فیلم The Empire 2024

زمانی که یک فیلم قصد دارد به اشکال خاص کمدی مانند پارودی، ستیز یا کمدی فیزیکی بپردازد، سازندگان ابتدا باید مطمئن شوند که آنچه خلق می‌کنند واقعاً کار می‌کند. اما در مورد این اثر جدید از برونو دومون، کارگردان معروف، این هدف به‌طور قابل توجهی نادیده گرفته شده است. این فیلم که به‌عنوان یک برداشت از اپراهای فضایی کلاسیکی مانند سه‌گانه اصلی "جنگ ستارگان" یا...

زمانی که یک فیلم قصد دارد به اشکال خاص کمدی مانند پارودی، ستیز یا کمدی فیزیکی بپردازد، سازندگان ابتدا باید مطمئن شوند که آنچه خلق می‌کنند واقعاً کار می‌کند. اما در مورد این اثر جدید از برونو دومون، کارگردان معروف، این هدف به‌طور قابل توجهی نادیده گرفته شده است. این فیلم که به‌عنوان یک برداشت از اپراهای فضایی کلاسیکی مانند سه‌گانه اصلی "جنگ ستارگان" یا "اسپیس بالز" (1987) معرفی شده، به‌طوری که باید، موفق نیست، زیرا اساساً خنده‌دار نیست. شاید دلیل این امر این باشد که کارگردان به نظر می‌رسد در مورد جهتی که می‌خواهد داستان به آن سمت برود یا لحن ارائه آن، ابهام دارد. به‌طور خلاصه، دو گونه بیگانه – "وان‌ها" (قهرمانان نیک) و "زیروها" (پیروان شر) – به زمین تبعید شده‌اند (دلیل و نهاد این تبعید هرگز مشخص نمی‌شود) و در یک روستای کوچک ماهیگیری در سواحل فرانسه با یکدیگر به مبارزه می‌پردازند تا کنترل بشریت را به دست بگیرند. اما در روایت این داستان، روایت سطحی دومون به‌طور بی‌هدف می‌چرخد و ترکیبی بی‌مزه از کمدی ضعیف (بیشتر آن کاملاً بی‌فایده است)، مونولوگ‌های پر سر و صدای سطحی درباره طبیعت خوب و بد، تصاویری آبسورد شبیه به آثار مونتی پایتون و روابط جنسی غیرضروری را به نمایش می‌گذارد که به نظر می‌رسد فقط به‌عنوان پرکننده‌ای تحریک‌آمیز اضافه شده‌اند. با این حال، این فیلم به‌خوبی از جلوه‌های ویژه‌ای واقعاً چشمگیر استفاده می‌کند و موسیقی پس‌زمینه‌ای متنوع که عمدتاً بر پایه تنظیمات نئوکلاسیسم بازسازی‌شده‌ای از آثار ج.س. باخ و هنری پرسل است، و طراحی تولیدی که از طراحی‌های معماری گوتیک و رنسانس اروپا الهام گرفته، بهره می‌برد. همچنین دارای فیلم‌برداری فوق‌العاده زیبایی است، هرچند برخی از نماهای طولانی (به‌ویژه آن‌هایی که به‌طرز غیرقابل توجیهی از فاصله‌ای زیاد فیلم‌برداری شده‌اند) می‌توانند از تدوین دقیق‌تری بهره‌مند شوند. پس هدف کارگردان دقیقاً چیست؟ نمی‌دانم. اگر این یک ستیزه‌ است، نمادپردازی آن به‌طور جدی نارس است. اگر یک کمدی خنده‌دار است، به اندازه کافی پررنگ نیست. اگر کمدی عجیب و غریب است، ریتم آن بسیار کند است. و اگر نظری اجتماعی و تیزبینانه است، بسیار سطحی و جدی نمی‌گیرد. به‌طور کلی، "امپراتوری" ممکن است بخش‌هایی داشته باشد که تماشای آن‌ها لذت‌بخش باشد، اما همین و بس، زیرا عمده این اثر در نهایت واقعاً چیز جالب، معنی‌دار یا تند و تیز دیگری برای گفتن ندارد.