فیلم بر اساس یک نمایشنامه ساخته می‌شود، از نظر فضاسازی، روایت آن محدود خواهد بود. اما مزیت فیلم‌ها این است که می‌توانند سناریوی خود را در دنیای طبیعی گسترش دهند، در حالی که نمایشنامه‌ها با پس‌زمینه‌های مصنوعی محدودیت دارند. واضح است که فیلم‌ها در دنیای دیجیتال امروز می‌توانند به هر نقطه‌ای از زمین برسند، در حالی که نمایش‌ها فقط برای یک مخاطب زنده محدود هستند. بنابراین فکر می‌کنم اینگونه بود که این نمایش به یک فیلم سینمایی تبدیل شد، به‌ویژه اینکه با حمایت دولت تأمین مالی شد و همچنین جوایز آکادمی استرالیا را برنده شد. این فیلم یک کمدی درام نازک با تم سرطان بود که در پس‌زمینه‌اش یک ماجراجویی جاده‌ای نیز وجود داشت. داستان درباره یک راننده تاکسی 70 ساله به نام رکس از بروکن هیل است. او هرگز از شهرش خارج نشده بود تا اینکه متوجه سرطانش می‌شود، بنابراین یک سفر 3000 کیلومتری به داروین را برای پیدا کردن دکتری که بتواند به او کمک کند، آغاز می‌کند. در ساعات پایانی زندگی‌اش، او با غریبه‌ها و تجربیات بسیاری برای اولین بار روبرو می‌شود. بنابراین این فیلم تماماً درباره تجربیات نهایی و بهترین لحظات او در پایان سفر زندگی‌اش است. من فیلم‌های احساسی را دوست دارم و این فیلم را انتخاب کردم زیرا در روزهای اخیر احساسات قلبی را در یک فیلم حس نکرده بودم. انتظار داشتم که این فیلم خواسته‌ام را برآورده کند، اما متأسفانه نتوانست. به نظرم فیلم در نیمه اول قابل قبول بود، اما در نیمه دوم بهتر شد. شروع داستان کمی کند و خشک بود و بازیگران برای من کاملاً ناشناخته بودند. نیاز داشتم که به تغییر ناگهانی لهجه بعد از دیدن فیلم‌های هالیوودی عادت کنم. چون می‌دانید ما هر روز فیلم‌های استرالیایی نمی‌بینیم و بنابراین سبک کمدی‌ها در مناطق مختلف متفاوت است. بهترین بخش فیلم معرفی شخصیت‌های تیلی و جولی بود. یکی بومی و دیگری بریتانیایی است که به رکس، استرالیایی، ملحق می‌شود. آنها منبع اصلی رشد داستان در جهت صحیح هستند. به خاطر وجود آنها، روایت زیرمجموعه‌ای برای تمرکز بر دیدگاه‌هایشان داشت. بدون آن‌ها، قطعاً فیلم بی‌ارزشی می‌شد. پایان فیلم در بهترین حالت نبود. گزینه‌های متعددی داشت، اما تصمیم گرفتند آن را به شکل نامشخصی به پایان برسانند. از آنجایی که این یک فیلم جاده‌ای بود، من هم انتظار نمایش مناظر زیبا و استرالیایی را داشتم، که هرگز ارائه نشد. می‌فهمم که آنها نمی‌خواستند از داستان اصلی منحرف شوند، زیرا این یکی از آن فیلم‌هایی بود که زمان نیاز داشت تا شخصیت‌ها به یکدیگر عادت کنند. حتی با نزدیک شدن به نتیجه‌گیری، شخصیت‌ها همچنان در حال توسعه عمیق‌تر بودند. نارضایتی من از فیلم این بود که بسیار متفاوت از فیلم‌های معمولی با موضوع سرطان بود. به طور دقیق‌تر، در نمایش احساسات شخصیت‌ها بسیار ضعیف عمل کرده بود. قطعاً شما را به گریه نخواهد انداخت. مانند یکی از جملات ابتدایی که می‌گوید «همه سرطان می‌گیرند»، این فیلم خیلی عادی به نظر می‌رسید، گویی این یک چیز رایج است. اما سناریویی که داستان در آن شکل می‌گیرد و ما را با خود می‌برد، استثنایی بود. در توصیه کردن آن تردید دارم، اما اگر با کمبودهایی که بیان کردم، مشکلی ندارید، این فیلم خوبی است. ۶٫۵ از ۱۰