فیلم The Patience Stone 2012

در یک کشور مسلمان که به نظر می‌رسد در جنگ است (که می‌توانیم حدس بزنیم افغانستان باشد)، به یک زن جوان (گلشیفته فراهانی) معرفی می‌شویم که در تلاش است تا از دو دختر کوچک خود مراقبت کند در حالی که پدرشان بی‌جان بر روی یک تشک خوابیده و گلوله‌ای در گردنش وجود دارد. همکاران او مدت‌هاست که آنها را ترک کرده‌اند و او باید با...

در یک کشور مسلمان که به نظر می‌رسد در جنگ است (که می‌توانیم حدس بزنیم افغانستان باشد)، به یک زن جوان (گلشیفته فراهانی) معرفی می‌شویم که در تلاش است تا از دو دختر کوچک خود مراقبت کند در حالی که پدرشان بی‌جان بر روی یک تشک خوابیده و گلوله‌ای در گردنش وجود دارد. همکاران او مدت‌هاست که آنها را ترک کرده‌اند و او باید با کمک عمه‌اش (حسین برگان) تلاش کند تا خانواده‌اش را در امان نگه دارد و در عین حال به بهترین شکل ممکن از همسرش مراقبت کند. در اطراف آن‌ها افراد شبه‌نظامی حضور دارند و با وجود اینکه همسرش بر روی زمین فلج شده، او باید راه‌های ابتکاری برای پنهان کردن او از دست‌های قاتلانه آنها پیدا کند. با گذشت روزها، او شروع به صحبت با مرد (و با ما) می‌کند و این گفت‌وگو بخش زیادی از داستان غم‌انگیز او را شکل می‌دهد که از دوران کودکی‌اش با بی‌رحمی، بی‌توجهی و غفلت مواجه بوده است. او همچنین با فرمانده محلی مواجه می‌شود که او را قانع می‌کند که یک زن فاحشه است. او از این موضوع disgusted است، اما به نظر می‌رسد که این را به افرادش گفته، زیرا یک جوان عصبی (مسی مروات) در آستانه در ظاهر فقط به دنبال پرداخت هزینه برای رابطه جنسی است، اما در واقع به چیزهای بیشتری نیاز دارد. در میان آشفتگی جنگ، آسیب‌پذیری‌ها بسیار زیاد است. به تدریج، خاطرات او توصیفی‌تر و واضح‌تر می‌شوند و در پایان ما اطلاعات بیشتری درباره او می‌دانیم تا آنچه که شاید خودش متوجه شده باشد. آیا او در حال گوش دادن است؟ وجود یک مرد incapacitated، بر لبه مرگ، به عنوان کانالی برای چنین داستانی بسیار غیرمعمول است، اما به طور موثری عمل می‌کند. او داستانی پر از آزار و اذیت - به صورت جسمی و فکری - را برای ما تعریف می‌کند و زمانی که درهای خاطراتش را باز می‌کند، خشمش سرازیر می‌شود. این یک فریاد نیست، واقعاً خشمی وجود ندارد. این یک ارزیابی سنجیده و منطقی از زندگی‌اش و نحوه رفتار با او از سوی کسانی است که او را دوست داشتند و باید در عوض به او اهمیت می‌دادند. این ما را دعوت می‌کند که سختی‌های ایمان او و نقش جنسیتش در این چارچوب را نقد کنیم، بدون اینکه دقیقاً به ما بگوید چه فکری کنیم. هر گونه قضاوت در اینجا متعلق به ماست. در برخی مواقع ممکن است کمی تکراری به نظر برسد، اما فراهانی حسی از شدت را منتقل می‌کند که این تجربه را بسیار تاثیرگذار می‌سازد.