فیلم A Perfect Getaway 2009

**مکان‌های عالی جزیره‌ای اما داستان به طور کلی...** دو تازه‌عروس و تازه‌داماد (استیو زان و میلا یووویچ) برای لذت بردن از ماه عسل خود به کوه‌پیمایی در کائوآی، هاوایی می‌پردازند. متأسفانه، آن‌ها متوجه می‌شوند که یک زوج قاتل دیوانه در حال گشت و گذار هستند و به شدت به دیگر کوه‌نوردان مشکوک می‌شوند (تیموتی اولیفانت و کریس همسورث، از دیگران). آیا آن‌ها می‌توانند از ماه عسل...

**مکان‌های عالی جزیره‌ای اما داستان به طور کلی...** دو تازه‌عروس و تازه‌داماد (استیو زان و میلا یووویچ) برای لذت بردن از ماه عسل خود به کوه‌پیمایی در کائوآی، هاوایی می‌پردازند. متأسفانه، آن‌ها متوجه می‌شوند که یک زوج قاتل دیوانه در حال گشت و گذار هستند و به شدت به دیگر کوه‌نوردان مشکوک می‌شوند (تیموتی اولیفانت و کریس همسورث، از دیگران). آیا آن‌ها می‌توانند از ماه عسل خود جان سالم به در ببرند؟ فیلم "A Perfect Getaway" (2009) برای کسانی که مثل من به فیلم‌های ماجراجویی جزیره‌ای علاقه دارند، ارزش دیدن دارد. این فیلم در مکان‌های زیبای کائوآی، پورتوریکو و جامائیکا (در صحنه غار دریایی) فیلم‌برداری شده و این مکان‌ها فوق‌العاده هستند. همچنین، شخصیت بازی شده توسط تیموتی اولیفانت و همسرش (کیله سانچز) دلپذیر هستند و نمی‌توانید تا پایان فیلم از آن‌ها حمایت نکنید. اولیفانت واقعاً "بی‌نظیر" است. کریس همسورث (ثور) نیز به عنوان یک کوه‌نورد جدی و بی‌احساس در یک نقش کوچک بسیار تأثیرگذار است. مارلی شلتون به راحتی جایزه زیبایی را می‌برد، اما نقش او بسیار کوچک است و فیلم‌سازان نتوانسته‌اند از حضور او بهره ببرند. همه می‌دانند که این فیلم یک فیلم با چرخش داستانی است و به همین دلیل، داستان در عمل پایانی به طرز ناگهانی تغییر می‌کند. اگر فیلم را ندیده‌اید، نمی‌خواهم آن را برایتان لو بدهم. اگر به فیلم‌های جزیره‌ای یا فیلم‌هایی با چرخش‌های غیرمنتظره در داستان علاقه‌مندید، تماشای "A Perfect Getaway" را توصیه می‌کنم. ببینید آیا می‌توانید قبل از وقوع چرخش، آن را حدس بزنید. من توانستم و در ادامه توضیح می‌دهم که چرا این کار آسان بود. با این حال، باید به تواضع بگویم که نتوانستم 100٪ آن را حدس بزنم؛ فقط مشکوک شدم و این‌طور پیش رفت. فیلم به خاطر آنچه هست خوب است، اما چند نکته وجود دارد که من را دلسرد کرد. یکی به چرخش داستان مربوط می‌شود که در ادامه توضیح می‌دهم. دیگری به این واقعیت که فیلم یک تریلر معمایی است. به طور طبیعی، داستان باید به چندین شخصیت مشکوک بیافکند و به همین دلیل، آن‌ها اغلب به صورت منفی یا عجیب به تصویر کشیده می‌شوند، که تا عمل پایانی وقتی که قاتلان واقعی فاش می‌شوند، تغییر نمی‌کند. به طور خلاصه، در میان شخصیت‌ها انرژی منفی زیادی وجود دارد، اما این تا حدی با رستگاری قابل توجه چند نفر از شخصیت‌ها در عمل سوم جبران می‌شود. مدت زمان فیلم 1 ساعت و 38 دقیقه است. نمره: B- **هشدار: لو رفتن داستان** (ادامه را نخوانید مگر اینکه فیلم را دیده باشید). در عمل سوم متوجه می‌شویم که شخصیت‌های اصلی بازی شده توسط زان و یووویچ، قاتلین هستند و در واقع جعل‌کنندگان یک زوج تازه‌عروسی هستند که به تازگی کشته شده‌اند. دلایلی که به من اجازه داد این موضوع را بفهمم این بود که (1) از قبل می‌دانستم که قرار است یک چرخش داستانی رخ دهد و به همین دلیل برای آن آماده بودم و (2) در سناریوی چرخش قتل، معمولاً بی‌گناه‌ترین و آسیب‌پذیرترین افراد گناهکار هستند (مثلاً "Howling V: The Rebirth"). فیلم‌های با چرخش داستانی مانند این اکنون به حدی رایج شده‌اند که دیگر حتی شگفت‌انگیز نیستند. آنچه واقعاً تازه و پیشرفته خواهد بود این است که فیلم به سادگی مستقیم پیش برود، یعنی شخصیت‌هایی که فکر می‌کنیم قهرمانان هستند، در طول فیلم همچنان قهرمان بمانند و افراد مشکوک/شرور به سزا برسند (مثلاً "Cape Fear" مثال خوبی است). مشکل من با چرخش این است که کل داستان را دروغین می‌کند -- همان افرادی که در ساعت اول به آن‌ها علاقه‌مند می‌شویم و برایشان دعا می‌کنیم، در نهایت به بدترین مجرمان تبدیل می‌شوند (حداقل شخصیت زان این‌گونه است) و شخصیت‌های مشکوکی که به نظر می‌رسد قاتل هستند، در واقع قهرمانانی هستند که باید به آن‌ها اهمیت بدهیم. به اعتبار فیلم، ما در نهایت به شخصیت اولیفانت و همسرش در پایان داستان اهمیت می‌دهیم. بله، من متوجه هستم که به نوعی فیلم به بیننده دروغ نمی‌گوید زمانی که شخصیت‌های بازی شده توسط زان و یووویچ به عنوان قاتل شناخته می‌شوند. هنگامی که این موضوع روشن می‌شود، بیشتر (شاید تمام) مکالمات آن‌ها به عنوان جعل‌کنندگان/قاتلین واقعی است، اما نه به عنوان تازه‌عروسان بی‌گناه، اگر منظورم را می‌فهمید. این همه به دیدگاه بستگی دارد. اما همچنان، این واقعیت که بیننده اساساً فریب خورده است را از بین نمی‌برد -- همان افرادی که فکر می‌کنیم قهرمانان بی‌گناه و آسیب‌پذیر هستند، در نهایت به عنوان مجرمان/شروران شناخته می‌شوند. در نتیجه، بیننده نمی‌تواند در اوج داستان احساس فریب نکند.