فیلم Jackie Brown 1997

کوئنتین تارانتینو، نابغه‌ای که آثار کلاسیکی چون «داگ‌های مخزن» و «داستان‌های عامه‌پسند» را به ما معرفی کرده، با فیلم «جکی براون» به دنیای فریب و قاچاق مواد مخدر بازگشت. این فیلم که به شدت تحت تأثیر فیلم‌های بلک‌اسپلوییتیشن دهه ۱۹۷۰ قرار دارد، داستان مهمانداری به نام جکی براون (با بازی پام گریر) را روایت می‌کند که در میانه‌ی یک تجارت قاچاق پول قرار گرفته و...

کوئنتین تارانتینو، نابغه‌ای که آثار کلاسیکی چون «داگ‌های مخزن» و «داستان‌های عامه‌پسند» را به ما معرفی کرده، با فیلم «جکی براون» به دنیای فریب و قاچاق مواد مخدر بازگشت. این فیلم که به شدت تحت تأثیر فیلم‌های بلک‌اسپلوییتیشن دهه ۱۹۷۰ قرار دارد، داستان مهمانداری به نام جکی براون (با بازی پام گریر) را روایت می‌کند که در میانه‌ی یک تجارت قاچاق پول قرار گرفته و دچار دو راهی می‌شود: تبدیل شدن به یک قاچاقچی و در نهایت لو دادن رئیسش یا هوشمندانه عمل کرده و پول را برای خود نگه دارد. دیدن یک فیلم با نقش اصلی زنانه به این شکل، بسیار نادر است. اگرچه داستان به شدت به رمان «رام پانچ» اثر ال‌مورس لئونارد وابسته است، تارانتینو توانسته با افزودن دیالوگ‌های هوشمند، طنز تاریک و حتی خشونت شدید در قالب نبردهای مسلحانه، این مواد موجود را به خوبی شخصی‌سازی کند و اثری کاملاً در سبک تارانتینو خلق کند. این فیلم همچنین با جنجال‌هایی مواجه شد که تارانتینو را به دلیل استفاده مکرر از کلمه‌ی «نیگر» در موقعیت دفاعی قرار داد. اسپایک لی به شدت انتقاد کرد و اشاره کرد که این واژه ۳۸ بار در فیلم استفاده شده و این امر را توهینی به سیاه‌پوستان دانست. با وجود این انتقادات، به نظر من «جکی براون» با بازیگران فوق‌العاده‌ای چون پام گریر، بریجت فاند، رابرت فورستر، ساموئل ال. جکسون، مایکل کیتون و رابرت دنیرو واقعاً به عظمت فیلم افزوده است. هر بازیگر در این فیلم یک شخصیت پیچیده دارد که می‌توانیم به خوبی آن‌ها را بررسی کنیم. حتی دی‌نیرو و کیتون با وجود نقش‌های کوچکشان، تأثیرگذاری و به یادماندنی هستند. با توجه به اینکه این فیلم پس از آثار ستایش‌شده «داگ‌های مخزن» و «داستان‌های عامه‌پسند» منتشر شد، شاید غیرمعمول نباشد که فیلم بعدی تارانتینو به آن حد از موفقیت نرسد. اما اکنون با گذشت بیش از بیست سال از آن زمان، «جکی براون» یکی از آثار محکم او به شمار می‌رود. تارانتینو با استفاده از رمان «رام پانچ» نوشته ال‌مورس لئونارد، پایه‌ای محکم برای ساخت فیلم دارد و به خوبی از آن بهره می‌برد. با حفظ روح اثر لئونارد، «جکی براون» غنی از گفتگوهای جذاب است که هر مکالمه یا با لحن تند و تیز همراه است یا نوسانات وضعیت انسانی را تحلیل می‌کند. این فیلم به شدت گفتگومحور است، اما هیچ‌چیز بی‌معنا یا اضافی نیست، زیرا داستان به خوبی همه چیز را به سمت سومین بخش هدایت می‌کند. در اینجا داستان با پیچیدگی‌هایی چون دوپهلویی و دستگیری‌های فراری به اوج خود می‌رسد. یک بخش فوق‌العاده از داستان وجود دارد که تارانتینو یک صحنه را از