فیلم 22 July 2018

فیلمی خشک که نتوانسته چهره واقعی پدیده نوظهور نازیسم در اروپا را به درستی به تصویر بکشد. گرین‌گراس (کارگردان و نویسنده) سعی می‌کند (و در برخی صحنه‌ها موفق می‌شود) بیننده را شگفت‌زده کند، اما این کافی نیست تا بیننده درک کند که چگونه ایدئولوژی نئونازی به طرز خطرناکی در جهان غرب نفوذ کرده است. به نظر می‌رسد سازندگان بر این باورند که تنها روایت چنین...

فیلمی خشک که نتوانسته چهره واقعی پدیده نوظهور نازیسم در اروپا را به درستی به تصویر بکشد. گرین‌گراس (کارگردان و نویسنده) سعی می‌کند (و در برخی صحنه‌ها موفق می‌شود) بیننده را شگفت‌زده کند، اما این کافی نیست تا بیننده درک کند که چگونه ایدئولوژی نئونازی به طرز خطرناکی در جهان غرب نفوذ کرده است. به نظر می‌رسد سازندگان بر این باورند که تنها روایت چنین عمل بی‌معنا کافی است تا بینندگان را بیدار کند، اما در اشتباهند. برای درک واقعی ماهیت بیمارگونه و علل بازگشت این ایدئولوژی وحشتناک به صدر توجهات، باید به آینه نگاه کنیم. باید بفهمیم و در نتیجه بپذیریم که ریشه نازیسم در دل جوامعی است که در اطراف خود ساخته‌ایم. نازیسم از آسمان نیفتاده است. بریویک از آسمان نیفتاده و نه از جهنم متافیزیکی به دنیا آمده است. او در میان ما به دنیا آمده، بزرگ شده و زندگی می‌کند. او همسایه ماست. او کسی است که معمولاً می‌گوید: "ما به یک فرانکو نیاز داریم"، "در حکومت نظامی همه شغل داشتند"، "من مشکلی با مهاجران غیرقانونی ندارم، اما...". به همین دلیل، به نظر من، تنها نقطه درخشان فیلم خط آخر بریویک به وکیلش در انتهای فیلم است. خطی که گفت‌وگویی را بین آن‌ها به پایان می‌رساند و وکیل به نظر می‌رسد در این مکالمه پیروز می‌شود، زیرا تصمیم می‌گیرد به این خط پاسخ ندهد. "شما حتی ما را نمی‌بینید." این خط تمام مشکل نازیسم اروپایی را خلاصه می‌کند، زیرا اکثریت شهروندان ما انتخاب می‌کنند که نسبت به همه این مسائل بی‌توجه باشند. ما انتخاب می‌کنیم که به سمت دیگر نگاه کنیم، وانمود کنیم که ندیدیم چطور کارمند سوپرمارکت با مشتری مهاجر صحبت کرد، واکنشی نشان ندهیم وقتی که راننده اتوبوس به‌طور غیرمنطقی کودک پناهنده را از وسیله نقلیه بیرون می‌کند، و به دریافت اطلاعات از روزنامه‌نگارانی ادامه دهیم که فاشیست‌ها را در هر فرصتی تطهیر می‌کنند و به آن‌ها پلتفرمی برای بیان دروغ‌ها و نیمی از حقایق ارائه می‌دهند. اروپا چشمانش را بسته است. آن انتخاب کرده که نازیسم را در فرانسه، ایتالیا، سوئد، بریتانیا، آلمان، یونان، اوکراین، مجارستان و دیگر کشورها نبیند، زیرا مشکلات دیگری را مهم‌تر می‌داند. و تا حدی هم حق دارد. نازیسم بزرگ‌ترین مشکل نیست. اما این بزرگ‌ترین زنگ خطر است که نشان می‌دهد همه‌چیز اشتباه است: نجات بانک‌ها، نقض حقوق بشر، لغو حقوق کارگری، سیاست‌های ریاضتی، به‌طور خلاصه، رها کردن شهروندان به دست سرمایه و رشد اقتصادی. و تمام این‌ها با همدستی ناچاری و بی‌عملی خود ماست. بنابراین، ما حتی آن‌ها را نمی‌بینیم، زیرا مشکلات مهم‌تری برای رسیدگی داریم و زیرا در سرگیجه و وحشت‌مان در حالی که در حال غرق شدن هستیم، هر چیزی را که به‌طور ضعیفی ظاهر می‌شود به عنوان چیزی که می‌تواند ما را روی آب نگه دارد، چنگ می‌زنیم. بسیاری از مردم بار نازیسم را به دوش خواهند گرفت و اطرافیان خود را با خود غرق خواهند کرد، درست همان‌طور که 90 سال پیش اتفاق افتاد.