فیلم The Philadelphia Story 1940

این فیلم قطعاً یکی از جالب‌ترین فیلم‌های سال 1940 است، زمانی که جهان بیشتر به تحولات جنگ در اروپا توجه داشت تا به کارهای بازیگران. این فیلم بر اساس نمایشی موفق در برادوی ساخته شده و جورج کیوکور فیلمی شیک و کاربردی ارائه می‌دهد که به بازیگران این امکان را می‌دهد تا استعداد خود را نشان دهند، اما در چندین لحظه همچنان بیش از حد...

این فیلم قطعاً یکی از جالب‌ترین فیلم‌های سال 1940 است، زمانی که جهان بیشتر به تحولات جنگ در اروپا توجه داشت تا به کارهای بازیگران. این فیلم بر اساس نمایشی موفق در برادوی ساخته شده و جورج کیوکور فیلمی شیک و کاربردی ارائه می‌دهد که به بازیگران این امکان را می‌دهد تا استعداد خود را نشان دهند، اما در چندین لحظه همچنان بیش از حد تئاتری به نظر می‌رسد، مانند یک نمایش ضبط شده. با اینکه این فیلم زمانی به عنوان یک کلاسیک شناخته می‌شود، من فکر می‌کنم که یک اثر فرعی برای همه است: کیوکور همیشه برای "خانم من" به یاد خواهد آمد؛ کری گرانت در "شمال‌غربی" و "شکاف" درخشش بیشتری داشت؛ هپبورن همیشه به خاطر "شیر در زمستان" به یاد می‌آید و استوارت، یکی از محبوب‌های هیچکاک، جاودانگی خود را در "در مه" و "پنجره عقبی" تضمین کرد. با این حال، غیرقابل انکار است که آنها بازیگران بزرگی هستند و کیوکور یکی از کارگردانان بزرگ آن زمان بود که اهمیت این تولید را برای استودیو نشان می‌دهد. کارگردانی او شیک، واضح و به‌خوبی اجرا شده است؛ گرانت در بازی نقش فردی شوخ طبع خوب عمل می‌کند و هپبورن به‌خوبی او را همراهی می‌کند. دیدن این دو بازیگر بزرگ در یک صحنه ارزشمند است. اما استوارت به نظر عجیب می‌رسد، به‌خوبی توسعه نیافته و نتیجه تلاش‌های او به‌طرز قابل توجهی ضعیف است. جایی که فیلم بیشترین اشتباهات را دارد، در فیلمنامه است، نمایشی عادی با کمدی کنترل‌شده و مختصر، مبتنی بر بازی‌های کلامی که هر بار که ما مجبور به تماشای نسخه‌های زیرنویس شده به زبان خود هستیم، از بین می‌رود و هرگز فراتر از متوسط نمی‌رود. شخصیت‌ها در خانه می‌چرخند، با طعنه صحبت می‌کنند و عمل کند و قابل پیش‌بینی است. نمی‌توانم بفهمم چگونه این فیلم جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی و همچنین جایزه بهترین بازیگر را برای استوارت دریافت کرده است. به‌ویژه اگر در نظر بگیریم که فیلم‌های برتر دیگری مانند "ربکا" و "غضب انگور" در کنار آن وجود داشتند. این بسیار عجیب است. کاترین هپبورن در این داستان درباره یک دختر ثروتمند و لوس در فرم عالی قرار دارد که در آستانه ازدواج دومش است. این بار، او "کیتردج" (جان هاوارد) را انتخاب کرده است. این مرد از شوهر قبلی‌اش "دکستر هاون" (کری گرانت) کاملاً متفاوت است، اما او گزینه‌ای امن به نظر می‌رسد که خانواده‌اش بعد از شکست ازدواج قبلی‌اش انتخاب کرده‌اند. با نزدیک شدن به روز بزرگ، یک مجله براق خبرنگار "لیس" (روث هاسی) و عکاس "مایک" (جیمز استوارت) را برای پوشش این رویداد خوشحال‌کننده می‌فرستد. همه چیز ممکن بود طبق برنامه پیش برود اما با ورود شوهر سابقش به خانه همسایه، که در حال تبریک به "تریسی" است، به‌وضوح در حال ایجاد دردسر است. چه شانس‌هایی برای او وجود دارد که اکنون به سمت عروسی برود؟ چهار شخصیت اصلی به‌خوبی با هم ترکیب می‌شوند و "تریسی" باید با چند حقیقت تلخ روبرو شود و شاید قوی‌ترین نمونه از "در شراب حقیقت است" را که تا به حال به پرده نقره‌ای رسیده است، تجربه کند. کل ماجرا به‌صورت طبیعی به نظر می‌رسد و در بعضی اوقات موقعیت امن ما، بازتابی تند از افرادی را ارائه می‌دهد که برایشان پول هیچ معنایی ندارد، اما احساسات دیگران حتی کمتر. دیالوگ‌ها در بعضی مواقع تند و گزنده است و ما از "عمو ویلی" (رولند یانگ) نیز لحظاتی سرگرم‌کننده داریم که به سردرگمی این ناهمخوانی سرگرم‌کننده افزوده می‌شود. من فکر می‌کنم جیمز استوارت در اینجا درخشش بیشتری داشت، اما در نهایت این یک کمدی رمانتیک است که کمبود احساسات را با اراده محکم جبران می‌کند. بسیار لذت‌بخش است.