فیلم Planet of the Apes 2001

داستانی ضعیف، فیلمنامه‌ای ناکارآمد و بازی نه چندان convincing مارک والبرگ در نقش اصلی، فرصتی را که می‌توانست به خوبی استفاده شود، هدر داده است؛ به‌خصوص با توجه به اینکه جلوه‌های ویژه آرایشی ریک بیکر واقعاً فوق‌العاده هستند. اگر به دنبال یک بازسازی یا نسخه جدید خوب هستید، به سراغ نسخه ۲۰۱۱ و دو دنباله آن بروید. من حتی یک هفته پیش از وجود این فیلم...

داستانی ضعیف، فیلمنامه‌ای ناکارآمد و بازی نه چندان convincing مارک والبرگ در نقش اصلی، فرصتی را که می‌توانست به خوبی استفاده شود، هدر داده است؛ به‌خصوص با توجه به اینکه جلوه‌های ویژه آرایشی ریک بیکر واقعاً فوق‌العاده هستند. اگر به دنبال یک بازسازی یا نسخه جدید خوب هستید، به سراغ نسخه ۲۰۱۱ و دو دنباله آن بروید. من حتی یک هفته پیش از وجود این فیلم اطلاعی نداشتم. باید برای همه افرادی که در این بازسازی/نسخه جدید از "سیاره میمون‌ها" در سال ۱۹۶۸ حضور داشته‌اند، ناامیدکننده باشد که این نسخه با نسخه ۲۰۱۱ متفاوت است. این یکی به‌گونه‌ای است که آن یکی می‌تواند پرواز کند و... در مورد پرواز صحبت می‌کنیم، این میمون‌های با پرش‌های بالا چه وضعیتی دارند؟ واقعاً احمقانه به نظر می‌رسد و هیچ چیزی به داستان اضافه نمی‌کند؛ یک انتخاب بسیار عجیب. با این حال، عجیب است که این فیلم با وجود کارگردانی تیم برتون و بازیگران بااستعداد چون مارک والبرگ، تیم راث، هلنا بونهام کارتر، مایکل کلارک دانکن و پل جیاماتی شکست خورد. با این حال، جالب است که چارلتون هستون و لیندا هریسون (ستاره‌های نسخه اصلی) در این فیلم حضور کوتاهی دارند. والبرگ کمی در این نقش نامناسب به نظر می‌رسد، هرچند بونهام کارتر و جیاماتی عملکرد خوبی دارند؛ به‌ویژه جیاماتی به‌نظر می‌رسید از نقش خود لذت می‌برد. فیلم از نظر سبک، نشانه‌هایی از کارهای برتون دارد، اما بدون شک یکی از ضعیف‌ترین آثار او به شمار می‌رود. برخی دیگر از جنبه‌های منفی برای من شامل آرایش، به‌ویژه برای ژنرال تیده است - که من در این زمینه در اقلیت هستم - و همچنین ریتم داستان. این فیلم بیشتر یک بازسازی مستقیم از نسخه اصلی ۱۹۶۸ است که قطعاً از جلوه‌های بصری و انیماترونیک‌های برتر بهره‌مند شده، اما در کل واقعاً خشک و بی‌روح به نظر می‌رسد. مارک والبرگ در نقش فضانورد "لئو" بازی می‌کند که خود را در سیاره‌ای می‌یابد که به‌دست میمون‌هایی که می‌توانند صحبت کنند، تسخیر شده است. درست مانند خویشاوندان انسانی‌شان، جامعه سیمیانی با جنگی مواجه است. شامپانزه‌های باهوش‌تر و ملایم‌تر در حال رویارویی با خویشاوندان گوریل خود هستند که تحت رهبری "تیده" (تیم راث) قرار دارند. خوشبختانه، "لئو" می‌تواند به کمک پرجنب‌وجوش "آری" (هلنا بونهام کارتر) اعتماد کند تا با رقبای خود به یک تأسیسات مخفی در منطقه ممنوعه برسند که می‌تواند راه حلی برای آن‌ها ارائه دهد و ماهیت گذشته‌شان را فاش کند. والبرگ در این نقش‌های اکشن خوب عمل می‌کند. او موفق می‌شود که با وجود داستان نسبتاً ضعیف که زمان زیادی برای شکل‌گیری نیاز دارد، ریتم فیلم را حفظ کند و سپس به‌طور خیلی روال‌وار به یک نتیجه‌گیری زنده و مناسب برسد. این فیلم اثر بزرگی نیست و واقعاً آیا نیازی به بازسازی آن بود، جز اینکه وسیله‌ای برای ستاره‌ای خوش‌چهره باشد؟ با این حال، این یک تولید بالاتر از متوسط است که دو ساعت را بدون زحمت می‌گذراند. اگر واقعاً دقیق باشید، ممکن است "لیندا هریسون" (از نسخه اصلی "سیاره") را (در یک کالسکه) ببینید، اما شاید این تنها چیزی باشد که این فیلم را به یاد ماندنی می‌کند.