دیدگاه شخصیت‌های مختلف به نمایش می‌گذارد، اما این کار خودشیفتگی نیست. تارانتینو توانسته خود را کنترل کند و از استایل‌ها به‌گونه‌ای استفاده کند که شخصیت‌هایی که به شدت با آن‌ها درگیر هستیم تحت تأثیر قرار نگیرند. یکی دیگر از موفقیت‌های او، معرفی پام گریر و رابرت فورستر به عنوان شخصیت‌های اصلی است که هر دو عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند. از طریق این دو، «جکی براون» به عمیق‌ترین و هدفمندترین شکل ممکن پیش می‌رود. آیا «جکی براون» در کارنامه تارانتینو کم‌ارزش تلقی می‌شود؟ شاید. این فیلم بی‌زمان است و به عنوان یک اثر هوشمندانه قابل توجه، ارزش دیدن دوباره را دارد، به‌ویژه برای کسانی که از زمان انتشار آن را ندیده‌اند. ۹ از ۱۰. «جکی براون» تماشای فوق‌العاده‌ای است و من شخصاً از سرعت داستان لذت بردم؛ که برای یک تولید دو ساعت و نیم به بالا بسیار مهم است. بازیگران عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند و داستان نیز جذاب است. این فیلم به خوبی شایسته توجه است و بی‌شک یکی از بهترین‌های کوئنتین تارانتینوست. پام گریر به عنوان شخصیت اصلی فوق‌العاده است و ساموئل ال. جکسون نیز کیفیت بالایی دارد - صحنه‌هایی که این دو در آن حضور دارند واقعاً عالی هستند. رابرت فورستر نقش بسیار بزرگ‌تری نسبت به انتظارات اولیه‌ام ایفا می‌کند که این تنها به نفع فیلم است، زیرا او عملکرد بسیار خوبی دارد. همچنین بازیگرانی چون مایکل کیتون، کریس تاکر و رابرت دنیرو نیز در این فیلم حضور دارند - من واقعاً دوست داشتم دنیرو به شکل معنادارتری استفاده شود. نیازی به گفتن بیشتر نیست؛ فقط به تکرار نظرات مثبت دیگران در مورد این فیلم پرداخته‌ام. واقعاً عالی است. ساموئل ال. جکسون به‌عنوان خلافکار کوچک «اردل» واقعاً درخشش دارد. او سلاح می‌فروشد و به تدریج ثروتی کوچک جمع‌آوری می‌کند که آن را از مکزیک با استفاده از خدمات مهماندار هواپیما (پام گریر) قاچاق می‌کند. وقتی ماشین خوب‌کار او شروع به خراب شدن می‌کند، از «چری» (رابرت فورستر) به عنوان وثیقه‌گذار استفاده می‌کند و اینجا داستان پیچیده‌ای آغاز می‌شود که در آن مردم یکی پس از دیگری سقوط می‌کنند؛ پلیس «ری» (مایکل کیتون) وارد می‌شود و ما به یک عملیات کلاهبرداری می‌رسیم که از زمان پل نیومن در سال ۱۹۷۳ دیده نشده است. موسیقی متن فوق‌العاده‌ای دارد که به خوبی با بازی‌های خوب ترکیب می‌شود و دیالوگ‌های تند و خشک «اردل» به خوبی شخصیت او را توسعه می‌دهد و تلاش فوق‌العاده‌ای از گریر به عنوان زن میان‌جی که قادر به فکر کردن در شرایط دشوار است، صورت می‌گیرد! چند صحنه وجود دارد - نه‌تنها بین «ملانی» (بریجت فاند) و «لوئیس» (رابرت دنیرو) - که واقعاً خنده‌دار است و نخ‌های داستان به خوبی در کنار هم قرار می‌گیرند و در پایان با چرخش‌هایی غیرمنتظره به اوج می‌رسند. این ممکن است فیلم مورد علاقه من از تارانتینو باشد - که از نظر سرعت، سبک، شخصیت و مشارکت‌های جذاب از بازیگران به خوبی کار می‌کند و با هم به خوبی ارائه می‌شود.